สถิตในดวงใจตราบนิจนิรันดร์ น้อมศิระกรานกราบแทบพระยุคลบาท ด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้นอันหาที่สุดมิได้

วันนี้ไปวิ่งรอบวังสวนจิตฯ ขณะวิ่งผ่านถึงประตูด้านถนนพระรามที่๕ เสียงฟรุตเพลงมหาชัยดังมากระทบหู วิ่งต่อไป เสียงนั้นยังคงดังอยู่ น้ำตาเริ่มไหล วิ่งไม่ได้อีกแล้ว หยุดยืนและพยายามมองเข้าไปในรั้ววัง มองเห็นไกลๆว่าต้นเสียงนั้นมาจากทหารนายหนึ่งในชุดสีขาว... น้ำตายิ่งไหลไม่หยุด ใจคิดแต่ว่า...เวลานี้เราทุกคนคงหัวอกเดียวกันเป็นแน่แท้ พ่อหลวงจากไปแล้ว

สำหรับฉัน...ในทุกวันที่มีโอกาสได้ไปวิ่งออกกำลังกายรอบวังนี้ ก็จะวิ่งไปสวดมนต์ไป เพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระองค์ท่านอยู่เสมอ แม้ไม่ได้เห็นพระองค์ท่านก็ทำอย่างนี้มาตลอด และเมื่อใดก็ตามที่ได้เห็นพระบรมฉายาลักษณ์ของพระองค์ไม่ว่า ณ ที่แห่งนี้ หรือในที่ใด เมื่อใด ก็จะนึกถึงบุญกุศลที่ตัวได้ทำมาทั้งหมดทั้งสิ้นและทูลเกล้าถวายฯ พร้อมกล่าวคำสดุดีว่า "ทรงพระเจริญ" เสมอ ....ยามนี้สิ้นพระองค์ท่านแล้ว แม้ต้องยอมรับว่าเป็นความจริงแห่งชีวิตที่ต้องเกิดขึ้นกับทุกคน ไม่มียกเว้น แต่ก็เหมือนใจจะขาด น้ำตาไหลเรื่อยพร้อมปลอบตัวเองไปว่าอย่าให้พระองค์ท่านเห็นประชาชนของพระองค์อ่อนแอแม้แต่คนเดียว อย่าให้พระองค์ต้องห่วงใยในสิ่งใดๆ เลยแม้แต่น้อย แต่น้ำตาไหลไม่หยุด จำต้องลงนั่งประนมมืออยู่หน้ารั้ววัง ใจรู้เพียงว่าระลึกถึงพระองค์ท่านและภาพพระราชกรณียกิจต่างๆ ที่พระองค์ทรงทำอยู่ตั้งแต่เราเกิดมาจนวันนี้ อย่างหาที่สุดไม่ได้จริงๆ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าความรู้สึกนี้จะเกิดขึ้นกับเราได้ ไม่น่าเชื่อว่าแม้เราเป็นเพียงหนึ่งหน่วยเล็กๆใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทของพระองค์ท่าน แต่พระบารมีปกเกล้าปกกระหม่อมนั้นแผ่มาถึงได้โดยที่เราเองก็ไม่เคยรู้ตัวเลย

สถิตในดวงใจตราบนิจนิรันดร์

น้อมศิระกรานกราบแทบพระยุคลบาทด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้นอันหาที่สุดมิได้

ข้าพระพุทธเจ้า นางสาวพรรณราย

๑๙ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๙