ชีวิตที่พอเพียง : 3031. เรียนรู้จาก PMAC Retreat : 1. เตรียมตัวและเดินทาง

PMAC (Prince Mahidol Award Conference) (๑, ๒) ดำเนินการมาครบ ๑๐ ปี ใน PMAC 2016    เราจึงตั้งคำถามว่า ในอนาคต ๑๐ ปีจากนี้ไป PMAC จะดำเนินการในรูปแบบใด    คำตอบแบบกำปั้นทุบดินคือ มี ๓ ทางเลือก  (๑) ทำแบบเดิม  (๒) ฉีกแนวไปสุดๆ  (๓) แบบผสม 

    ตอบอย่างนั้น มันได้แต่ตอบในกระดาษ หรือตอบเล่นๆ    ตอบแบบเอาจริงต้องคิดให้กว้างขวาง  ร่วมกันคิด    จึงเริ่มจากมีคณะประเมิน PMAC นำโดย Prof. Kenji Shibuya แห่งมหาวิทยาลัยโตเกียว เป็นหัวหน้าทีม    ทำงานหลัง PMAC 2016 จบ    นำผลเบื้องต้นมารายงานใน PMAC 2017     แล้วปรับปรุงจนได้ รายงานที่มีพลัง ช่วยชี้ประเด็นว่า เราประสบความสำเร็จตามเป้าหมายเริ่มแรก   แต่ในช่วง ๑๑ ปี ที่มี PMAC  ได้เกิดสถานการณ์ความท้าทายทั้งภายนอกและภายในทีมงานของ PMAC

เราจึงเดินทางไปลอนดอน เพื่อร่วมกันระดมความคิด กับภาคีเจ้าของร่วม PMAC ในต่างประเทศ  

บ่ายวันอาทิตย์ที่ ๒๔กันยายน ๒๕๖๐ สาวน้อยกับผมไปดูละครเรื่อง สี่แผ่นดิน ที่โรงละครรัชดาลัย    โดยได้ตั๋วฟรีจากธนาคารไทยพาณิชย์    เป็นการเปิดหูเปิดตา     เพราะในยามชรา นานๆ (แปลว่าหลายปี)  เราจึงจะได้ไปชมมหรสพโรงสักครั้ง     และค่าชมเดี๋ยวนี้ไม่ใช่ถูกๆ ตั๋วที่เราได้ราคาใบละ ๓,๐๐๐ บาท    ผู้ชมแน่นโรง

ตกเย็นฝนตกลงมาอย่างหนัก    ผมจึงนั่งแท็กซี่ออกจากบ้านตั้งแต่สองทุ่มครึ่งเผื่อรถติด    ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ติดเลย และฝนก็หยุดแล้ว    ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงสนามบินสุวรรณภูมิ    เดี๋ยวนี้เราไม่ต้องเขียนเอกสาร ตม. ๖ อีกแล้วนะครับ    สะดวกขึ้นเยอะ  

เมื่อผ่าน ตม. เข้าไปในสนามบิน ผมก็ลงบันไดเลื่อนไปที่ห้องรับรองการบินไทยทันที    กำลังจะหย่อนก้นนั่ง อ. หมอเจี๊ยบ ภัทรวลัย ตลึงจิตร  และคุณหมออรรถยา ลิ้มวัฒนายิ่งยง ก็เดินเข้ามา    เราจึงนั่งคุยกัน พร้อมๆ กับกินอาหาร    ผมจึงได้รับรู้ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมของผู้เข้าร่วมทำงานให้แก่ PMAC ส่วนของไทย    ว่ามีความอ่อนไหวมาก    ผมเป็นคนที่ไม่ประสีประสากับเรื่องแบบนี้  

สักครู่ ดร. วไลพร พัชรนฤมล ก็เข้ามาสมทบ    พอเที่ยงคืนเราก็เดินไปที่ประตู C3 เพื่อขึ้นเครื่อง     เที่ยวบินนี้ผู้โดยสารเต็ม    เครื่องบินออกเวลาตี ๑ ของวันที่ ๒๕ กันยายน    ผมได้ที่นั่ง 15A  ได้นั่งทั้งริมหน้าต่างและริมทางเดิน    นอนสบายแต่นอนไม่ค่อยหลับ    คอแห้ง    ต้องลุกขึ้นมาดื่มน้ำ และเข้าห้องน้ำ ๔ ครั้ง    ได้นอนราวๆ ๕ ชั่วโมง    แล้วตื่นขึ้นมาอ่านหนังสือ The End of College : Creating the Future of Learning and the University of Everywhere (๓) ใน Kindle Reader ที่อยู่ใน MacBook  

บริการต่างๆ บนการบินไทยดีเลิศ    เราบินถึงสนามบินฮีธโรว์ก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง ท่ามกลางหมอกจัด และฝนตก    เครื่องกำลังจะลงอยู่แล้ว ต้องเร่งเครื่องเชิดหัวขึ้นไปบินวนใหม่    เพราะมีเครื่องบินขวางรันเวย์    สุดท้ายก็ลงตรงเวลา

เราได้บัตรเข้าตรวจ immigration แบบ Fast Track   ซึ่งมีแถวเดียวและคนเยอะ    เลยชวนกันไปเข้าแถวปกติซึ่งมีหลายเคาน์เตอร์ (อังกฤษยังมีใบ immigration ให้เขียนอยู่นะครับ)    ออกมาหาคนรับที่คุณฝนนัดไว้ที่ข้างหน้าร้านกาแฟ Nero    ในที่สุดก็ทราบว่าทางเรานัดผิด บอกเวลาเป็น pm  ไม่ใช่ am     เราจึงนั่งรอ และคุยกัน จน ๑๐ น. รถจึงมาถึง เป็นรถตู้    นั่งแถวละ ๓ คน    หันหน้าเข้าหากัน

เขาคุยกันเรื่องหาโรงเรียนอนุบาลให้ลูก    ผละมีโรงเรียนดีของคนไทย สามภาษา ค่าเล่าเรียนปีละ ๗ แสนบาท    โดยครูส่วนใหญ่เป็นฝรั่ง  

ใช้เวลาประมาณชั่วโมงครึ่ง ก็ถึงโรงแรม De Vere Davenport  ซึ่งอยู่ใน Greenwich UNESCO Heritage Site   ห้องกว้างขวาง สะดวกสะบาย     ค่าที่พัก ๔ คืนเป็นเงิน ๒๙,๔๖๐ บาท  คืนละเกือบ ๗,๕๐๐ บาท     มีข้อดีคืออยู่กับธรรมชาติทำให้จิตใจสบาย  

ตกบ่ายเราชวนกันไปเที่ยวชม National Maritime Museum  ซึ่งจะแยกไปเล่า ต่างหากในตอนท้ายของบันทึกชุด เรียนรู้จาก PMAC Retreat  นี้

วิจารณ์ พานิช

๒๖ ก.ย. ๖๐

ห้อง ๑๑๖  De Vere Davenport House