ชีวิตที่พอเพียง : ๒๑๒๐. ฝนแรกของปี ๒๕๕๗ ที่บ้านผม
หลังวันวาเลนไทน์ ฝนก็ตกลงมาในตอนเช้า ๗.๒๐ น. วันที่ ๑๕ก.พ. ๕๗ โดยที่ฟ้ามัวตั้งแต่เช้า และ ระหว่างเดินออกกำลัง ช่วง ๖.๐๐ - ๖.๓๐ น. ผมนึกในใจว่าคงจะแล้งอีกนาน และเห็นผลของความแห้งแล้ง ที่ต้นแสงจันทร์หน้าบ้านที่ทิ้งใบจนต้นโกร๋น ทำให้ตอนสายระหว่างนั่งทำงานที่ระเบียงบ้าน แดดส่องจ้าผิดปกติ จนต้องย้ายหนีไปนั่งทำงานในห้องนอนเล็ก ที่เราเรียกกันว่า ห้องลูกชาย แต่เขาไม่ได้มานอนนานแล้ว และผมจัดเป็นห้องทำงานอ่านและเขียนหนังสือ
ฝนตกหนัก จนต้องย้ายของหนี แต่ก็ตกเพียง ๑๕ นาที ก็ซา ระหว่างฝนตก ผมนึกถึงเพื่อนร่วมชาติ ที่มาประท้วง ไล่รัฐบาลสามานย์ ตามจุดต่างๆ ไม่ทราบว่าฝนไปถึงหรือไม่ และต้องหลบฝนกันอย่างไร เพราะฝูงนกเขาที่มากินอาหารที่ผมโปรย ต่างก็บินหนีหมดเมื่อฝนตก
ทำให้ผมนึกย้อนกลับไปสมัยเด็กอยู่บ้านนอก ว่าเราไม่มองฝนเป็นสิ่งที่เราต้องหลบ เราสนุกกับ การเล่นน้ำฝน แต่ผู้ใหญ่เขาไม่เห็นสนุก คอยห้ามปราม เพราะเกรงว่าจะไม่สบาย เป็นหวัด เรามีมุมมองต่อฝนที่ตกลงมาแตกต่างกัน
เมื่อเริ่มฝนตก สาวน้อยเอาผัดผัก กับข้าวกล้องสีดำสนิทมาให้กิน ไม่ว่ามื้อไหน ผมขอกินผัดผักที่ไม่ต้องใส่เนื้อ แต่สาวน้อยเกรงสามีจะขาดอาหาร จึงใส่เนื้อลงไปด้วยเสมอ เพิ่งในช่วงหลังนี้ เขายอมผัดผักน้ำมันหอยเฉยๆ มาให้กิน ข้าวนี้รสอร่อย จนกินเปล่าๆ ได้ ปีนี้ผมได้รับข้าวกล้องชนิดต่างๆ เป็นของขวัญปีใหม่มากมายนับสิบชนิด อร่อยทุกชนิด น่าภาคภูมิใจในข้าวไทยและชาวนาไทยเสียจริงๆ สำหรับข้าวที่กินในวันนี้ เป็นข้าวกล้องหอมนิล จ. มุกดาหาร หอมนุ่มเคี้ยวกรุบ รสมันอร่อยมาก ที่ถุงระบุว่า ข้าวหอมสกลทวาปี กลุ่มข้าวฮางงอกบ้านหนองบัวสร้าง ๒๗/๑๒ ม. ๑๒ ต. อุ่นจาบ อ. กุสุมาลย์ จ. สกลนคร โทร. ๐๘๕ ๗๔๕ ๔๙๕๕
จะปลูกข้าวพันธุ์พิเศษเช่นนี้ได้ ชาวนาต้องรู้จักพัฒนาพันธุ์ข้าวของตนเอง ไม่พึ่งพาพันธุ์ข้าวจากบริษัท หรือจากทางราชการ ซึ่งเขามุ่งให้พึ่งพิงเพื่อผลประโยชน์ของเขา ความสามารถเป็นตัวของตัวเอง ไม่พึ่งพิงคนอื่นเป็นเป้าหมายของการดำรงชีวิตอย่างหนึ่ง ผมจึงชื่นใจทุกครั้ง ที่ได้กินข้าวอร่อย จากฝีมือพัฒนาพันธุ์ข้าวโดยชาวนาเอง ผมเข้าใจว่า มูลนิธิข้าวขวัญ มีส่วนสำคัญในการเผยแพร่อุดมการณ์ และเทคนิควิธีการนี้ให้แก่ชาวนาไทย ชาวนาที่ปลูกข้าวคุณภาพดีของตนเอง และปลูกแบบปลอดสารพิษ จะขายข้าวได้ราคาดี ไม่ต้องพึ่งพาโครงการรับจำนำข้าว จอมหลอกลวง
ที่บ้านผม กินข้าวกล้องมาหลายปี กินเพื่อสุขภาพ ตัวผมเองกินเพื่ออยู่กับโรคเบาหวานอย่างสันติ เจาะเลือดครั้งที่แล้ว สาวน้อยเอาผลเลือดของเราสองคนมาเปรียบเทียบกัน โดยที่เรามีแม่เป็นเบาหวานทั้งคู่ ผมเองรู้ตัวว่าจะเป็นเบาหวานมาหลายปี และคอยเฝ้าระวัง ตัวสาวน้อยไม่คิดว่าตัวเองเป็นเบาหวาน แต่ผลเลือด คราวนี้ผมชนะ คือ ฮีโมโกลบิน เอวันซี (Hb A1c) ของผม 5.90 ของสาวน้อย 5.91 ฮีโมโกลบิน เอวันซี คือ ฮีโมโกลบินเชื่อมน้ำตาล นั่นเอง
หมายความว่า ฮีโมโกลบิน เชื่อมน้ำตาลของเขาสูงกว่าผมหน่อยหนึ่ง คือระดับน้ำตาลในเลือด ในระยะยาวของเขาก็สูง พอๆ กับของผม 5.90 กับ 5.91 คนที่มีความรู้ทางสถิติ เรารู้ว่ามันไม่ต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญ
สาวน้อยกับผมมีพันธุกรรมคล้ายกันในเรื่องโรคเรื้อรัง คือต่างก็มีแม่เป็นเบาหวาน และมีพ่อเป็นความดันโลหิตสูง โรคเรื้อรังนี้มันจะค่อยๆ กัดกร่อนความแข็งแรงของร่างกายทีละนิดๆ แต่เราก็สามารถ มีอายุยืนได้แม้มีโรคเรื้อรัง หากรู้จักดูแลตัวเอง รู้จักเปลี่ยนลีลาชีวิต ให้เหมาะสมได้
พ่อของสาวน้อยเสียชีวิตเมื่ออายุ ๗๑ ปี แม่เสียชีวิตเมื่ออายุ ๙๔ พ่อของผมเสียชีวิตอายุ ๘๘ แม่อายุ ๙๕ ยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็เพลียเต็มทีแล้ว ตอนนี้ผมอายุย่าง ๗๒ สาวน้อยย่าง ๗๑ ครอบครัวของเราต่างก็เป็น ครอบครัวคนอายุยืน
ผมมีความเชื่อว่า อายุยืนไม่สำคัญเท่ามีคุณภาพชีวิตยืนยาว และชีวิตทำประโยชน์ให้แก่สังคม แก่ผู้อื่นได้ยืนยาว
ฝนหาย นกเขากลับมาใหม่ กลับมากินเมล็ดธัญพืชที่ผมซื้อมาโปรยให้เขาทุกเช้า จนหมด เขาก็ไป แต่ผมได้กลิ่นหอมละมุน จนต้องตามหาที่มา จำได้แล้ว กลิ่นสารภีนี่นา เงยขึ้นดูที่ต้นสารภี ใช่แล้ว สารภีออกดอก ผมบันทึกเรื่องสารภีออกดอกปี ๒๕๕๒ ที่นี่
ลูกสาวกับแม่ ชวนกันไปซื้อของที่ แม็คโคร ลูกสาวถามว่า “ฝากซื้ออะไรไหมพ่อ” ด้วยความเคยชิน โดยเขารู้คำตอบอยู่แล้ว “ไม่เอาอะไร” สักครู่ สาวน้อยก็โทรศัพท์กลับมา ว่าฝนตกหรือเปล่า เขาต้องการบอกให้เอาราวตากผ้าเข้าร่มหากฝนตก เขาโทรศัพท์มา เพราะที่ แม็คโคร ฝนตก คำตอบคือ ที่บ้านผมตอนนี้ ฟ้าแจ้งจางปาง
วิจารณ์ พานิช
๑๕ ก.พ. ๕๗
ความเห็น (1)
อ่านแล้วได้ยิ้ม เหมือนเป็นคนในครอบครัวไปด้วย ขอบพระคุณอาจารย์ค่ะ