วันผู้ให้กำเนิด

งานวันเกิดที่ยิ่งใหญ่ใครคนนั้น   ฉลองกันในกลุ่มผู้ลุ่มหลง

หลงลาภยศสรรเสริญเพลินทระนง   วันเกิดส่งชีพสิ้นเร่งวันตาย

ณ มุมหนึ่งที่เหงาหน้าเศร้าแท้   หญิงแก่ๆนั่งเหงาและคอยหงาย

โอ้วันนี้ในวันนั้นอันตราย   แม่คลอดสายโลหิตแทบปลิดชนม์

วันเกิดลูกเกือบคล้ายวันตายแม่   เจ็บท้องแท้เท่าไหร่ก็ไม่บ่น

กว่าอุ้มท้องกว่าคลอดรอดเป็นคน   เติบโตจนบัดนี้นี่เพราะใคร

แม่เจ็บเจียนขาดใจในวันนั้น   กลับเป็นวันลูกฉลองกันผ่องใส

ได้ชีวิตแล้วก็เหลิงระเริงใจ   ลืมผู้ให้ชีวิตอนิจจา

ไฉนเราเรียกกันว่าวันเกิด   วันผู้ให้กำเนิดจะถูกกว่า

คำอวยพรที่เขียนควรเปลี่ยนมา   ให้มารดาเป็นสุขจึงถูกแท้

เลิกจัดงานวันเกิดกันเถิดนะ   ควรที่จะคุกเข่ากราบเท้าแม่

ระลึกถึงพระคุณอบอุ่นแด   อย่ามัวแต่จัดงานประจานตัว

(ผมจำไม่ได้ว่าใครเป็นคนแต่ง.....ขอยกเครดิตให้ท่านผู้นั้นด้วยครับ)