พ่อ : ชายเดียวในดวงใจ
ตั้งแต่ฉันเกิดมาและจำความได้ พ่อจะชอบเล่าให้ฉันฟังว่า
พ่อเป็นลูกคนโตของปู่และย่า มีน้อง16 คน(เป็นแม่ลูกดก /สมัยก่อนไม่มีการคุมกำเนิด) พ่อเรียนเก่งและได้รับคัดเลือกให้ไปเรียนต่อในจังหวัดเพื่อกลับมาเป็นครูประจำตำบลบางกุ้ง พ่อ ต้องไปอยู่วัดหลวงปรีชากูล ที่ตัวเมืองห่างจากบ้าน20กม. ต้องเดินไปหรือไปเรือเมล์
พ่อกลับมาเป็นครู ได้เงินเดือน 17 บาท(เมื่อปี 2490) แม่ก็ไม่ได้ทำอะไร แถมป่วยบ่อยอีกต่างหาก พ่อไปโรงเรียน เดินไปตามทุ่งนาประมาณ 2 กม. ขี่จักรยานต่ออีกๅ1กม. และนั่งเรือพายผ่านหนองน้ำไปอีก ลำบากมาก (17ปีไม่เคยมีเจ้านายไปตรวจเลย) พ่อเป็นทั้งครูใหญ่ ครูน้อย ภารโรงเสร็จ ก่อนที่พ่อจะย้ายออกมา พ่อเห็นความลำบากของชาวบ้าน เมื่อเจ็บป่วย ต้องไปโรงพยาบาล งูกัดบ้าง กว่าจะถึงโรงพยาบาลก็จะตายเสียก่อนถึงโรงพยาบาล พ่อขอที่ดินที่เป็นที่นาจากเจ้าของนา ทำทางจากปากทางจากถนนใหญ่ เข้าถึงหมูบ้าน/โรงเรียน ที่รถยนต์วิ่งได้ และของบประมาณ ส.ส.สมัยนั้น โรงเรียนบ้านดอนหาดหิน ของพ่อ จึงมีถนนเข้าโรงเรียนตั้งแต่นั้นมา ชาวบ้านไม่มีเงินก็จะมาขอยืมพาลูกไปหาหมอบ้าง พ่อก็ไม่มีก็ไปยืมข้างบ้านมาให้เขา ชาวบ้านรักพ่อและรักมาถึงแม่มาถึงลูกๆของพ่อด้วย เขาจะสีข้าวให้มา ทำปลาร้าให้มา ทำหนูนาใส่เค็ม ทำปลาเค็มตัวใหญ่ให้มา บ้างที่พ่อก็เอาตาข่ายไปลงระหว่างทางกลับบ้าน ได้ปลามากินกันที่บ้าน บางครั้งพ่อจะเก็บฝักบัวมาฝากพวกเราลูกๆ เราดีใจเมื่อพอกลับมาพร้อมดอกบัวฝักบัวให้เรากินกัน ตอนเย็นเราจะกินข้าวพร้อมกัน พร้อม สั่งสอน/อบรมจากพ่อให้ทำนั่น นี่ ไม่ให้ทำนั่นนี่ แล้ว ถูกให้อ่านหนังสือทุกวันก่อนนอน ต้องเสียงดังให้พ่อได้ยิน อ่านผิดพ่อจะแก้ว่าอ่านอย่างงี้ พ่อกินเหล้าบ้างแต่ไม่เคยเห็นพ่อเมาซักที่ พ่อไม่เล่นการพนันพ่อ เกรียจคนเล่นไพ่ พ่อมีลูก4คน ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อ พ่อจะดูห่วงฉันมากว่าพี่น้องคนอื่น พ่อดูแลฉันเหมือฉันเป็นเด็กเล็กๆ แต่ทุกวันที่ ฉันจะมีงานที่ต้องทำทุกวัน คือเหยียบหลังพ่อ ตั้งแต่เล็กจนแก่ป่านนี้ เราอยู่กันแบบโบราณนะต้องทำกับข้าวกินเอง น้อยมากที่ต้องซื้อที่ทำสำเร็จพ่อจะพาทำงานบ้าน ทำงานสวนปลูกต้นไม้ ซึ่งทำมาจนทุกวันนี้(จนพ่อตายเลย)
ฉันเป็นลูกสาวคนเดียว ฉันจึงดูงอแงในสายตาพ่อ เวลาป่วยไม่ว่าจะตั้งแต่เด็กจนถึงแก่ พ่อจะดูแลตลอด ตั้งแต่หาว่าเป็นอะไร หายาให้ทาน เช็ดตัวให้ บีบศีรษะให้เวลาปวด ฉันจะเป็นลมบ่อยเพราะไม่แข็งแรง ต้มข้าวต้มให้ทาน ห่มผ้าให้ ไม่ให้ปิดประตูห้องเพื่อพ่อจะได้เดินมาดูได้ตลอดเวลา จนบางครั้งลูกบาปมากที่โมโหที่พ่อเรียกลูกบ่อยถามเป็นไงมั่ง เอาไม๊ โอวัลตินไม๊ ลูกเพิ่งจะหลับได้นิดเดียวเรียกอีกแล้ว ร้องไห้เลย ถามไม่พูดด้วย พ่อให้แม่มาดูว่ามันเป็นอะไรของมัน ก็บอกแม่ไปว่า พ่อถามบ่อยอยากนอน แม่ไปเล่าให้พ่อฟังว่าลูกรำคาญ ที่นี้เป็นเรื่องเลย เวลาบ่วยพ่อไม่ถามดูๆอย่างเดียวเลย เราน้อยใจพ่ออีกว่าพ่อไม่สนใจเลย (พ่อบอกว่าเกิดเป็นพ่อคนนี่ลำบากเน้อ ทำอะไร ก็ไม่ถูกใจลูกซักที) ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าฉันไม่เคยงอนกับแม่เลย พ่อเท่านั้นที่งอนด้วยบ่อยมาก ไม่รู้ทำไมแต้ฉันรู้ว่าพ่อรักฉันมาก ทั้งรักทั้งไว้ใจ ภูมิใจในลูกสาวคนนี้ ลูกเรียนปริญญาโทที่จุฬา เพื่อนพ่อจะรู้เพราะพ่อจะไปเล่าให้ฟัง โฮพ่อฉันขี้เห่อปานนั้นเลย พ่อสอนให้ยิงปืน เวลาตกใจให้คิดหาทางตั้งสติ ไม่ให้ร้องกรี๊ด เหมือนผู้หญิงทั่วไป โฮพ่อฉัน ฉันจึงดูแข็งกระด้างในสายตาคนทั่วไป แต่ฉันเชื่อในความดีที่ฉันเป็น เพราะฉันมีพ่อที่ดี คอยสอนฉันให้เป็นคนดี แบบทำให้ดูเป็นต้นแบบ ให้เป็นคนดีตลอดเวลาไง
ฉันอยู่กับพ่อฉันจึงไม่ยอม หัดขับรถยนต์ เพราะพ่อเป็นพลขับให้ตลอดเวลา พ่อรักครอบครัว เจ้าระเบียบกับลูกๆ เป็นแบบอย่างในเรื่องการครองตน ครองคนและครองงาน ทั้งผู้คนทั่วไปและลูกๆ พ่อไม่เคยป่วย มีร่างกายแข็งแรง วันหนึ่งพ่อขาบวม ฉันสังเกตเห็น และให้ไปหาหมอ พ่อบอกว่าไม่ได้เป็นไรฉัน เลยพาไป สรุปหมอลงความเห็นว่าเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร ฉันเปลี่ยนกันเฝ้าพ่อคนละอาทิตย์ ลูก4 คน ฉันนอนเฝ้าพ่อช่วงงานเยอะมากต้องนั่งเขียนงานบนเตียงนอนพ่อ อีกมือก็ลูบตัวพ่อไปพราง ดูพ่อจะมีความสุข ก็ลูกบ่อยๆ เช็ดตัวทาแป้ง ให้พ่อ พ่อก็จะเรียกให้กินแบน/รังนก/อาหารเสริมบ้าง คือเป็นห่วงลูก พ่อนอนโรงพยาบาล 24วัน จึงตาย วันนั้นวันที่4 มีนาคม2553 เป็นวันที่โลกทั้งโลกหยุุดหมุนเลยสำหรับฉัน เหมือนชีวิตทั้งชีวิตไม่มีใครเลย ลูกร้องไห้หรือเปล่า พยายามไม่ร้องเพื่อทำให้ทุกคนเห็นว่า เราต้องพาครอบครัวคือแม่และพี่น้อง อยู่ให้ได้ถ้าไม่มีพ่อแล้ว ต้องปกครองบ้าน เริ่มคิดมากว่าถ้าไม่มีพ่อใครจะรังแกไม๊ เขาจะลักขโมยไม๊ เวลาอยู่ต่อหน้าผู้คนลูกจะไม่ร้องไห้แต่น้ำตาไหลมาจากไหนไม่รู้เลย พอเวลาอยู่คนเดียวปิดห้องร้องไห้นานมาก ร้องเป็นเดือนเลยเรา เพิ่งรู้ว่าการที่จากคนที่รักเป็นทุกข์ดังคำพระท่านว่า ปัจจุบัน ไม่มีสิ่งที่คิดกังวลว่าจะเกิดเลย ตลอดเวลา หลังพ่อตาย ลูกดูแลคนแก่ ที่พ่อเคยดูแลให้อาหารให้ตังค์ อย่างยายหงวน ยายผ่อน ยายเล็ก ลูกก็ยังดูแลให้ตังค์ เวลาทำอาหารก็ทำเผื่อในวันเสาร์/อาทิตย์นะพ่อ พ่อดีใจได้เลยว่าลูกดูแลได้ดีเท่าที่พ่อดูแลนะ
และเพิ่งจะรู้ว่ารักพ่อก็ตอนที่ไม่มีพ่ออยู่กับเราแล้ว (ที่จริงก็รักตั้งแต่เห็นหน้ากันแล้วจนตายจากกันว่างั้นเถอะ) พ่อจึงเป็นชายเดียวในดวงใจของลูกเสมอ พ่อเป็นต้นแบบในการทำงาน ครอบครัว เป็นพ่อที่รักลูกคำสอนของพ่อลูกยังจำได้เสมอ ลูกสัญญากับพ่อว่าจะดูแล แม่ พี่น้อง ให้ดีตามที่พ่อสั่งก่อนพ่อ ตาย ลูกขอบอกกับพ่อว่า ลูกดูแลแม่ได้ดีเท่าๆกับที่พ่อดูแลนะ ลูกรักพ่อวิเชียร ค่ะ
รูปพ่อตอนบวชพระค่ะ
ความเห็น (4)
ซาบซึ้งมากค่ะ
ขอบคุณ ทพญ.ธิรัมภา มากค่ะที่มาให้กำลังใจพี่ รู้ว่าพ่อคือชีวิต
อ่านแล้วประทับใจมากครับ ขอมอบความสุขปีใหม่แด่คุณ sonortaw และครอบครัวครับผม
ขอบคุณDr.Pop มากค่ะ รักษาสุขภาพมากๆนะคะหายเป็นปกตอไวไว ด้วยความห่วงใยจากพี่ค่ะ