อีกครั้งกับเพื่อนที่เกือบ 30 ปีที่เพิ่งได้หมุนเวียนมาพบเจอกัน หลังจากที่เจอกันแต่ในเฟสในไลน์คราวนี้เป็นการนัดครั้งแรกที่ผู้เขียนตอบตกลงไปในคืนวันเสาร์ หลังกรำกับงานมาทั้งสัปดาห์ แต่ด้วยอาการที่เกรงใจที่เพื่อนอุตสาห์โทรมานัดอยู่หลายครั้งก้ตอบไปว่าไม่ว่างสักที(ไม่ว่างจริงๆนะแล่ะ)
ความที่ดีใจที่ได้เจอกันเป็นธรรมดาที่พวกเรา(ผู้เฒ่า)ต่างขุดเอาเรื่องราวเก่าๆมาพูดคุยกันจนนึกไม่ออกว่าจะหาร้านอาหารที่ไหนกินกันดี จนขับวนไปมาเลยเข้ามาเส้นสวนหลวงเลยพาแวะมาเดินที่สวนหลวงซะเลย(หลังจากตอนเช้านัดเจอกันที่สวนจตุจักร)
( กลับไปดูบอลก่อนมาบันทึกเรื่องราวนี้วันหลัง 555)
หลังดูบอลด้วยอารมณ์ยินดีปรีดากลับชัยชนะ ก่อนนอนแวะมาบันทึกต่อประหนึ่งเป็นภารกิจที่ต้องรับผิดชอบปานนั้น
บันทึกไว้เป็นความทรงจำเพราะในGotoknowนี้สามารถย้อนหามาอ่านได้ง่ายกว่าโซเชียลแบบอื่นๆ อย่างที่เพื่อนๆไลน์เหตุการณ์วันที่เจอกัน วันหนึ่งผ่านไปก็ไม่มีใครกลับไปอ่านแล้ว
เพื่อนทั้ง3คนเคยเรียนด้วยกันที่โรงเรียนชุมแพศึกษาช่วงม.4-ม. 6 ผู้เขียนเปรยๆกับเพื่อนว่าเราเรียนกันเพียง3ปีแต่ทำไมพวกเราดูรักกันผูกพันกันมากขนาดนี้ เปรียบเทียบกับเพื่อนร่วมงานบางคนหลายคนทำงานร่วมกันมานานเป็นสิบยี่สิบปีกับไม่มีความผูกพันกันเลย
อาจเป็นเพราะคนทำงานต่างแก่งแย่งแข่งขัน ทุกต่างสวมหัวโขน คบกันตามระดับบังคับบัญชา มีเงื่อนไข มีผลประโยชน์อยู่ด้วยในการสัมพันธ์นั้นๆ
เพื่อนบอกว่าเพราะเราตอนนั้นคือเด็กจิตใจไม่มีอะไรมากไปกว่ามิตรภาพที่จริงใจ ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังหรือแข่งขันกันในแง่ผลประโยชน์
ื เราจึงเป็นเพื่อนเก่าที่ไม่ยอมแก่อย่างที่เจอกันในวันนั้น
และเราคงจะพบเจอกันอีกหลายคนมากกว่านี้อีกมากกว่านี้อีกเพื่อยืนยันมิตรภาพของพวกเราชาว ชุมแพศึกษา 6/2
...........