ชีวิตที่พอเพียง 3097. ขอให้มีการบ้านน้อยๆ

สื่อมวลชนเผยแพร่ผลโพลคำขอของเด็กเนื่องในวันเด็ก พ.ศ. ๒๕๖๑ ที่เพิ่งผ่านมาหยกๆ (ผมเขียนบันทึกนี้วันที่ ๑๕ มกราคม ๒๕๖๑) (๑) ว่าร้อยละ ๓๕.๙ ขอการบ้านน้อยๆ / เรียนน้อยๆ    สะดุดตาผม 

ผมคิดว่าคำขอของเด็กข้อนี้ มีทั้งความหมายด้านบวก และด้านลบ     ความหมายด้านบวก เป็นการส่งสัญญาณว่า เด็กไม่เห็นคุณค่าของการบ้านที่เขาต้องลงแรงทำ    ครูควรปรับปรุงเป้าหมายและวิธีการให้การบ้านแก่ศิษย์   

จากการอ่านหนังสือด้านการศึกษาหรือการเรียนรู้    ผมสรุปว่าการบ้านที่ครูให้ศิษย์ทำ ส่วนใหญ่ให้แบบไม่มีเป้าหมายจำเพาะ   ว่าต้องการให้ศิษย์ได้ฝึกอะไร    และฝึกแค่ไหนจึงจะเหมาะสม   คำขอของเด็กน่าจะมีความหมายว่า ขอให้ให้การบ้านอย่างมีเป้าหมาย และให้ในปริมาณที่เหมาะสม    หรือน้อยที่สุดเท่าที่จำเป็น    เพราะเด็กต้องการเวลาสำหรับเล่นอย่างอิสระเพื่อการเรียนรู้ด้วย   ไม่ใช่แค่เรียนจากการสอนของครูเพียงอย่างเดียว 

แต่ผมก็ไม่เห็นด้วยกับการไม่มีการบ้านเลย    หรือมีน้อยเกินไป  

ขอการบ้านน้อยๆ พอฟังได้    แต่ขอเรียนน้อยๆ ผมฟังแล้วหดหู่    จะลดความหดหู่ได้ต้องตีความเชิงบวก    ว่าเด็กๆ หมายความว่า เรียนน้อย ได้ผลมาก หรือเรียนรู้มาก    หากตีความเช่นนี้ผมมีความเห็นว่า ใช่เลย    การจัดการเรียนรู้ต้องทำอย่างมีประสิทธิภาพ  คือทำน้อย ได้ผลมาก    

หากตั้งเป้า เรียนน้อย ได้ผลมาก เราก็จะมีโจทย์วิจัยทางการศึกษามากมายไม่สิ้นสุด    และจะมีนวัตกรรมทางการศึกษาออกเผยแพร่ได้มากมาย    เพราะผมเชื่อว่าการจัดการเรียนรู้ที่ดี กับที่ไม่ดี ให้ผลลัพธ์การเรียนรู้แตกต่างกันไม่ต่ำกว่าเท่าตัว โดยใช้เวลาเท่ากัน   

ซ้ำร้าย ผมเชื่อว่าการจัดการเรียนรู้ที่ไม่ดีเป็นการทำลายเด็ก    คือทำให้เขาพัฒนาไม่เต็มศักยภาพ   หรือพัฒนาไม่ครบด้าน   ไม่ได้ผลลัพธ์การเรียนรู้แห่งศตวรรษที่ ๒๑    ผลของ PISA Test ฟ้องอยู่โทนโท่    และไม่เพียงทำลายเด็ก ยังทำลายชาติด้วย    เพราะจะจะทำให้พลเมืองอ่อนแอ   เป้าหมายบรรลุประเทศไทย ๔.๐ จะบรรลุไม่ได้ หากเรายังมีพลเมืองที่อ่อนแออย่างในปัจจุบัน    

ขออภัยครับ   ที่บันทึกนี้มองสังคมไทยเชิงลบไปหน่อย 

วิจารณ์ พานิช

๑๕ ม..ค. ๖๑