ลูกชายดุ่ยหาย

เรื่องโลกๆ พี่มักโกรธน้อง น้องมักโกรธพี่...แต่เรื่องแห่งธรรมไม่มีโกรธ ไม่มีหลง...

ลูกชายดุ่ยหาย

สองวันที่ผ่านมาไม่ได้คลุกคลีกับลูกชายมากนักเนื่องจากคนมาที่วัดเยอะมาก แต่ก็เอ่ะใจอยู่ว่า ไม่ค่อยเห็นเด็กๆมาคลุกคลีด้วยเลยโดยเฉพาะเจ้าดุ่ย ปกติิเวลาที่แม่ครูมาวัดก็จะรีบมาเสนอหน้าทักทาย แต่รอบนี้ไม่เห็น ข้าพเจ้าก็ไม่ได้สงสัยอะไรคิดว่าคงเล่นตามประสาเด็ก

จนเย็นวันอาทิตย์ เมื่อวัดกลับคืนสู่ความสงบ ข้าพเจ้าจึงได้เริ่มถามทีละคน จึงได้ทราบว่าดุ่ยหายไป

ทุ่งบอกว่า "ผมไล่มันกลับบ้านเองครับ" ... "
แล้วข้าพเจ้าก็ทำหน้าเหรอพูดไม่ออก "ทำไมทุ่งไล่น้องกลับล่ะลูก"... "มันไม่ทำอะไรช่วยครับ ไม่ชอบอาบน้ำด้วยครับ"

ข้าพเจ้าหัวเราะขำอย่างมากกับท่าทางเอาจริงเอาจังของทุ่งแล้วก็นึกถึงหน้าดุ่ย ที่ชอบทำหน้าทะเล้นเด๋อด๋าให้ได้ทั้งขำและรำคาญอยู่เสมอ ดุ๋ยเป็นเด็กที่ฉลาดในบางครั้งเอาใจใส่ในการดูแลข้าพเจ้าดีบ้างไม่ดีบ้างตามสภาวะของจิตที่มีสติของเด็ก

บางครั้งเล่นมากก็ลืมแต่พอนึกได้ก็จะกลับเข้ามาดูแลข้าพเจ้าอย่างใกล้ชิดจะชอบมานั่งใกล้ๆ มาเกาะแกะตามประสาเด็กอายุเก้าขวบและตัวเหม็นอันเนื่องมากจากไม่ชอบอาบน้ำ ไม่ชอบแปรงฟัน

นึกภาพออกเลยค่ะว่า คงปั่นจักรยานกลับไปด้วยร้องไห้ไปด้วยแน่ๆ เลยที่ถูกพี่ชายไล่กลับบ้าน บ้านก็อยู่ไกลห่างออกไปจากวัดสองหมู่บ้าน นึกแล้วก็สงสารจับจิตจับใจ วันนี้ข้าพเจ้าเลยตั้งใจว่าจะไปพาทุ่งไปตามรับกลับมาก...สงสาร

...

๒๙ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๕

[Dr. Ple]

 

ปั่นจักรยานกลับไปด้วยร้องไห้ไปด้วย.......ทำให้นึกถึงตนเอง ตอนเล็กๆๆ ค่ะ  ท่านแม่ชีค่ะ

[krutoiting]

ขอบคุณค่ะ ได้มีโอกาสสัมผัสความรูสึกที่อบอุ่นจากบันทึกนี้และ

ชอบต้นข้าวในป่าแบบนี้ด้วยนะคะ

ไม่ทราบเป็นต้นไม้ชื่ออะไร ดูให้ความคุ้มครองต้นข้าวดีจังเลยค่ะ

[ทิมดาบ]

ตื้นตันใจและอบอุ่นในใจหัวใจมากครับบันทึกนี้