"ขอบคุณอาจารย์นะคะที่ทำให้หนูได้มีวันนี้ วันที่มีความสุขที่สุด" ... (ความอัศจรรย์ของคนเป็นครูที่สอนคน)
"
จากปกติแล้วที่ผ่านมา ดิฉันเป็นคนที่ท้อต่อชีวิตตนเอง น้อยใจที่เห็นคนอื่นมีครอบครัวที่สมบูรณ์ ฉันถูกเลี้ยงจากตากับยายตั้งแต่เด็ก แม่ไปทำงานต่างจังหวัด พ่อทิ้งแม่กับฉันไปแตั้งแต่เด็ก แม่จะกลับมาบ้านทุก ๆ เทศกาล เมื่อก่อนเคยคิดว่าไม่มี ใครรักเรา ถึงได้ทิ้งเราไปหมด อยู่กับตายายต้องทำทุกอย่าง เช่น ไปสวน ปลูกข้าว ทำข้าวโพด ทำมันฝรั่ง หลังเลิกเรียนก็ต้องไปทำงานช่วยตากับยาย คิดว่า เหนื่อย คิดว่าท้อ ทำไมชีวิตตัวเองไม่สบายเหมือนลูกคนอื่นเขาบ้าง แบบว่า เลิกโรงเรียนก็ไปเล่นกีฬา ดูการ์ตูน อะไรแบบนี้ แดดก็ไม่ได้ตาก แต่ฉันเป็นคนที่เวลามีปัญหาอะไรแล้วไม่ชอบบอกใคร กลัวคนอื่นเขาจะตอกย้ำชีวิตอย่างเรา
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราก็โตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เริ่มเข้าใจในสิ่งที่ตากับยายสอนมา มันทำให้เราเป็นคนที่จะทำอะไรก็ทำเป็น ไม่จำเป็นต้องไปบอกคนอื่นช่วยเราทำ ฉันก็รู้สึกว่า ยิ่งโตก็ต้องห่างจากครอบครัวออกมาจนได้มาใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย รู้สึกว่าการอยู่หอมันโดดเดี่ยว การที่ไม่มีคนบ่นคนด่า ใช้ให้ทำโน่นนี่นั่นก็ไม่มี ต้องรับผิดชอบตัวเองมากขึ้น ฉันไหว้ตากับยายเป็นประจำ แต่ไม่เคยกราบ หรือ บอกรักเลย แม่ก็เช่นกัน
หลังจากที่ได้ดูวีดิทัศน์ที่อาจารย์เปิดก็มีความรู้สึกว่า กลัว กลัวจะเสียพวกเขาไป กลัวไม่ได้ทำอะไรตอบแทน กลับไปที่ห้องก็ดูรูปครอบครัวที่เคยถ่ายไว้ เมื่อประมาณ ๑๐ ปีได้แล้วมั้ง !!! ทำให้ฉันถึงกับนอนร้องไห้ทั้งคืน คิดอยู่ตลอดว่า พวกเขาคงเหนื่อยกับเรามามาก สิ่งที่พวกเขาพูดอยู่ตลอดเวลา คือ "อยากเห็นลูกได้สุขสบาย ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไง แม่ ตา ยาย ก็ยังอยู่เคียงข้างลูกเสมอ เรียนอะไรก็ได้ จะทำงานเป็นศิลปินอะไรก็ได้ แต่ขอให้เป็นคนดี แล้วอยู่ด้วยกันตลอดไปนะลูก" ... "ถ้าเหนื่อยก็กลับบ้านมากินข้าวด้วยกันนะ"
หลังจากนั้นไม่นาน ฉันได้ขอให้แม่กลับมาอยู่บ้าน บอกแม่ว่า "แม่ไม่ต้องไปทำงานที่อื่นแล้ว กลับมาบ้าน กลับมาอยู่ด้วยกัน ปลูกพืชผักขายหากินตามบ้าน ช่วยตายายทำเกษตรดีกว่า ถึงไม่ได้เงินมาก แต่ก็ได้อยู่ด้วยกัน" ขอร้องจนแม่กลับมาอยู่บ้าน วันแรกที่แม่กลับมา ดิฉันก็กลับบ้าน สิ่งแรกที่ทำก็กราบลงไปเท้าของทั้ง ๓ คน และบอกรักทุกคน รวมถึงฉันก็ร้องไห้ ความรู้สึกตอนนั้นมันดี ดีมากเลยล่ะ
ขอบคุณอาจารย์นะคะที่ทำให้หนูได้มีวันนี้ วันที่มีความสุขที่สุด (ถึงแม้หนูจะไม่มีพ่อก็ตาม) ถ้าหนูมีโอกาส หนูจะกราบเท้าพ่อเหมือนกัน และขอบคุณที่ทำให้หนูได้เกิดมา และอีกอย่างตอนนี้ ถ้ามีปัญหาอะไร หนูก็จะเล่าและปรึกษาแม่ ไม่เก็บเอาไว้คนเดียวแล้วค่ะ และแม่คือคนที่เข้าใจเราจริง ๆ
"
ก็ ... ไม่รู้จะเขียนอะไรต่อไป
การสอนใครสักคนให้คิดได้
บางทีก็คำพูดไม่กี่คำ
ประโยคไม่กี่ประโยค
ชีวิตของพวกเราก็เปลี่ยนไป
ในทางที่ดีขึ้น
ความอัศจรรย์ของคนเป็นครูที่สอนคน
บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...
ความเห็น (2)
รู้สึกซาบซึ้งค่ะ
ขอบคุณมากครับ พี่ ดารนี ชัยอิทธิพร ;)...