ข้อสังเกตบางประการเกี่ยวกับการเขียนบันทึกใน Gotoknow
ช่วงก่อนเปิดเทอม ในเดือนตุลาคม ชุมชน NUKM blog ซึ่งมีบล็อกเป็นสมาชิกอยู่ 34 บล็อก มีบันทึกเฉลี่ยวันละ 8.5 บล็อก (แสดงว่าสมาชิกส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้บันทึก) และวันละ 8.5 บันทึกนี้ก็มีผู้เขียนวันละไม่เกิน 5 คน พอช่วงเปิดเทอมจำนวนบันทึกลดลงเหลือเฉลี่ยวันละ 4 บันทึก (เหลือผู้เขียนเพียง 1-3 คน) แสดงว่าช่วงเปิดเทอมคนส่วนใหญ่ซึ่งทำงานสายวิชาการและสายสนับสนุนวิชาการ มีเวลาเขียนบันทึกน้อยลง นี่ก็เป็นปัญหาหนึ่งในเรื่องการเขียนบันทึก ทำให้บางวันอาจจะไม่มีบันทึกใน NUKM blog เลยก็ได้
สำหรับในหน้าหลักของ Gotoknow บันทึกยังคงอยู่ในอัตราเฉลี่ย 44-45 บันทึกต่อวัน สังเกตว่า ผู้ที่เขียนบันทึกเป็นประจำก็จะเป็น "คนหน้าเดิม" ซึ่งน่าจะเป็นคนติดบล็อกเหมือนอย่างผม คนหน้าเดิมผมว่ามีอยู่ไม่เกิน 50 รายผลัดกันมาเขียนบันทึกประจำ วันละประมาณ 20 ราย (คนหนึ่งเขียนหลายบันทึก) นอกนั้นก็เป็นผู้บันทึกรายใหม่ (ซึ่งอยู่ในยุทธจักรได้ไม่นาน ก็เป็นอันล้มหายไป ไม่ได้มาเขียนต่อ)
ยังมีข้อสังเกตอีกว่า บางวันมีการจัดอบรมการสร้างบล็อกและบันทึกใน Gotoknow วันนั้นบันทึกก็จะมีมากกว่าปกติ ถ้าสมมุติมีคนเข้าอบรม 30 คน เกิดบล็อกและบันทึก 30 หน่วย แต่อาจจะเหลือคนที่เขียนบันทึกต่อ และบล็อกมีชีวิต (มีการเขียนอยู่เรื่อย ๆ เดือนละ 2-3 บันทึกก็ยังดี) เพียง 1-2 ราย ที่เหลือก็จะเป็นบล็อกและบันทึกที่ตายไป (ไม่มีคนเขียนต่อ) ถ้าเป็นอย่างนี้ก็จะเกิดบล็อกและบันทึกขยะเต็ม Gotoknow ไปหมด แล้วสักวันคงต้องมีการกำจัดบันทึกขยะนี้ออกไปเพราะว่าเปลืองเนื้อที่ในการจัดเก็บ (ผมว่าคล้าย ๆ ล้างป่าช้าอะไรทำนองนั้น คือไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่มันคล้ายๆ เพราะว่านึกคำอื่นตอนนี้ไม่ออก มันอาจจะเป็น negative ไปหน่อย แต่ความจริงอยากเขียนให้ Positive)
นี่คงเป็นทำนองเขียนไปบ่นไปครับ.....
ความเห็น (2)
ขอบคุณค่ะที่ทำให้ "คนหน้าใหม่" เห็นภาพชีวิตชุมชนที่นี่ ณ ตอนนี้ได้ชัดเจนขึ้นมาก
เมื่อคืนดูหนัง "butterfly effect" หนังบอกชัดเรื่องการทำสิ่งหนึ่งๆของใครก็ตาม ย่อมทำให้เกิดผลต่อการเปลี่ยนแปลงในภาพรวมที่ใหญ่กว่าชีวิตของคนคนนั้น ด้วยความรักต่อนางเอก พระเอกพยายามกลับไปจัดการแล้วจัดการอีกกับอดีตเพื่อให้ภาพรวมดีขึ้นสำหรับทุกคน แต่ก็ไม่เคยสำเร็จ จนต้องเลือกทางที่ไม่เข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดแต่ต้น (เป็นการจงใจ-การจัดการอีกแบบหนึ่งเหมือนกัน)
หนังพาพระเอกมาพบหน้านางเอกอีกแวบนึงบนถนนแน่นๆในเกาะแมนฮัตตัน ตอนนั้นพระเอกโตเป็นหนุ่มแล้ว และเลิกคิดว่าตัวเองต้องจัดการกับอะไรอีก ส่วนคนดูก็ถูกปล่อยทิ้งไว้ให้ตื่นเต้นกับหนทางของคนทั้งคู่ที่ "ชีวิต" จะพาไป
ชีวิตมีที่ทางของมันเอง และสนุกดีค่ะที่จะตามดูการเติบโตของชีวิต
ขอบคุณครับคุณทองใส "คนหน้าใหม่" การเข้ามาเขียนข้อคิดเห็น ทำให้เกิดวัฒนธรรม "การอ่านและร่วมคิดเห็น" ดีกว่าเข้ามาอ่านเฉยๆ
ผมคิดว่าการที่คนเข้ามาอ่านบันทึกเรา 100 คน ไม่สุขใจและเป็นกำลังใจเท่ากับมีคนอ่านบันทึกของเราเพียง 1 คน แล้วเขียนข้อคิดเห็นให้เราครับ...