๗๗๖. พูดกี่ครั้ง..ก็เหมือนเดิม

              ครั้งแรก..ในรอบ ๑๐ ปี ที่มีคณะมาศึกษาดูงาน ๒ คณะในวันเดียวกัน เคยมีที่ติดต่อมาแล้ววันตรงกัน คณะที่ประสานมาทีหลังก็จะขอเลื่อนกำหนดการออกไป

            แต่วันนี้..คณะที่ ๒ ขอเลื่อนจากช่วงเช้าเป็นช่วงบ่าย ผมก็เลยมีเวลาได้ผ่อนคลายบ้าง คณะแรกมาถึง ๑๑ นาฬิกาตรง..ใกล้เที่ยงอีกแล้ว..

            ตั้งใจว่า..จะบรรยายเพียงเล็กน้อย แต่ผมเริ่มต้นเท่านั้น ก็ทำท่าว่าจะจบยาก เพราะผมต้องพูดสรุปให้เข้าประเด็นในเวลาอันจำกัด และจะต้องตอบคำถามคุณหมอที่สนใจ..อยากได้คำตอบ เพื่อกลับไปถอดบทเรียน...

            คุณหมอ..จำนวน ๓๐ ท่าน มาจากราชวิทยาลัยแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวแห่งประเทศไทย..เป็นรุ่นที่ ๙ แล้ว..ผมตื่นเต้นทุกรุ่น แต่เก็บอาการไว้ ไม่พยายามแสดงทั้งภูมิรู้ ภูมิธรรม และภูมิฐานใดๆออกมา

            บอกเล่าความเป็นมาเป็นไปพอเป็นสังเขป จากนั้นก็เข้าสู่หัวข้อคำถาม ที่เกี่ยวกับสภาพทั่วไปของชุมชน จุดเด่นจุดด้อยของโรงเรียน แนวทางการทำงานและการมีส่วนร่วมของผู้ปกครองและชุมชน..

            ผมตอบคำถามอย่างเพลิดเพลิน ในขณะเดียวกัน..ก็พูดถึงการจัดการเรียนรู้นอกห้องเรียนที่ต้องการพัฒนาสมองทั้ง ๒ ซีก ด้วยเครื่องมือและทักษะชีวิต ที่คิดขึ้นอย่างหลากหลาย เพื่อให้นักเรียนได้นำไปประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน

            ส่วนใหญ่..เป็นการเรียนรู้คู่การปฏิบัติ..ตั้งแต่เช้าถึงเย็น และเข้าถึงความต้องการของผู้ปกครอง เรียกศรัทธาให้โรงเรียนขนาดเล็ก ด้วยการมุ่งเน้นการอ่านและการเขียน

            ช่วงที่นำคุณหมอชมแหล่งเรียนรู้และสิ่งแวดล้อม เป็นช่วงที่ผมมีความสุขมาก รู้สึกเบาสบาย เพราะเป็นรูปแบบการพูดคุยที่เรียบง่าย เป็นวิถีของโรงเรียนชนบท ที่มีภาพเชิงประจักษ์ให้เห็น ตอบโจทย์ว่า..ทำด้วยเหตุผลใด ทำอย่างไร?และทำแล้วได้อะไร?

            คุณหมอ..ถามว่าเหนื่อยไหม? ผมก็ตอบไปตรงๆ ว่าเหนื่อยมาก เป็นข้าราชการ ทำงานจริงจังก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา แต่ก็มีความสุข ที่ผลจากการทำงานเกิดดอกออกผล มีพัฒนาการมาโดยลำดับ..

            แล้วก็หายเหนื่อยในช่วงท้าย ที่คณะของคุณหมอได้ถ่ายรูปร่วมกันเป็นที่ระลึก แล้วบอกว่า..อาหารกลางวันในวันนี้ “อร่อยมาก.”.ทำให้ผมคิดไปว่า..ที่มาศึกษาดูงานกันบ่อยๆแบบนี้ สงสัยเป็นเพราะอาหารมีรสชาติอร่อยจริงๆนั่นเอง

            ช่วงบ่าย..เป็นคณะจากกองการศึกษา ของ อบต.วังจันทร์ อ.แก่งกระจาน จ.เพชรบุรี ที่ผมคิดถึง เพราะบ่อยครั้ง ที่มีความรู้สึกอยากไปเที่ยวเขื่อนแก่งกระจาน พักรีสอร์ทสวย ชมธรรมชาติของลำน้ำ ขุนเขาและป่าไม้

            วันนี้..ชื่นชมคุณครูจากศูนย์เด็กเล็กของ อบต.ไปก่อน ที่ท่านหอบหิ้วพันธุ์ไม้และเมล็ดพันธุ์พืชมาฝากมากมาย ของฝากที่ล้ำค่า มาถูกที่ถูกเวลาก็คือ พันธุ์ปลาน้ำจืด

            คุณหนึ่ง เพชรบุรี ที่ท่านเป็นหัวหน้ากองการศึกษา และเป็นหัวหน้าของงานนี้ ก่อนเดินทางมาท่านถามว่า โรงเรียนอยากได้อะไรบ้าง?

            ผมก็บอกไปว่า..กำลังทำประมงเล็กๆ ในสระน้ำโรงเรียนให้ดูดีมีชีวิตชีวามากขึ้น ท่านก็เลยนำลูกปลาแรด ปลาดุก ปลาทับทิม รวมกันประมาณ ๒๐๐ ตัว ปล่อยลงสระไปเป็นที่เรียบร้อย..

            ปล่อยปลาเสร็จสรรพ..ก็เลยเดินคุยกันไปโดยรอบโรงเรียน..ผมได้ความรู้จากคุณหนึ่ง เพชรบุรีหลายอย่าง เพราะว่าท่านเรียนจบด้านเกษตรมาโดยตรง ท่านจะรู้เรื่องเห็ด เรื่องมะนาว เรื่องการเลี้ยงสัตว์และการแปรรูปอาหารประเภทต่างๆ

            วันนี้..ก็เลยไม่ทราบว่ามาศึกษาดูงาน หรือว่ามาถ่ายทอดความรู้ให้ครูตัวเล็กๆอย่างผม ได้ทำงานต่อยอด ในอีกหลายๆกิจกรรม รวมทั้งการมีเครือข่ายเพิ่มเติม ที่สามารถให้คำปรึกษาแก่ผมได้ในยามคับขัน

            คุณครูจาก อบต.วังจันทร์ มีอารมณ์ขันกันทุกคน จึงแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันอย่างสนุก มีอยู่ท่านหนึ่งบอกว่า..ผอ.เป็นกันเองดี พูดจาคล่องแคล่ว ฉะฉานชัดเจน และทำงานเก่งมาก..

            ผมก็เลยบอกครูไปว่า..การทำงานก็ถือว่าได้ศึกษาเรียนรู้ เพื่อนำไปใช้สอนนักเรียน ส่วนเรื่องการพูดที่ชัดเจนฉะฉานนั้น..ผมไม่ได้บอกครูว่า..

            “ผมพูดแบบนี้..มาตั้งแต่เช้าแล้ว ครับ”

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๔  สิงหาคม  ๒๕๖๑

 

 

           

 

 

[คุณมะเดื่อ]

สุขกับงาน สรรค์สร้าง ทางศึกษาคือ..คุณค่า..ของครู…ผู้สร้างสรรค์เพียงเห็นงานเดินหน้ากว่าทุกวันความสุขพลันเพิ่มทวีมีพลังคนเป็นครู วิญญาณครู อยู่ในจิตทำเพื่อศิษย์ ให้ได้ดี อย่างที่หวังแม้เหน็ดเหนื่อยกายใจ ไม่อินังเพียรก่อตั้ง ทางเดินให้ ศิษย์ได้ดี