60. จงอยู่กับความจริง ไม่ใช่ความเพ้อฝัน

60. จงอยู่กับความจริง ไม่ใช่ความเพ้อฝัน

ถาม  ท่านพูดว่า ทุกสิ่งที่ท่านเห็น คือตัวท่านเอง

ท่านยอมรับว่า ท่านเห็นโลกเหมือนกันกับที่พวกเราเห็น

ดูข่าวในหนังสือพิมพ์วันนี้สิ มันเต็มไปด้วยข่าวที่น่ากลัว

ถ้าโลกเป็นตัวท่าน ท่านจะอธิบายพฤติกรรมเลวร้ายเหล่านี้อย่างไร

ตอบ  โลกไหนล่ะที่เธอพูดถึง

 

ถาม  โลกที่เราอยู่นี่แหละ

ตอบ  เธอแน่ใจหรือว่าเราอยู่ในโลกเดียวกัน

ฉันไม่ได้หมายถึงธรรมชาติ ทะเลและแผ่นดิน พืชและสัตว์

สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ปัญหา ที่ว่างอันไร้ขอบเขตก็ไม่ใช่ปัญหา เวลาอันไม่สิ้นสุดก็ไม่ใช่ปัญหา พลังอำนาจอันไม่รู้จักหมดก็ไม่ใช่ปัญหา

อย่าถูกชักให้เข้าใจผิดโดยอาหารที่ฉันกินและบุหรี่ที่ฉันสูบ หนังสือที่ฉันอ่านและถ้อยคำที่ฉันพูด

ใจของฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ ชีวิตของฉันไม่ได้อยู่ที่นี่

โลกของเธอ เต็มไปด้วยความต้องการและความไขว่คว้าเพื่อตอบสนองความต้องการ

โลกแห่งความกลัวและการหนีออกจากความกลัว

นั่นไม่ใช่โลกของฉันอย่างแน่นอน

ฉันไม่แม้แต่จะรับรู้โลกของเธอ ยกเว้นที่เธอเล่าให้ฉันฟัง

มันเป็นโลกแห่งความฝันส่วนตัวของเธอ และปฏิกิริยาของฉันที่มีต่อมันมีเพียงอย่างเดียว คือขอร้องให้เธอหยุดฝันเสียที

 

ถาม  แน่นอนว่าสงครามและการปฏิวัติ ไม่ใช่ความฝัน

แม่ที่ป่วยหนักและเด็กๆที่อดหยาก ก็ไม่ใช่ความฝัน

ความร่ำรวย การได้มาอย่างไม่ถูกต้อง และการใช้ประโยชน์ในทางที่ผิด ก็ไม่ใช่ความฝัน

ตอบ  มีอะไรอีก?

 

ถาม  ความฝัน ไม่ใช่สิ่งที่จะแบ่งปันกันได้

ตอบ  สภาวะตื่น ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะแบ่งปันกันได้

สภาวะทั้งสาม – ตื่น ฝัน และหลับ – ล้วนเป็นสิ่งอยู่ในใจ เป็นส่วนตัว และ แนบชิด

มันล้วนเกิดขึ้นกับ และบรรจุอยู่ภายในฟองอากาศเล็กๆภายในความรู้ตัว ที่ซึ่งเรียกว่า “ฉัน”

โลกแห่งความเป็นจริง อยู่เหนืออัตตาตัวตน

 

ถาม  จะมีอัตตาตัวตนหรือไม่ ข้อเท็จจริงก็คือความแท้จริง

ตอบ  แน่นอน ข้อเท็จจริงก็คือความแท้จริง

ฉันมีชีวิตอยู่ท่ามกลางข้อเท็จจริง แต่เธอมีชีวิตอยู่กับความเพ้อฝัน ไม่ใช่ข้อเท็จจริง

ข้อเท็จจริงจะไม่ขัดแย้งกันเอง แต่ชีวิตและโลกของเธอเต็มไปด้วยความขัดแย้ง

ความขัดแย้งคือเครื่องหมายของความจอมปลอม

สิ่งที่เป็นจริงจะไม่ขัดแย้งกับตัวมันเอง

ยกตัวอย่างเช่น เธอบ่นว่าผู้คนต่างอยู่ในความขาดแคลนทางวัตถุ

แต่เธอก็ไม่แบ่งปันความร่ำรวยของเธอกับพวกเขา

เธอสนใจอยู่กับสงครามในประเทศเพื่อนบ้าน แต่ถ้ามันเกิดขึ้นในประเทศที่อยู่ห่างไกล เธอจะไม่สนใจ

การให้ค่าที่อัตตาตัวตนของเธอสร้างขึ้น เป็นสิ่งที่ทำให้ “ฉันคิด” “ฉันต้องการ” “ฉันต้อง” กลายเป็นจริง

 

ถาม  แต่ความชั่วร้ายมีอยู่จริง

ตอบ  ไม่จริงมากไปกว่าการมีอยู่ของเธอหรอก

ความชั่วร้ายมีอยู่ในวิธีการที่ไม่ถูกต้องในการแก้ปัญหา ซึ่งเกิดจากความเข้าใจผิดและการใช้ประโยชน์ในทางที่ผิด

มันเป็นวัฏจักรที่ชั่วร้าย

 

ถาม  วัฏจักรนี้จะไม่สามารถถูกทำลายได้เลยหรือ

ตอบ  เราไม่จำเป็นต้องทำลายวัฏจักรปลอมๆ

แค่เห็นมันอย่างที่มันเป็น – ไม่มีอยู่จริง

 

ถาม  แต่มันจริงพอที่จะทำให้เรายอมอยู่ในอำนาจของมัน และลงโทษกันด้วยความขุ่นเคืองและโหร้าย

ตอบ  ความวิปลาสเป็นสิ่งสากล ความปกติทางจิตใจเป็นสิ่งหายาก

แต่มันก็ยังมีความหวัง เพราะทันทีที่เรารับรู้ถึงความวิปลาสของเรา เราได้อยู่บนเส้นทางสู่ความปกติทางจิตใจ

นี่คือหน้าที่ของคุรุ – ทำให้เราเห็นความบ้าคลั่งของการใช้ชีวิตในแต่ละวันของเรา

ชีวิตทำให้เธอรู้ตัว แต่คุรุทำให้เธอตระหนักรู้

 

ถาม  ท่นไม่ใช่คนแรกและไม่ใช่คนสุดท้าย

ในโบราณกาลนานมา ผู้คนได้แหวกวังวนแห่งวัฏฏะ เข้าสู่ความจริงแท้

แต่มันส่งผลกระทบเพียงเล็กน้อยต่อชีวิตของเรา

ไม่ว่าจะเป็นท่านรามา ท่านกฤษณะ พระพุทธเจ้า พระคริสต์ กี่พระองค์ก็ตาม ได้มาแล้วก็ไป และเราก็เป็นอย่างที่เราเป็น – หมกมุ่นอยู่กับหยาดเหงื่อและหยดน้ำตา

ท่านผู้ยิ่งใหญ่เหล่านี้ได้ทำอะไรบ้าง

เรากำลังเฝ้ามองดูชีวิตของใครกัน

และตัวท่านเอง ได้ทำอะไรบ้างที่ช่วยบรรเทาทาสแห่งโลกทั้งหลายเหล่านี้

ตอบ  เธอเท่านั้นที่สามารถลบล้างความชั่วร้ายที่เธอสร้างขึ้น

ความเห็นแก่ตัวที่แข็งกระด้างของเธอคือรากฐานของมัน

จงจัดบ้านของเธอให้เป็นระเบียบเสียก่อน แล้วเธอจะเห็นว่างานของเธอได้สำเร็จเรียบร้อยแล้ว

 

ถาม  ท่านผู้ทรงไว้ซึ่งปัญญาและความรัก ที่ดำรงอยู่ก่อนพวกเรา ได้จัดการทำตนให้ถูกต้อง โดยต้องแลกมาด้วยราคาแพงลิบลิ่ว  

แล้วผลคืออะไร?

ดาวตก ไม่ว่าจะสว่างเพียงไหน ไม่ได้ทำให้กลางคืนมืดน้อยลง

ตอบ  ในการที่จะประเมินท่านเหล่านั้นและผลงานของท่าน เธอต้องกลายเป็นหนึ่งในกลุ่มของท่านเสียก่อน

กบในบ่อ ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับนกในท้องฟ้า

 

ถาม  ท่านหมายความว่า ไม่มีกำแพงกั้นระหว่างความดีงามและความชั่วร้าย เช่นนั้นหรือ

ตอบ  มันไม่มีกำแพงใดๆ เพราะมันไม่มีทั้งความดีงามและความชั่วร้าย

ในทุกสถานการณ์ที่เกิดขึ้น มีเพียงความจำเป็นและความไม่จำเป็น

สิ่งใดเป็นที่ต้องการ สิ่งนั้นถูก สิ่งใดไม่เป็นที่ต้องการ สิ่งนั้นผิด

 

ถาม  ใครเป็นผู้ตัดสิน?

ตอบ  สถานการณ์เป็นผู้ตัดสิน

ทุกสถานการณ์คือความท้าทาย เป็นตัวกำหนดให้มีการตอบสนองที่ถูกต้อง

เมื่อการตอบสนองถูกต้อง ความท้าทายได้รับการตอบสนอง และปัญหาสิ้นสุดลง

ถ้าการตอบสนองไม่ถูกต้อง ความท้าทายไม่ได้รับการตอบสนอง และปัญหาก็ยังคงอยู่

ปัญหาที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขของเธอ – คือสิ่งที่ประกอบกันเป็น กรรม ของเธอ

จงแก้ปัญหาอย่างถูกต้อง แล้วเป็นอิสระ

 

ถาม  ท่านมักเตือนผมให้กลับเข้ามองตัวเองอยู่เสมอ

มันไม่มีวิธีที่เป็นรูปธรรมในการแก้ปัญหาของโลกเลยหรือ

ตอบ  ปัญหาของโลก ถูกสร้างขึ้นโดยคนจำนวนมากมายที่เป็นเหมือนเธอ

แต่ละคนเต็มไปด้วยความต้องการและความกลัว

ใครเล่าที่จะทำให้เธอเป็นอิสระจากอดีต จากเรื่องราวส่วนตัว และเรื่องราวรอบตัว นอกจากตัวเธอเอง

และเธอจะเข้าถึงความเป็นอิสระได้อย่างไร ถ้าเธอยังมองไม่เห็นความจำเป็นเร่งด่วนในการทำให้ตัวเธอเองเป็นอิสระจากความอยากที่เกิดจากภาพลวงตาเสียก่อนเป็นสิ่งแรก

เธอจะช่วยอย่างแท้จริงได้อย่างไร ในเมื่อตัวเธอเองก็ยังต้องการความช่วยเหลืออยู่

 

ถาม  ปราชญ์ในสมัยโบราณจะช่วยเราได้อย่างไร

ท่านเองจะช่วยเราได้อย่างไร

แน่นอนว่ามีพียงไม่กี่คนที่ได้รับประโยชน์จากปราชญ์ทั้งหลาย

การนำทางและตัวอย่างของท่านอาจมีความหมายมากสำหรับพวกเขา

แต่ท่านเองส่งผลต่อมนุษยชาติ ต่อทั้งหมดของชีวิต และต่อความรู้ตัว อย่างไร

ท่านบอกว่า ท่านคือโลก และโลกคือท่าน

แล้วท่านส่งผลกระทบต่อโลกอย่างไร

ตอบ  ผลกระทบแบบไหนเล่าที่เธอคาดหวัง

 

ถาม  มนุษย์ล้วนโง่เขลา เห็นแก่ตัว และโหดร้าย

ตอบ  และมนุษย์ก็มีปัญญา มีความรัก และมีความเมตตา

 

ถาม  ทำไมความดีจึงไม่สามารถมีอำนาจเหนือความชั่ว

ตอบ  ในโลกแห่งความเป็นจริงของฉัน – ความดีมีอำนาจเหนือความชั่ว

ในโลกของฉัน แม้สิ่งที่เธอเรียกว่าความชั่วร้าย ก็เป็นแค่ข้ารับใช้ของความดี ดังนั้นมันจึงจำเป็นต้องมีอยู่

มันเปรียบเหมือนความร้อนและอาการไข้ที่ช่วยทำให้ร่างกายปราศจากสิ่งสกปรก

ภาวะโรค เต็มไปด้วยความเจ็บปวด และมีอันตราย แต่ถ้าจัดการกับมันอย่างถูกต้อง มันจะช่วยรักษาเรา

 

ถาม  หรือมิฉะนั้นก็ฆ่าเรา

ตอบ  ในบางกรณี ความตายคือการรักษษที่ดีที่สุด

การมีชีวิตอาจเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

ความตาย น้อยครั้งมากที่จะเป็นประสบการณ์ที่ไม่น่ารื่นรมย์ แม้ว่าภายนอกอาจดูไม่ใช่อย่างนั้น

ดังนั้น จงสงสารผู้ที่มีชีวิตอยู่ ไม่ใช่ผู้ที่ตายแล้ว

ปัญหาของสิ่งทั้งหลาย ไม่ว่าดีงามหรือชั่วร้าย ไม่มีอยู่ในโลกของฉัน

สิ่งใดมีความจำเป็น สิ่งนั้นดีงาม สิ่งใดไม่มีความจำเป้น สิ่งนั้นชั่วร้าย

ในโลกของเธอ สิ่งน่าชื่นชมนั้นดีงาม สิ่งที่ทำให้เจ็บปวดนั้นชั่วร้าย

 

ถาม  อะไรคือความจำเป็น

ตอบ  ความงอกงามคือความจำเป็น ความเจริญอย่างรวดเร็วคือความจำเป็น

การทิ้งความดีงามไว้เบื้องหลังเพื่อสิ่งที่ดีกว่า คือความจำเป็น

 

ถาม  แล้วมันจะสิ้นสุดลงที่ไหน?

ตอบ  จุดสิ้นสุดคือการเริ่มต้น

เธอจบลงตรงที่เธอเริ่มต้น – ในความสมบูรณ์สูงสุด

 

ถาม  แล้วทำไมเราต้องมาทำอะไรให้วุ่นวาย เพื่อที่จะกลับมาที่จุดตั้งต้นอย่างนี้

ตอบ  ความวุ่นวายของใคร? ความวุ่นวายอะไร?

เธอสงสารเมล็ดที่เติบโตและแบ่งตัวจนมันกลายเป็นป่าใหญ่อย่างนั้นหรือ

เธอฆ่าเด็กทารกเพื่อช่วยให้เขาไม่ต้องเติบโตมารับรู้ความทุกข์เช่นนั้นหรือ

ชีวิตไม่ดีตรงไหน ตรงที่มันไม่รู้จบสิ้นอย่างนั้นหรือ

จงกำจัดอุปสรรคที่ขัดขวางการเติบโต แล้วปัญหาทั้งหมดของเธอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว เรื่องสังคม เรื่องเศรษฐกิจ และการเมือง จะมลายหายไป

จักรวาลนั้น สมบูรณ์แบบอยู่แล้วในภาพรวม และการที่ส่วนเล็กๆของจักรวาลจะพยายามไขว่คว้าหาความสมบูรณ์แบบ ก็เป็นความน่ารื่นรมย์อย่างหนึ่ง

จงเต็มใจที่จะสละความไม่สมบูรณ์แบบเพื่อความสมบูรณ์แบบ

แล้วจะไม่มีการพูดเกี่ยวกับความดีงามและความชั่วร้ายอีกต่อไป

 

ถาม  แม้เช่นนั้น เราก็ยังคงกลัวสิ่งที่ดีกว่า และยึดอยู่กับสิ่งที่แย่กว่า

ตอบ  นี่คือความโง่เขลาของเรา การมีชีวิตอยู่อย่างหมิ่นเหม่กับความวิปลาส

 

ศรี นิสาร์กะทัตตะ มหาราช

“I AM THAT”