” ความรักกับการรอคอย” กระต่ายใต้เงาจันทร์

ระหว่างเธอผู้มีชาติตระกูลที่มั่งคั่งกับเขาผู้เป็นเพียงลูกชาวนาธรรมดา
เขาตระหนักถึงความสูงส่งของเธอ 
เฉกเช่นเดียวกับที่ตระหนักถึงความต่ำต้อยตน 
แต่เขายังรวบรวมความกล้า เดินเสี่ยงตายเข้าไปบอกเธอว่า 
“รัก” 
และจะอยู่บนโลกต่อไปโดยไม่มีเธอไม่ได้ 
เธอผู้นั้นอกให้เขารอคอยเพื่อพิสูจน์ความรัก
”เขารอคอยคอยเธออย่างไม่มีวันสิ้นสุด
10กว่าปีขอเพียงเธอพร้อม เธอจะเป็นของเขาตลอดไป” 

ผ่านกี่วัน หมุนไปกี่เดือน เวลาผ่านเคลื่อนโยกย้าย เขาเฝ้ารอคอยตรงที่เดิม ยามพระอาทิตย์ขึ้น จนแสงสีแดงที่เจิดจ้าลับหาย กลายเป็นเป็นแสงสีเหลืองนวลขึ้นส่องส่วาง จุดเขาและเธอต้องจากกัน ชานชลา สถานี เขาเฝ้ารอคอยอยู่ตรงนั้น 
วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า 
โดยไม่ยอมขยับเขยื้อนกายไปไหน 
เขารอคอยในสายลมบาดผิว 
รอคอยในสายฝนกระหน่ำ 
รอคอยในความหนาวเหน็บของหิมะ 
วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า 
โดยมีเธอใช้แววตาแห่งความรักเขาเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลา 
เธอเห็นหยาดน้ำตาของเขาพรูพรายเป็นสาย 
จนกระทั่งในปีที่15
เขา หยุดร้องไห้ 
หยุดรอคอย 
หยุดทุกอย่างไว้ 
แล้วหันหลังเดินจากไป 
เรื่องนี้ไม่มีตอนจบ แต่มีบางคำถาม บางคำตอบในใจ 
ความรักของเธอกับเขาอาจจะเหมือน “นาฬิกาทราย “ 
เมื่อฝ่ายหนึ่งเริ่มหมดรักไปในใจอีกฝ่ายหนึ่งกลับรักขึ้นมาใหม่เต็มเปี่ยม 
แต่บางทีเขาอาจตั้งใจแค่แสดงให้เห็นว่าเขารักเธอจริงแท้แค่ไหน 
แค่พิสูจน์ให้เห็น แต่ไม่ต้องการ ครอบครองไว้ 
หรือบางทีเขาอาจเสียใจ 
ต้องตัดใจจากไปเพราะรักเขาถูกทำร้ายย่ำยี 
หรือบางทีเป็นเธอเองที่เสียใจ 
เพราะไม่เคยมีใครรักเธอได้อีกถึงเพียงนี้... 
ความรัก เป็นสิ่งที่ออกแบบไม่ได้ 
ความรัก เป็นเรื่องที่บังคับใจกันไม่ได้ 
ความรัก ที่บริสุทธิ์ คือ การให้... 
ให้โดยที่ไม่หวังว่าจะได้อะไรตอบแทน 

.........แต่ในความเป็นจริงแล้ว 
ผู้ที่ให้มักจะหวังอยู่ลึกๆ 
ที่จะได้ความรักเป็นสิ่งตอบแทน..เสมอ 
และเมื่อเค้าได้ ความรัก กลับมาแล้ว 
มีเพียงน้อยคนนักที่จะสามารถให้ในลักษณะนี้ได้ตลอดไป 
ความอดทนอยู่คู่กับความรักไม่ได้ 
แต่ความเข้าใจต่างหากที่ควรเคียงคู่กันไป 
ถูกต้องที่ “เวลา” เป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้ทุกอย่าง 
โดยเฉพาะความรัก 
การประคองให้รักกันได้ตลอดไป 
เป็นสิ่งที่ยากกว่าการจะทำอย่างไรให้รักกัน 
เธอผู้นั้นไม่ผิด และ เขาเองก็ไม่ผิด 
เพียงแต่เวลาของ ความรัก ของสองคนนี้... 
ไม่เท่ากันเท่านั้นเอง 
เราจะรู้ค่าของสิ่งของสิ่งหนึ่ง เมื่อเราได้รู้ว่า 
เรา... “ได้เสียมันไปแล้ว”