๔๒๗. จู้จี้จุกจิก - จู้จี้ขี้บ่น

        จู้จี้จุกจิก - จู้จี้ขี้บ่น...สำหรับคำเหล่านี้...วันนี้ได้ยินจาก

น้อง ๆ เจ้าหน้าที่ภายในกองพูดถึง...ทำให้ฉันนึกถึง...แม่คำ ("ป้า")

ที่ปัจจุบันเสียชีวิตไปแล้ว...ตอนฉันเป็นเด็ก ๆ ฉันไปเรียนหนังสือ

ชั้นมัธยมปลายและอาศัยอยู่กับแม่คำ - พ่อเวศน์ ซึ่งเป็นลุงกับป้า

และเป็นที่สาวแท้ ๆ ของแม่...นิสัยของแม่คำจะเป็นคนที่เจ้าระเบียบ

จุกจิก...ขี้บ่น...สำหรับฉันเอง ฉันไม่ถือสา เพราะรู้ว่านิสัยท่านเป็น

แบบนั้นเอง...แต่เป็นคนใจดี...ตามประสาคนมีอายุทั่ว ๆ ไปที่คอย

สั่งสอนลูกหลานให้เป็นคนดี ละเอียดถี่ถ้วน...

      ท่านคงต้องการให้ฉันซึ่งเป็นลูกผู้หญิงจะทำสิ่งใด ๆ ก็ต้อง

มีความรอบคอบ สะอาด...มีครั้งหนึ่งฉันทำหน้าที่ถูบ้าน บ้านเป็นบ้านไม้

และพ่อเวศน์ (ลุง) ชอบซื้อเตียงไม้สักมาหลายหลังมาก เพราะท่าน

เป็นสรรพสามิตไปตรวจงานก็จะเห็นและชอบซื้อมาไว้ในบ้านเนื่องจาก

ราคาถูก...ท่านนำมาวางบนพื้นไม้บนบ้าน สำหรับฉันมีหน้าที่ถูบ้าน

ให้สะอาด ความที่มีเตียงมาก การถูพื้นสำหรับฉันสมัยที่ยังเป็นเด็ก ๆ

ฉันก็จะถูบ้านแค่เพียงรอบ ๆ พื้นบ้านข้างเตียง...จะไม่มุดไปถูใต้เตียง

      ซึ่งผิดกับแม่คำ เวลาท่านนอนเล่นด้านนอกท่านจะใช้มือของท่าน

ปาดไปกับพื้นเพื่อจะดูสิว่า...มีขี้ฝุ่นหรือไม่...ด้านนอกไม่มีค่ะ...

แต่ตาเจ้ากรรมของแม่คำกลับมองปราดเข้าไปใต้เตียง...คริ ๆ ๆ

เจอจนได้...ใต้เตียงฉันไม่ได้มุดเข้าไปถูมีขี้ฝุ่นเต็มไปหมด...

คราวนี้ก็ถึงคราว โดนเทศนากัณฐ์ใหญ่เลยเชียวแหล่ะ...(นึกถึง

สมัยเด็ก ๆ ก็สนุกดี...ผู้ใหญ่เขาบ่น เขาว่า เพราะต้องการให้เราได้ดี)

แต่สำหรับเราในตอนนั้นกลับไม่นึก ได้แต่คิดว่า...บ่นอยู่ได้...

       สำหรับพ่อเวศน์ ท่านเข้าใจเด็ก ๆ อย่างพวกฉัน เพราะท่าน

บอกว่า จะไปเอาอะไรกับเด็ก อยากสะอาดก็ถูเองสิ...แน่ะ!!! 

ให้ท้ายฉันเสียอีกนี่...ท่านบอกแม่คำว่า..."จ่ม" อยู่ได้...

คำว่า "จ่ม" ภาษาเหนือ คือ "บ่น"...เพราะแม่คำก็มีนิสัยเป็น

แบบนี้เสมอจนคนแถวนั้นเขาเรียกว่า "คุณหญิงละเอียด"...

ขนาดซักผ้าถูบ้านท่านยังไม่ให้ซักในกระถางใบเล็กเลย...

ท่านให้ไปซักที่แม่น้ำปิง...บอกว่าทราย + ขี้ฝุ่นจะได้ออกจาก

ผ้าได้ดีกว่า...นี่คือ ความคิดของท่านของคนสมัยนั้น

       ดีที่ว่า...เมื่อโตขึ้นฉันไม่มีนิสัยแบบแม่คำ...กับคำว่า

"จู้จี้ขี้บ่น หรือจู้จี้จุกจิก"...เพราะฉันไม่ชอบให้คนอื่นมาบ่นกับฉัน

และฉันก็ไม่อยากไปบ่นกับคนอื่น จึงเป็นนิสัยมา ณ บัดนี้...

แม้แต่คนข้าง ๆ ฉันก็ไม่เคยบ่น ไม่เคยว่า...ดีก็บอก

ไม่ดีก็บอกกัน ก็เท่านั้น...ก็ไม่รู้ว่าจะบ่นไปเพื่ออะไร?...

วันนี้เอง น้อง ๆ ในกองบอกฉันว่า...พี่บุษเป็น ผอ.กอง

แต่ไม่เคยจู้จิี้จุกจิกกับน้อง ๆ...ฉันบอกกับเขาว่า...

ก็ไม่รู้จะบ่นไปทำไม? ไม่ดีก็บอกกันเสียก็เท่านั้น...นี่คือ "นิสัยของฉัน"

แสดงว่า พวกเขาก็สังเกตฉันเช่นกันว่า...ฉันเป็นหัวหน้าเขาแบบไหน?

เพราะนิสัยผู้หญิง (บางคน) จะชอบจู้จี้จุกจิก...

จริงหรือเปล่า? ฉันไม่รู้ คริ ๆ ๆ...

 

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ

บุษยมาศ  แสงเงิน

๑๙ มีนาคม ๒๕๕๗

 

 

[บุษยมาศ]

ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจค่ะ