อุ่นไอรัก

....ตั้งแต่เด็กฉันอยู่กับมันมาตลอด บ้านหลังเล็กๆที่อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ มีกระท่อมปลายนา มีต้นข้าวเรียงรายอยู่กลางทุ่งนา แล้ววันหนึ่งวันที่จำต้องจากมาไกลแสนไกล ความรู้สึกดีๆที่ได้รับรู้อยู่ ณ ที่แห่งนั้น ความทรงจำยังอยู่ในสมอง ภาพเหล่านั้นยังสะท้อนตลอดเวลา บ้านที่รัก บรรยากาศอันแสนอบอุ่น ใบไม้ปลิวไสวร่วงโรยเมื่อสายลดพัดผ่าน เวลาฝนตกเสียงหยดน้ำที่หล่นลงมาจากก้อนเมฆสีคล้ำๆที่ลอยอยู่บนฟ้าตกลงมากระทบกับหลังคาบ้านมันช่างเป็นเสียงที่ไพเราะเหลือเกิน เสียงครัวที่ดังกร้องแกร้งๆ! ทุกหัวค่ำของทุกวันมันเป็นเสียงที่ทำให้ฉันอิ่มท้องทุกวันของฝีมือคุณแม่ เสียงกร๊อก!เป็นเสียงที่เกิดจากแท่งเหล็กถูกสอดเข้าไปในไม้ในทุกๆคืนมันบอกถึง ความกลัว ความห่วงใย เตียงนอนที่แสนรัก ผ้าห่มที่แสนหวง หมอนที่แสนจะสกปรกที่ฉันไม่ได้หนุนนอนมันอีกแล้ว แม่เฝ้าบอกทุกวันว่าฝากความหวังไว้กับเรา ไม่มีคนทำกับข้าวให้ทานแล้วนะ ไม่มีคนคอยปลุกตอนเช้านะ ไม่มีอะไรซักอย่าง... มีเพียงตัวเรา

ชีวิตเรามันหยุดอยู่กับที่ไม่ได้ต้องก้าวไปข้างหน้าตลอดเวลา

การเดินทางจากถนนสายเก่าไปยังถนนสายใหม่ด้วยรองเท้าคู่เก่า

ไม่อาจทราบได้ว่ามันจะเป็นเช่นไร

เฝ้ารออีกครั้งหนึ่งเฝ้าคอยรอเวลาที่จะกลับไปหามันอีกครั้งถึงแม้มันจะอีกยาวนานเหลือเกิน

แต่มันก็อยู่ในความทรงจำตลอดเวลา

นี่คือความรู้สึกของคนๆหนึ่งที่จากบ้านมาแสนไกล

                                                                                                                                 

                                                                                                                                       คิดถึงบ้าน..