จดหมายถึงครู l ...ก็แค่ไม่สมอยาก

วันพฤหัสบดี  ที่ 27 ธันวาคม 2555

กราบสวัสดีค่ะครู

        วันนี้นั่งคร่ำเคร่งกับข้อมูลแล็บที่เกิดจากใจที่อยากให้มันเสร็จทันวันศุกร์นี้อย่างที่รับปากลูกค้าไว้ จากที่เลื่อนมาอาทิตย์หนึ่ง เมื่อคืนก็รู้สึกล้าเจ้าค่ะ ด้วยที่ใจจัดการในตนเองไม่ได้ แว่วเสียงงานเลี้ยงเข้ามาปลุกเตือนสติ สงสัยที่ผ่านมาหนูส่งเสียงรบกวนผู้คนมากมาย  แต่ก็เป็นธรรมชาติของช่วงเวลานี้ เช้ามา เมื่อคืนหนูล้มตัวลงนอนในรถหน้าบ้าน ด้วยตั้งใจว่า หลับหลังพวงมาลัยอีกสักวันท่าจะดี 

หนูชอบถามว่า "ใครกำหนดว่าเราต้องทำอะไรๆ"

"ทำไมเราต้องมีชุดนอน"

 "ทำไมต้องกินข้าว"

"ทำไมต้องทำอะไรก็ไม่รู้ที่ใครๆเขาทำกัน"

เมื่อก่อนชอบทำอะไรตามกระแสแฟชั่น ก็จะมีคำถามว่า "มันต้องตามด้วยหรือ"

ใช้ชีวิตไหลไปตามสิ่งต่าง ๆที่เข้ามาเรื่อยๆ

หนูรู้สึกว่า "หนูวิ่งตามอะไรก็ไม่รู้ ที่ยิ่งวิ่งก็ยิ่งเหนื่อย"

ยิ่งพยายามก็ยิ่งทำร้าย  ผู้คนและสิ่งแวดล้อม

ยิ่งทำก็ยิ่งไกลห่างกับความเป็นตัวเอง

รู้ว่าไม่ดีแต่ก็ไม่อยากชั่วไปกว่าที่เป็นเจ้าค่ะ

ทำอะไรก็ดูตอแหล 

ไม่ว่าทำอะไร 

จิตใจด้านชั่วก็จะคอยบอกว่า อย่าไปยุ่งกับใครหรืออะไรเลย เดี๋ยวจะสร้างปัญหาอีก 

พยายามลดบทบาทตนเองให้น้อยลง เจ้าค่ะ

แต่ชีวิตช่วงนี้ก็รับกรรม งานค้างมากที่ใจอยากสะสาง แต่ก็จัดการไม่ได้

แม้กระทั่งเรื่องพี่สาว รู้ทั้งรู้ว่าเขาแก้ปัญหาแบบให้มันยุ่งมากขึ้นแต่ปัญญาก็ไม่มีจะช่วยเหลือ

ตลอดเดือนที่ผ่านมา วันจันทร์หนูแทบจะลางานทุกอาทิตย์ เป็นอะไรที่รู้สึกแย่กับตนเองเจ้าค่ะ

ไม่ต้องรอใครตอกย้ำ ก็ทำเอง ทุกครั้งที่ต้องเดินทาง หนูก็สอบตกทุกที 

มีอะไรที่จัดการไม่ได้และยอมรับไม่ได้อยู่มาก 

แต่นี่ก็จะปีใหม่แล้ว ด้วยความหวังอยูภายใน ทั้งที่ใจไม่รู้สึก 

ขอให้ทุกอย่างมันผ่านไปแบบที่ใจรับมันได้อย่างที่ทุกอย่างเป็น

แค่คิดว่าไม่ต้องทำ ใจก็แย่แล้วเจ้าค่ะ แค่พยายามทำแต่ไม่มีอะไรสำเร็จง่ายๆจริง

ศีลคงไม่ต้องเอ่ยถึง เบียดเบียนตนเองโดยการให้กิเลสครอบงำแบบไม่รู้จักกดหัวมันไว้อย่างที่หลวงปู่บอก ข้อวัตรที่ครูให้ไว้ ถึงวันดิ้นตายแก้ปัญหา หนูก็พังพาบ 

แถมท้ายด้วยใจที่ไม่อยากเขียนขยะออกมาตีแผ่ 

จดหมายฉบับแล้ว ฉบับเล่า ที่พยายามเขียน แต่ไม่จบด้วยจิตเน่า

เขียนๆไปก็ขอโทษคนอ่านด้วยนะคะ ที่ฉบับนี้เป็นจดหมายที่มีพิษ แต่นี่คือ ความจริงของชีวิต จากจิตที่ทุกข์ใจ

ได้แต่บอกกับตนเองว่า  อดทนไว้ แค่ตายไป  มันไม่จบ

ในความจมทุกข์ก็มีสุขจากสายลมเบาๆ ที่โชยพัดใบหน้า แม้ความคิดของหนูจะยังดีไม่ได้ แต่สิ่งที่ครูเมตตาให้ไว้ว่า 

ให้หมั่นระลึกถึงสิ่งดีๆ ที่เคยทำโดยเฉพาะการจัดหารองเท้า และเย็บเสื้อถวายครู ก็เป็นสิ่งที่ประคับประคองให้อยู่กับปัจจุบันได้ อย่างที่ไม่ทุกข์หนักอย่างที่เคยเป็นเจ้าค่ะ