เข้าพรรษา (61) ; วันที่ 61

29 กันยายน พ.ศ.2558

....

ดูลำดับการเขียน "วิถีชีวิต ความคิดและการพบประสบเจอในเรื่องราวต่างๆ" วันนี้เข้าสู่วันที่ 61 ของการเข้าพรรษา แม้ว่าบนเส้นทางการฝึกฝนอาจจะไม่สมบูรณ์ ด้วยโอกาสที่ถึงพร้อมยังไม่มากพอต่อเส้นทางภาวนา แต่ข้าพเจ้าก็เต็มที่กับตนเองในทุกๆ ขณะจิต

และในทุกๆ ขณะจิตอธิษฐานต่อตนเองไปให้ถึงโอกาสของการได้ใช้ชีวิตการภาวนาอย่างเต็มที่แบบไม่ต้องใช้ชีวิตครึ่งๆกลางๆ ขอให้หมดภารกิจทางโลกล้วนๆ เข้าสู่บนเส้นทางแห่งการภาวนาอย่างเต็มที่ (เข้าพรรษา (54) ; ครึ่งวัดครึ่งบ้าน..... อ่านต่อได้ที่: https://www.gotoknow.org/posts/595383)

แม้ว่าโอกาสและจังหวะของชีวิตยังคงดำเนินเฉกเช่นทุกวันนี้ ข้าพเจ้าก็ไม่ได้ท้อถอย ทำทุกๆ วันอย่างที่บอกกับตนเองว่า "อาจจะไม่มีวันพรุ่งนี้"

การที่น้อมนำตนเองมาถึงวันนี้ได้ ...รู้สึกขอบคุณในโอกาสทุกๆ โอกาสที่ได้รับ

เป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจน ...และความตั้งใจที่จะไปให้ถึงเป้าหมายนั้น คือ ปณิธานและการอธิษฐานจิตที่เต็มเปี่ยมและแรงกล้า

การปฏิบัติภาวนาสามารถทำได้ในทุกๆ ขณะจิต แต่จะเต็มเปี่ยมได้ดียิ่งๆ เมื่อการงานมีการงานหน้าเดียว คือ การงานภาวนา

ทุกวันนี้ทำได้อย่างที่ทำก็ถือว่า ...เป็นวาสนาพออยู่ตัวอยู่จิต

หลังจากเสร็จสิ้นการเดินทางไปร่วมบ่มเพาะกระบวนการ R2R เครือข่ายอำเภอเลิงนกทา จ.ยโสธรแล้ว ตอนเย็นแวะไปที่วัดและตั้งใจไปแก้ไข เรื่องการใช้มุ้งมุงเป็นผนังห้องเพื่อป้องกันพวกแมลงและสัตว์มีพิษต่างๆ โดยใช้กาวแท่งเป็นตัวยึดแทนกระดาษกาว ปรากฏว่าได้ผลติดดีมาก

ใช้เวลาประมาณชั่วโมงกว่าก็เรียบร้อยรอบห้อง เหลือแต่เก็บรายละเอียด การทำครั้งนี้เป็นการเริ่มทดลองทำ

และได้เห็นว่า ถ้าสามารถเก็บขอบผ้ามุ้งดีๆ และยึดตึงให้เรียบร้อยก็จะดูดีขึ้น

การใช้ชีวิตในวัดทำให้เราได้ฉุกคิดเสมอว่า "มากเกินตัวไปหรือเปล่า...เกินความพอดีหรือเปล่า...เกินพระท่านหรือเปล่า" มันทำให้เรารู้สึกถึงการบ่มเพาะความนอบน้อม ความพอ ...และสมถะ ชีวิตเรียบง่ายขึ้น มีลักษณะที่ว่า "อย่างไรก็ได้ที่ไม่ใช่เป็นความมักง่าย"...

เมื่อก่อนนอนในมุ้งไม่ได้จะอึดอัดและร้อน

แต่เมื่อมาอยู่ที่วัดก็สามารถนอนในมุ้งในกลดได้อย่างเป็นปกติ

ข้าพเจ้ามองว่า...การฝึกฝนที่เป็นอยู่นี้ ทำให้จิตใจเราละเอียดขึ้นและเข้มแข็งขึ้น