"แม่"

ถามว่าจำหน้าแม่สมัยสาวๆ ได้มั้ย บอกเลย จำไม่ได้ เพราะรู้ตัวอีกทีที่มองหน้าแม่ คือ แม่แก่แล้ว มีรอยย่น รอยตีนกา ฝ้า กระ ดวงตาที่ฝ้าฟาง เส้นผมขาวแซมดำเต็มไปหมด แต่สุดท้าย ไม่ต้องนับปี ไม่ต้องนับอายุ เพราะแม่ก็ยังคงทำหน้าที่แม่ได้เสมอต้นเสมอปลาย

เกิดมาจนปูนนี้ ความทรงจำวัยเด็กก็ยังคงมีอยู่บ้าง ด้วยตัวเองเป็นคนความจำสั้น จำอะไรได้ไม่มากเท่าคนอื่นเค้า แต่ที่แน่ๆ เราจำได้เสมอกับคำสอนของพ่อแม่ และสิ่งที่พ่อกับแม่ทำเพื่อลูก

“บ้าน” สมัยยังเด็ก บ้านอยู่ในป่า ไฟฟ้าไม่มี ถนนมีแต่ลูกรัง หน้าบ้านเป็นภูเขา หลังบ้านเป็นภูเขา สรุปง่ายๆ คือ ชนบทมากๆ แม่จะไปตลาดนัดประมาณอาทิตย์ละครั้ง ทุกครั้งที่ไปจะต้องนั่งรถยนต์ของเพื่อนบ้านที่แปลงเป็นรถโดยสารชั่วคราวตระเวนรับคนในหมู่บ้าน ที่ท้ายกระบะจะถูกแผ่นไม้วางเรียง เพื่อให้จุคนได้เยอะๆ รู้สึกจะคิดค่ารถคนละ 20 (ใช่ป่าวไม่รู้) พอแม่ไปตลาดกลับมาก็จะมีของสด หมู ลูกชิ้น ฯลฯ เท่าที่แม่จะมีตังค์ซื้อ เอาไว้ทำให้ลูกไปกินที่โรงเรียน

“ตู้เย็น” จะเป็นที่เก็บของสด แต่เอ๊ะ!!! ไฟไม่มีแต่ไหงมีตู้เย็น อันนี้ ไม่รู้ว่าบ้านใครเคยทำบ้าง แม่จะมีกระติกใส่น้ำอันใหญ่ ข้างในจะบรรจุน้ำแข็งมือเอาไว้ ของสดจะถูกมัดถุงอย่างดีแช่เอาไว้ มันก็อยู่ได้นะ เนื้อหมูอาจจะซีดบ้างไรบ้าง เพราะบางทีน้ำมันเข้าไป
“ปิ่นโต” เท่าที่จำได้ บ้านเราไม่ใช้คนมีเงิน แต่กับข้าวในปิ่นโตที่ไปโรงเรียนมันไม่ได้มีแค่ไข่ต้ม ไข่เจียว ไข่ตุ๋น เรามักมีกับข้าวที่ต่างจากเพื่อนไปกินอยู่เสมอๆ

“ขโมย” น่าจะเป็นครั้งแรกที่ทำให้พ่อแม่ผิดหวัง สมัยนั้นอยู่ ม.1 ม.2 มั้ง ไปขโมยตังค์ในกระปุกออมสินลูกชายป้าทุกวัน (ตอนนั้นป้าพาไปเรียนอยู่กรุงเทพฯ) เอาไปซื้อลูกชิ้นกิน จากครั้ง 1 ก็มี 2 3 4 5 จำไม่ได้ว่ากี่ครั้ง ป้าก็คงดูอยู่นานแล้ว เลยเรียกแม่มาคุย บอกว่าเราขโมยเงิน แม่บอกไม่ต้องไปบอกพ่อนะ เดี๋ยวพ่อมันจะเฆี่ยนเอา แม่ร้องไห้ เราร้องไห้ หลังจากนั้นมาเราก็ไม่กล้าทำอีก ทุกวันนี้ก็ไม่แน่ใจว่าพ่อรู้เรื่องมั้ย

“ทีวี” ช่วงนี้มีไฟฟ้าใช้แล้ว ที่บ้านก็มีทีวี แต่จำไมได้ว่าได้มาจากไหน มีอยู่วันหนึ่งบอกเลย แม่วิ่งกระหืดกระหอบมาที่บ้าน ถามเราเป็นอะไรมั้ย ไปเราก็ยังตกใจ แต่ก็ตอบไป ไม่เป็นไร แต่ทีวีน่ะ จู่ๆ ก็ดังพรึ่บ ดับไป แล้วก็มีกลิ่นไฟไหม้ คือ ไปช่วยพ่อกับแม่ในไร่แล้วฝนจะตก เค้าเลยให้กลับบ้าน ถึงบ้านปุ๊บ ก็เปิดทีวีดู ข้างนอกฝนฟ้าจะร้องอะไรก็ไม่ได้สนใจ พักเดียว ทีวีดับเลย เหม็นไหม้ พังไปเลย สรุป เค้าอยู่กันที่ไร่ เห็นฟ้าผ่าลงมาแถวบ้านเลยรีบกลับมาดู

--------------------------------ฯ ล ฯ ------------------------------------
จริงๆ ความทรงจำที่จำได้มีเยอะ แต่เขียนออกมาได้ไม่หมด มันต้องใช้เวลา
ขอบคุณแม่ ที่สอนให้ลูกเป็นคนดี และเป็นแม่คนที่ดี (หรือเปล่า)
ขอบคุณแม่ ที่สอนให้ชีวิตรู้จักคำว่ารับผิดชอบ
ขอบคุณแม่ ที่ให้อภัยลูกเสมอ