ตำนานกฐิน (คำกลอน)

มีภิกษุกลุ่มใหญ่ในอดีต.............อยู่จารีตเข้าพรรษหาสับสน

ออกพรรษาจะไปเพื่อได้ยล.........ทศพลองค์ปราชญ์วิลาสคุณ

ได้เดินทางปาเฐยยะ-สาวัตถี ......บนภูรีที่ระดาด้วยห่าฝนฯ

ทั้งขึ้นบกลงหนองต้องผจญ .......เปื้อนดินโคลนจมเวจจ์เวทนา

จึงเปียกปอนจีวรพาดขาดรุ่งริ่ง ....นับเป็นสิ่งที่พระองค์ทรงศึกษา

ทอดพระเนตรเห็นภิกษุที่จรมา.......เวทนาสงสารปานทุกข์ตน

จึงอนุญาตว่าต่อไปให้เปลี่ยนผ้า....พอถึงคราออกพรรษาหลังหน้าฝน

ให้ภิกษุแสวงหาวัตถาตน..............แล้วรวมพลสามัคคีมีผลงาน

แสวงหาผ้าได้ให้เย็บตัด ..............อนุมัติมอบให้ใจประสาน

แด่ภิกษุใช้ผ้าเก่าที่ยาวนาน ..........จีวรท่านเก่าคร่ำทำให้เธอ

จุดมุ่งหมายวินัยกรรมทำตรงนี้ .....พระองค์มีเจตนาอย่าให้เผลอ

สร้างความรักสามัคคีดีนะเออ...... ไม่บำเรอแต่บำรุงอบอุ่นใจ

ให้พระสงฆ์หาผ้ามาประสาน ........เย็บติดกันแล้วยอมพร้อมกันให้ฯ

เป็นกำเนิดแห่งนิติอธิปไตย.......... ร่วมแรงใจแรงกายได้พลัง

ปัจจุบันโยมญาติอยากได้บุญ........ จึงลงทุนอาสาหาที่สร้าง

รับภาระหาผ้ามาทอดวาง............. เป็นเส้นทางสู่บุญอุ่นดวงมาลย์

อีกทั้งช่วยพระสงฆ์ไม่ลำบาก......... บริจาคปัจจัยด้วยช่วยประสาน

เพื่อแปรรูปปัจจัยใช้หลายงาน........ แล้วแต่ท่านจะนำไปใช้ถูกกาล

ขอขอบคุณทุกท่านในงานนี้ ............ที่ได้มีความฝักใฝ่ใจประสาน

ได้สละเวลามาร่วมงาน................. สร้างผลทานสามัคคีมีวินัย

ขออวยพรทุกท่านนั้นเป็นสุข........... หมดความทุกข์ขุ่นข้องจงผ่องใส

จะไปสู่แห่งหนตำบลใด.................. สดใสและสุขีนิรันดร์เทอญ.ฯ