(บันทึก)....พินัยกรรม..."ความตาย"..ที่เปิดผลึก ไม่ได้ในแกลลอลี่ชีวิต..วันนี้ ( 1 )
บันทึกนี้...เกริ่นไว้ ว่า เป็น พินัยกรรม "ความตาย"..ที่เปิดผลึก..ไม่ได้...ในแกลลอลี่ชีวิต..วันนี้..
"ความตาย"..เป็นสิ่งสุดท้าย..ของชีวิต..ซึ่งจะรู้ได้รึไม่ได้อย่างไรไม่มีใครบอกใครได้.."นั้นคงเป็นความลี้ลับชั่วกาลนาน"...ของทุกๆชีวิตที่จะต้องประสพ..ในวาระสุดท้าย..หมดสภาวะ..แห่ง"ความเป็น"อันเป็นกำเนิดชีวิต"..
คือ "ตาย"....
พินัย..กรรม..แห่งความตายจึงเปิดผลึก..ไม่ได้...เพราะ..สัจจธรรม...และวัฏรสงสารธรรม..อันมีความเวียนว่ายตายเกิด..เป็นอยู่ อย่างนั้น..เป็นอนิจจัง..ดัง..คำสอน..แห่งศาสดา...ด้วย พุทธวจนะ...พุทธปรัชญา..
ประตู..สู่ธรรม..จึงกำเนิด..ขึ้น...ด้วย อานาปานสติ...ฝึก..สำนึกรู้..ระลึก..ลมหายใจ..อันเป็นกัลลยาณมิตร..แห่งตน..สำนึกรู้ตื่นรู้เบิกบาน...กายและใจ..สร้างพลังรักเมตตาที่ชีวิตที่ดำรงอยู่..ควรมีต่อกัน..อันเป็นลูกโซ่ผูกพันต่อเนื่อง..กับสรรพสิ่งอันมี ตัวตนเป็นที่ตั้ง..แลมิควร..ยึดมั่น..ต่อรูปและนาม..อันเป็นเพียงสมมุติฐานแห่งการเกิดแลดับ..ดังนี้..เช่นนี้...อันเป็นเพียงบันไดขั้นแรก..ของมนุษย์กับกิเลสที่สะสมมากับชีวิต..เป็นปฏิสัณฐาน....
ความเห็น (2)
You amaze me again!
Most people reflect on death with fear and terror. Not you!
[I said once --upon a time-- your 'selfies' are reflected through your posts (pictures and writing) and from them I learn more...] Your reflections always carry more of life and 'world' -- we live in. What will you show us next?
คุณยาย ดิฉันยังกลัวตาย เพราะยังเข้าไม่ถึงสัจธรรม ต้องฝึกอีกยาวนาน
ประตูสู่ธรรม หรือ ประตูสู่ความตาย น่าจะเป็นเส้นทางเดียวกัน