ได้ยาดี(เรื่องเล่าเยี่ยมบ้าน 1)


" โดนน้ำค้างได้ยาดี "

10/10/2549
13.05 น
           ทีมเยี่ยมบ้านผู้พิการปู(พยาบาลผู้รับผิดชอบงานประกันสุขภาพ) พี่เน็ค (พยาบาลประจำหมู่ 2 ต.) ประจักษ์(หมอนวดแผนโบราณประจำโรงพยาบาลเขาชัยสน)  ลุงพงษ์ (พนักงานขับรถ)เดินทางไปเยี่ยมบ้านผู้พิการท่านหนึ่งชื่อ ลุงบุญสม  อินทรวงศ์ แกพิการ ขาทั้ง 2 ข้างอ่อนแรง เดินไม่ได้แขนซ้ายอ่อนแรงอยู่บ้านเลขที่ 80/3 ม.2 ต. เขาชัยสน   อ. เขาชัยสน  จ พัทลุง
ก่อนออกเดินทางถึงแม้จะมีปัญหาบ้าง เราก้อจะมองข้ามเพื่อให้บรรยากาศของทีมเยี่ยมบ้าน สมบูรณ์ทั้งทีม  แต่หากเรามีอารมณ์เสียไป ทั้งทีม แล้วเราจะเอากำลังใจที่ไหนไปเผื่อแผ่เพื่อให้กำลังใจ ประเมินสภาพลุงบุญสมหลังจากที่ให้หมอนวดมานวดที่บ้าน  บรรยากาศการเดินทางก้อเป็นไปด้วยดี แม้จะพบกับทางที่ค่อนข้างลำบากเนื่องจากทางดินแดงหลังฝนตก และมีทางเบี่ยงเพื่อทำสะพาน
           เมื่อมาถึง บ้านยกพื้นหลังหนึ่งมีชายวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่ใส่ผ้าถุงผืนเดียว (ผู้ถือสิทธิ์ผู้พิการ) มีหญิงวัยกลางคน 1 คน นั่งหั่นหยวกกล้วย(ภรรยา)   เมื่อเราทั้งหมดเดินลงมาจากรถ  เดินไปยังตัวบ้าน คุณลุงบุญสม  ตะโกนออกมาแบบไม่ชัดนักว่าพื้นบ้านเปียกนะ เพราะพึ่งไปนั่งอาบน้ำ   คุณลุงพูดพร้อมยิ้มและหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ว่ามาถึงกันแล้วจะโม้ให้ดูนะว่าลุงแข็งแรงมากขึ้นแค่ไหน ดูนะลุงยกแขนได้ขนาดไหน พร้อมกับสาธิตวิธีการต่างๆ เช่นเอามือข้างขวาที่แข็งแรงมาจับมือซ้ายไปโหนเชือกที่คุณลุงผูกติดกับคานบ้าน มียางยืดเป็นตัวยืดหยุ่น   ป้าที่นั่งหั่นกล้วยหันมายิ้มอย่างเงียบๆ สีหน้าหมั่นไส้เพียงเล็กน้อย  แต่คุณลุงก้อยังโม้ต่อว่าคุณลุงต้องหาย เมื่อหายแล้วสิ่งแรกที่คุณลุงทำ คือไปหาปลามาให้เรากินพร้อมกับเอามือด้านขวามาจับข้อมือของข้าพเข้า ว่าปลาช่วงนี้ตัวโตขนาดเนี่ย(แต่คุณลุงก็ขอโทษก่อนที่จะจับ)  คุณลุงย้ำหลายครั้งว่าจะต้องหาย และไปหาปลา  นึกในใจว่าคุณลุงมีกำลังใจเต็มเปี่ยม แล้วเราจะไม่ช่วยกันเต็มที่หรือ   คุณลุงหันไปหาน้องนา อสม. คนเก่งว่าเค้ามาถามว่าลุงต้องการอะไรบ้าง ของ เงิน อาชีพ  ลุงบอกลุงไม่ต้องการ ขอแค่มีคนมานวด เพื่อให้ลุงได้เดิน( คุณลุงได้นวด พร้อมทั้งทำกายภาพบำบัด เป็นเวลา 4 เดือน)  ลุงบอกลุงดีขึ้นมาก ลุงหายแน่ ถึงแม้จะมีบางคน    มาแอบดักเรียกหมอนวด บอกว่าไม่ต้องไปนวดแล้ว เพราะแกคงไม่หาย 
          เราถามว่าป้าเป็นอย่างไรบ้าง เบื่อไหม  คุณลุงรีบแย่งป้าบอกว่า ป้าไม่เบื่อหรอก  ถ้าเบื่อแกไปหาเมียน้อยให้ดู (แล้วคุณลุงก้อหัวเราะ) พวกเราก้อหัวเราะกันใหญ่ ลุงบอกว่า เอาต๊ะอย่างน้อยก้อต้องนึกถึง เวลาที่อยู่ด้วยกันมา 15 ปี ทำงานแข็งแรง ให้ลูกไว้ตั้ง 3 คน เป็นทั้งคนดี และเก่ง เอาต๊ะ(พูดด้วยสีหน้าภูมิใจในตัวเอง และลูก)
          ขณะพูดคุยกันประจักษ์ก็ดูเรื่องข้อ เอ็นคุณลุง ซักถามเรื่องการนวด วิธีการทำกายภาพบำบัด คุณลุงบอกว่าคุณลุงมีปัญหาเรื่องผ่าเท้า ฝ่าเท้าคุณลุงไม่รู้สึก มันชา ประจักษ์จัดการนวดฝ่าเท้าให้ ลุงชมเปราะใหญ่ว่านวดดี เราหันไปดูสถานที่ลุงหัดเดินที่หน้าบ้าน ปรากฏว่าไม่มีกรวด หิน จึงได้แนะนำไป ป้า และน้องนา  นำหินมาไว้บริเวณที่เดินด้วยเพื่อช่วยนวดผ่าเท้า      บอกว่าเดี๋ยวค่อยช่วยกันทำ  
          เราถามลุงว่าแล้วลุงเดินเวลาไหนละคะ ลุงบอกเดินตอนเช้าสิ เพราะมันโดนน้ำค้างได้ยาดี เริ่มตั้งแต่ ตี 5แนะ มีแต่ป้านี้แหละไม่ยอมตื่น ถามป้าว่า ป้าอยากบอกอะไรคุณลุงบ้างมั๋ย  ป้านิ่งบอกว่าไม่รู้จะบอกอะไร เราเลยหันไปบอกคุณลุงว่าลุงฟังนะป้าอยากบอกอะไรคุณลุง ป้าก้อเลยหันมาบอกว่า   อยากขอให้ลุงเลิกสูบบุหรี่  กับเดินมากๆ  ลุงบอกว่าได้ แต่ต้องแลกซื้อยาลมมาให้แกแทน พร้อมทั้งบอกว่า แล้วขอให้ป้าตื่นแต่เช้าอยู่เป็นเพื่อนคุณลุงเดินซัก 1-2 ชม.แล้วคอ่ยออกจากบ้าน เพราะคุณลุงกลัว พร้อมทั้งขอว่าอย่าให้ป่าเสียงดังหรือตะหวาด  เราเลยหันไปถามว่าเวลาป้าตะหวาดลุงเป็นอย่างไรบ้าง
 ลุงชี้ไปที่ใจ และบอกว่า มันเจ็บและปวดในนี้  (พร้อมทั้งสีหน้าเริ่มเศร้า เป็นครั้งแรกของการสนทนา)  ป้าก็บอกว่าได้
สรุปก่อนจากเราได้แนะนำ ให้ทำที่ดึงแขนใหม่ เนือ่งจาก ของเก่ายางใกล้ขาดแล้ว น้องนีว่าคอ่ยดูยางรถให้   และเรื่องหินบริเวณหัดเดิน 

พร้อมทั้สัญญาว่าจะมากินข้าวกับปลาที่ลุงหามา
 เมือ่เดินทางกลับไปที่รถ คุณลุงโบกมือบ้ายบ่ายด้วยความสุขใจ  ทั้งทีม กลับไปด้วยความสุขเต็มเปี่ยมหัวใจ   เพื่อเป็นการยืนยันความสุขที่เกิดขึ้น เราได้ทำ AAR  กัน  ก่อนมาเราไม่คิดกันว่าคุณลุงจะมีกำลังใจเต็มเปี่ยมขนาดนี้ เราคิดว่าแกจะต้องบ่น ถึงปัญหาชีวิต ทีเราได้กันเกินคาดหมายคือ ความสุข และกำลังใจที่ได้รับจากคุณลุง และเราจะทำงานนี้กันต่ออย่างมีความสุข ประจักษ์บอกว่าเราต้องกลับมาดูลุงอีกครั้ง และต้องเห็นพัฒนาการของลุงดีขึ้น  และจะนำกำลังใจที่ได้ไปดูแลผู้อื่นต่อไป  สิ่งที่เราได้เรียนรู้คือ ความสุขที่เกิดจากการให้ มีมากเหลือเกิน กำลังใจ และความภาคภูมิใจต่อตนเองมีผลต่อแนวคิดของตัวเราเองมาก    ขณะกลับ เราผ่านทางเบี่ยงที่มีคลองก้อแซวกันเล็กน้อยว่า  ใครอยากลงไปหาปลาบ้างจ๊ะ    ( การพูดคุยกันมีแต่เสียงหัวเราะ และสนุกสนาน  หันไปทางไหนก้อยิ้ม แม้แต่ลุงพงศ์ )ทำให้สุขใจยิ่งนัก นึกได้ทันทีว่าเราได้กำลังใจจากเค้าเยอะมาก มากเสียจนคิดในใจว่าหากเรามีปัญหาที่หนักหน่วงเราคงนึกเหตุการณ์นี้เพื่อขอกำลังใจ 
ถึงโรงพยาบาลเวลา 14.00 น. ด้วยความสุขใจ                    

    

หมายเลขบันทึก: 61047เขียนเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2006 14:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 14 มิถุนายน 2012 09:45 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท