ฮักหลาย กะเจ็บหลาย ย้อนว่าฮัก เลยฮู้จัก กับคำว่า มือที่สอง
น้ำใต้ศอก ไหลริน จนเป็นฮ่อง เป็นทำนอง ของความฮัก ที่เว้ามา
อ้ายนั่งคิด นอนคิด ทั่งนอนฝัน อยากให้ฮัก สองเฮานั่น เป็นฝังฝา
เหตุใด๋น้อง คือเห็นอ้าย เป็นสำหมา ให้เขามา เหยียบย่ำ ใจคักแหน่
อ้ายบ่สน ว่าเจ้า สิฮักไผ ความฮักเฮา เป็นแบบได๋ บ่เคยแคร์
ให้เป็นไป ตามความ ของพ่อแม่ บ่ผันแปร ฟ้ากำหนด ความฮักเฮา
แม้นมื้อนี้ สิผ่าน มานานหนอ ยังคิดฮอด ตัดพ้อ ฮอดความเก่า
คำหวานหวาน ที่เคยเป็น วจีเจ้า เอามาเล่า เป็นความ กะยังได้
ทุกเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้น ในมื้อนั้น เป็นเพียงฝัน ทนเอา บ่ผลักไส
ถึงสิเป็น ความฮัก ดังลนไฟ ให้จบไป กับควันสา อย่าหลอกหลอน
มามื้อนี้ แม้นคิดฮอด กะทนอด อย่าสิจด จำจ่อ อย่าเห่าหอน
ข้อยให้เจ้า ไปเสพสา ส่ำคนก่อน เคียงคู่ซ้อน ให้สุขสันต์ วันวิวาห์
อย่าตามเว้า ตามหว่า หากันเถาะ ให้เป็นเกาะ กำบัง สุมื้อสา
อยากสิเว้า อยากเว้าพื้น อยากนินทา เว้าไปสา เว้าโลด บ่ออนซอน
ให้มันเป็น ความฮัก เถือสุดท้าย แม้นว่าอ้าย สิเจ็บซ้ำ เป็นบทสอน
เป็นตำรา บทเรียน ที่แน่นอน ขออำลา เป็นบทกลอน เท่านี้สา
ไม่มีความเห็น