การเดินทางสู่สังเวชนียสถาน
การเดินทางสู่สังเวชนียสถาน อินเดีย-เนปาล
ปฐมบทแห่ง “การเดินทางสู่การเรียนรู้”ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ คศน. เป็นการเดินทางสู่ดินแดนแห่งศรัทธาของชาวพุทธ ดินแดนแห่งสังเวชนียสถานในประเทศอินเดีย-เนปาล ดินแดนที่ใครหลายคนเฝ้าฝันว่าจะต้องไปให้ได้ในชั่วชีวิตหนึ่ง คล้ายกับชาวมุสลิมที่อยากไปสักการะดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนครเมกกะ แต่แปลกที่ตนเองไม่เคยคิดจะไป ไม่ใช่ไม่เชื่อหรือไม่ศรัทธาในศาสนาพุทธ แต่เป็นชาวพุทธที่ไม่ชอบพิธีกรรมหรือรูปแบบ จึงคิดเอาเองว่า พระพุทธเจ้าก็เสมือนเป็นปราชญ์สมัยก่อนที่มีชีวิตอยู่ในช่วงตั้ง 2 พันกว่าปีก่อน ไปดูสถานที่ก็คงจะไม่เห็นอะไร เพราะจะมีถาวรวัตถุอะไรที่มันจะดำรงอยู่มานานเนขนาดนั้น ส่วนความลำบากบวกความสกปรกของประเทศอินเดียดูเหมือนจะไม่อยู่ในห้วงคิดคำนึงมากนัก เพราะเป็นคนอยู่ง่าย กินง่าย อะไรก็ได้ นั่นคือสิ่งที่คิดก่อนเปิดประตูสู่การเดินทางที่ไม่ได้คาดหวังอะไรไว้
สิ่งที่ได้เรียนรู้ภายในตนเอง
“ก็ไม่ใช่ ไม่มีอะไรในการไปดูสถานที่” แม้จะเป็นเพียงสถานที่รำลึกถึงการมีอยู่จริงของพระพุทธเจ้า แต่การได้เดินทางตามรอยในหน้าหนังสือประวัติศาสตร์ ทำให้จินตนาการถึงความเป็นอยู่ของสมัยพุทธองค์ได้ชัดขึ้น เริ่มจำเค้าลางของวิชาพุทธศาสนาที่เคยสอบได้ที่ 1 สมัยนักเรียนได้ แม้จะไม่ซาบซึ้งกับเนื้อหามากนัก
นอกจากได้จินตนาการมองเห็นภาพอดีตของการก่อเกิดพุทธศาสนา ยังได้ภาพต่อจิ๊กซอของการเดินทางค้นหาความสุขของมนุษย์ในช่วงเวลาต่างๆ มองเห็นภาพสังคมมนุษย์ที่มีลำดับขั้น มีชนชั้น มีโครงสร้างซับซ้อนในการอยู่อาศัยร่วมกัน มีการช่วยเหลือแต่ก็มีการต่อสู้แก่งแย่งแข่งขันเพื่อการอยู่รอดมา
ตั้งแต่สมัยก่อนพุทธกาล สังคมมนุษย์มันยุ่งเหยิงมาตั้งนานแล้ว หรือมันอาจจะยุ่งเหยิงเพราะเป็นธรรมชาติของ species นี้ก็เป็นได้ และเพราะมันยุ่งเหยิง มนุษย์จึงออกเดินทางหาความสุขเป็นรูปแบบของศาสนานิกายต่างๆ ศาสนาก็เหมือนวัฒนธรรมความคิดความเชื่อเพื่อไขว่คว้าหาความสุขของมนุษย์ในยุคหนึ่งๆ เป็นวัฒนธรรมที่เติบโตไม่หยุดนิ่ง แตกดอกออกผลเป็นศาสนาใหม่ นิกายใหม่ไปเรื่อยๆ เพื่อค้นหาทางเดินสู่ความสุขในใจมนุษย์ แม้ยุคของพระพุทธเจ้าก็ไม่ได้มีแต่ฮินดูกับพุทธ ยังมีทางออกอื่น ศาสนาอื่นในช่วงเวลาเดียวกัน และก็มีการชิงดีชิงเด่น แย่งลูกค้าเหมือนๆกัน
ความเห็น (1)
สาธุครับ...