เราอยู่กันที่นี่ บ้านหลังเดียวกัน 45 : หอน โหยหา
พ่อครับ
นานมากแล้วที่พ่อไม่ได้บันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับผม แต่ก็มีบ้างที่พ่อเขียนบทความเกี่ยวกับน้องหมาทั่วๆไปหรือเกี่ยวกับตัวผม แต่มันก็ไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องราวของบันทึก "เราอยู่กันที่นี่บ้านหลังเดัยวกัน" มันห่างเหินเหมือนพ่อทึ่ทุกวันนี้ ไม่ค่อยพาผมไปเดินเล่นหน้าหมู่บ้าน และไม่เล่นกับผมอย่างเคย
พ่อครับ
หลังพ่อไปทำงาน ผมจะหอน ด้วยเสียงอันยาวให้ลุงในซอยมาด้อมๆมองๆ ลุงในซอยเขาบอกพ่อว่า หมามันเห็นอะไรถึงหอน มันไม่เคยหอนอย่างนี้มาก่อน พ่อบอกกับลุงไปว่าอย่างไรหรือ พ่อบอกว่ามันไม่เห็นอะไรหรอก มันหอนตามเจ้าของที่จากบ้านไปไม่บอกกล่าว อย่างตินเช้ามืดบางวัน พ่อสังเกตุไหมว่าขณะที่พ่อวิ่งออกกำลังกายอยู่นั้น ผมเห่าหอนเพราะอยากออกมาวิ่งกับพ่อ และพ่อก็จะวิ่งมาบอกกับผมว่า เดี๋ยวกลับมา ไปวิ่งแป๊บเดียว
พ่อครับ
ชาวบ้านเขาคงจะรำคาญอย่างที่พ่อว่าหรือเปล่าผมไม่รู้ ผมไม่ได้เห็นสิ่งลึกลับอย่างที่ลุงคนนั้นบอกกับพ่อหรอก ผมคิดถึงพ่อ ผมอยากให้พ่อกลับจากที่ทำงานเร็วๆแล้วพาผมไปเดินเล่น หรือเล่นบอลกับผมเท่านั้นเอง
เพราะอะไรรึพ่อ ก็เพราะ
เราอยู่กันที่นี่ บ้านหลังเดียวกัน
...................
ความเห็น (1)
ให้กำลังใจตัวเอง กับเจ้าหมาน้อย กับบันทึกที่เกือบถูกลืม