ทางผ่าน
ทางผ่าน
ทางผ่านนั้นแสนว่างเปล่า
เงียบเหงาอยู่ในไพรสณฑ์
รกร้างว่างเปล่าผู้คน
ดั้นด้นเดินทางยาวไกล
พบพระพุทธองค์ทรงสถิตย์
ราวภาพนิรมิตรสมัย
กลางแดนดินดงพงไพร
ที่ปวงใบไม้ร่วงลง
ทับถมจนแทบมิดฐาน
ล่วงกาลผ่านในความหลง
ทอดทิ้งพันธะพุทธองค์
ค่ำลงมืดลงจากแดน
ณ ที่แห่งใดไหนเล่า
ทิ้งพระทิ้งเจ้าจากแคว้น
สิ่งอื่นปรากฏทดแทน
เหมือนแม้นทิ้งแก้วมณี
ถือเอากรวดหินนิลทราย
มุ่งหมายให้ส่องวิถี
มิจฉาทิฐิวิธี
ไร้แสงโรยสีส่องทาง
ร่วงแล้วดวงแก้วโชติรส
ไร้เกียรติปรากฏในวงกว้าง
แสงรอดรำไรใบบาง
หลงเหลืออยู่บ้างบางเบา
รอคอยผู้มีปัญญา
ผู้รู้คุณค่ามิเขลา
บรรจงเร่งจัดขัดเงา
ดวงแก้วดวงเก่ากลับคืน
โสภณ เปียสนิท
4 กันยายน 2561
หมายเลขบันทึก: 651540เขียนเมื่อ 4 กันยายน 2018 18:26 น. ()แก้ไขเมื่อ 4 กันยายน 2018 18:26 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (2)
ภาพดี กวีงาม ครับ ;)…
ขอบคุณครับ ภาพคนทิ้งพระไว้ในป่าสวยสงบ แต่น่าเศร้า