คำอธิษฐานที่เปลี่ยนไป
คำอธิษฐานที่เปลี่ยนไป
เสียงโทรศัพท์แสดงว่ามีข้อความเข้า ฉันเปิดอ่านเมื่อเห็นว่าเป็นมาจากพี่พิมฝาแฝดของคนไข้มะเร็งรังไข่ระยะสุดท้ายที่ฉันกำลังดูแลอยู่ “กลัวจัง เป็นห่วงว่าคืนนี้เค้าจะเป็นไง..” “ ถ้าวันนี้พี่ไปเฝ้าเองและเห็นว่าน้องผิดปกติไป... คงจะขออยู่เฝ้า” “แต่รู้มาว่าเค้าเองก็เป็นห่วงพี่ ไม่รู้ว่าห่วงเรื่องอะไร พอจะบอกได้ไหมคะว่าเรื่องอะไร” “......” ข้อความถูกพิมพ์เข้ามาอย่างต่อเนื่อง แสดงถึงความกังวล ห่วงใย ความเครียด ฉันตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาเธอแทนการพิมพ์ข้อความ และเริ่มเข้าเรื่องต่อจากที่พิมพ์
ฉัน : ที่พี่อยากรู้คือเรื่องที่พี่พลอยเป็นห่วงพี่ใช่ไหมคะ
พี่พิม : ใช่ เพราะพี่อยากจะดูแลเค้าให้ดีที่สุด มีอะไรที่พี่จะทำให้ได้ก็อยากทำ
ฉัน : พี่พลอยห่วงความรู้สึกพี่พิมค่ะ กลัวว่าพี่จะเสียใจ เศร้าใจเมื่อพี่เค้าจากไป ยิ่งเห็นว่าพี่เครียด พี่กังวล ก็ยิ่งเครียดมากขึ้น
พี่พิม : พี่สงสารเค้า พี่กลัวว่าเค้าจะไม่มีใครตอนที่เค้าจะจากไป พี่อยากอยู่กับเค้าจนนาทีสุดท้าย เราเกิดมาพร้อมกันถ้าเค้าจากไปคนเดียวโดยไม่มีใครอยู่ด้วย เค้าคงน่าสงสารมาก
ฉัน : พี่ทราบและเห็นแล้วใช่ไหมคะว่าพี่พลอยเตรียมใจพร้อมกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ทั้งเรื่องทรัพย์สิน เรื่องงาน และที่สำคัญพี่พลอยได้มีโอกาสขออโหสิกรรมกับคุณพ่อ คุณแม่ พี่ๆทุกคน รวมทั้งหลานด้วย
พี่พิม : ใช่ ใจเค้าเข้มแข็งมากแม้ร่างกายเค้าจะอ่อนแอลงทุกวัน พี่อธิษฐานทุกวันเลยขอให้พระคุ้มครอง ขอใหัมีปาฏิหารย์ให้เค้าหาย แต่ทำไมมันไม่เป็นจริง ก็ไม่รู้.... พี่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึง แต่ก็อยากใฟ้มันเนิ่นนานออกไป
ฉัน : ด้วยความเมตตาของท่านพระท่านคงอยากให้ในสิ่งที่ต้องการ แต่ถ้าสิ่งที่พี่ขอ เป็นสิ่งที่เกินอำนาจของท่าน เป็นการฝืนกฎธรรมชาติ ท่านคงให้ไม่ได้ ดังนั้น คนที่เป็นทุกข์ก็คือตัวพี่ใช่ไหมคะ เมื่อพี่ทุกข์ ทุกคนรอบข้างก็ทุกข์ด้วย เพราะทุกคนก็รักพี่เช่นกัน
พี่พิม : เพราะอย่างนี้ใช่ไหม พลอยถึงห่วงพี่ ถ้าอย่างนั้นพี่ควรวางใจอย่างไร เพื่อแสดงให้เขาเป็นว่าพี่ไม่ทุกข์
ฉัน : การแสดง ก็คือการเสแสร้ง ซึ่งคนที่เป็นแฝดกันย่อมรับรู้และจับได้ในที่สุด การยอมรับและเตรียมซักซ้อมสติให้พร้อมรับกับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นน่าจะเป็นทางที่ช่วยให้ผ่านพ้นไปได้
พี่พิม : ใช่ !! พลอยเค้าเคยบอกพี่ว่า เค้าอยากมีสติจนวาระสุดท้าย ถ้าอย่างนั้น ตั้งแต่คืนนี้พี่จะเปลี่ยนคำอธิษฐานเป็น ขอให้เราทั้งคู่มีสติตราบจนวาระสุดท้าย
ฉัน : สาธุ........ค่ะ
๓๐ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๗
ความเห็น (3)
สบายดีไหมครับ ;)...
อิจฉาคนอยู่ลาว
แต่แอบบอกว่า ไม่มาประชุม เลยมีคนมอบงานให้เพียบ 555555555
ไปอยู่ตรงนี้แล้วนะ ขอบคุณครับ
ก่อนหน้านี้มีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงที่เคารพมากเสมือนเป็นคุณพ่อที่เคารพท่านหนึ่ง เพื่อนคนนี้ชื่อทอม อายุ 70+ ปี เป็นโรคถุงลมโป่งพอง ทอมย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านพักคนชราได้ปีกว่าก่อนที่จะเสียชีวิตลงเมื่อปลายเดือนกันยาที่ผ่านมา ด้วยเห็นความทรมานที่ทอมได้รับจากโรคนี้มาเป็นเวลากว่า 6 ปี เราเคยอธิษฐานขอให้ทอมแข็งแรง หายป่วย แต่เมื่อต้นปีที่ผ่านมา คำอธิษฐานของเราได้เปลี่ยนไป เราได้ขออธิษฐานให้ทอมหายทรมาน เพราะภาพที่เราเห็นคือทอมหายใจลำบากมาก เจ็บหน้าอกตลอดเวลา ต้องใส่สายออกซิเจนตลอด 24 ชั่วโมง ทอมไม่เคยบ่นเรื่องโรคที่เป็นให้ฟังเลย จะมีก็แต่สีหน้ากับเสียงร้องเวลาที่เจ็บปวดมากๆเท่านั้น เค้ายอมรับความทรมานจากโรคที่เค้าเป็นเพราะเค้าเคยสูบบุหรี่จัดมาก เค้ามีสติและพร้อมรับความตายที่มาเยือนตลอดเวลา คำอธิษฐานของเราเป็นความจริง เมื่อทอมหยุดทรมาน เค้าได้กลับไปอยู่กับพระเจ้าที่สร้างเค้าขึ้นมา