คุณค่าของสารอาหารมนุษย์
คุณค่าของสารอาหารมนุษย์
.ในสังคมปัจจุบันนี้กระแสบริโภคนิยมกำลังแทรกซึมและเริ่มฝังรากลึกในสังคมตะวันออก ส่วนทางสังคมตะวันตกไม่ต้องกล่าวถึง กล่าวได้ว่าเป็นวัฒนธรรมและอัตลักษณ์เสียแล้ว สำหรับการกิน การดื่ม การอุปโภคบริโภคอาหารในแต่ละวัน อาหารขยะต่างๆได้รับความนิยมจนเป็นกระแสหลักที่ทุกคนต้องติดตามและเป็นแฟนคลับ ทั้งนี้ทั้งนั้นล้วนแล้วแต่ส่งผลกระทบต่อเราๆท่านๆไม่มากก็น้อย ถ้าเราย้อนกลับมาถามท้องและร่างกายเรา ถามมันดูว่ามันต้องการหรือเปล่า ถามดูว่ามันต้องการอะไร อย่างไรหรือ จริงแท้แค่ไหนที่เราต้องการแค่สนองตัณหาแค่ปลายลิ้นเท่านั้นเอง ใช่หรือไม่ อย่างไร
เรื่องอาหารการกินเป็นสิ่งใกล้ตัวที่เราชอบมองข้ามอย่างไม่น่าเชื่อ หลายคนในสังคมนี้กลับให้ความสำคัญมากกับเรื่องการเมือง เรื่องเศรษฐกิจ และเรื่องข่าวสารโลกบันเทิง ซุบซิปนินทา ดารา หนังน้ำเน่าที่หาประเทืองปัญญาไม่ ส่วนเรื่องการกิน เรื่องสุขภาพค่อยว่ากันทีหลัง ดังนั้นเมื่อความรุนแรงจากเรื่องการกินการดื่ม เรื่องสุขภาพถามหา เราจึงหาวิธีได้แค่การล้อมคอกวัวที่หายไป เป็นจริงใช่หรือไม่ สังคมเราเป็นสังคมที่ชอบแก้ไข แต่ไม่ชอบป้องกันและปราบปราม จริงแท้แค่ไหนเราเป็นแค่เปลือกของฝากโลกตะวันตกและเป็นแค่กระพี้ผุๆที่เปื่อยยุ่ยของโลกตะวันออก ความไร้แก่นสารจึงเป็นค่านิยมที่โอนอ่อนไปตามกระแสโลกาภิวัตน์ หรือพูดกันง่ายๆเราเป็นชาติที่อะไรก็ได้ คล้ายไม้หลักที่ปักเลน เอนตามกระแสคลื่นลม และจมลงในโคลนตมมายาคติอย่างปัจจุบัน
นักปราชญ์ชาวอังกฤษเคยกล่าวไว้ถึงการเป็นอยู่ของมนุษย์ ท่านกล่าวไว้ว่า “สังคมนั้นจะดูว่าอุดมคติของเขาเป็นอย่างไร ดูได้จากโฆษณาสินค้าและผลิตภัณฑ์ที่สังคมผลิตออกมา” ถ้าให้ท่านฟันธงสังคมเราว่าเป็นอย่างไร เราบอกได้ว่าตอนนี้เราเป็นทุนนิยมตัวพ่อแห่งอาเซียน เรามีความสนใจในเรื่องความศิวิไลซ์ ความสะดวกสบาย ความสนุกสนานอย่างหนัก จนกล่าวได้อีกว่าตอนนี้เป็นเอกลักษณ์ของชาติ จากสยามเมืองยิ้ม จนวันนี้ชักไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าในรอยยิ้มตอนนี้มีดาบแห่งตัณหาซ้อนไว้หรือเปล่า หรือกี่เล่มกัน
พูดก็พูดเถอะเราจะเอาอย่างไรกันกับเรื่องแฟชั่นที่เราห้ามยังไง มันก็ห้ามไม่ไหว ห้ามกระแสที่ถาโถมมายากมาก กฎหมายนโยบายต่างๆที่รับบาลวาดไว้ จะสู้ไหวหรืออย่างไรกับกฎทุน(นิยม)มวยรุ่นใหญ่ ศาสนาเงินที่ฝังลัทธิ จนมีสาวกเป็นพันล้านคนทั่วโลก รวมทั้งหลายสิบล้านคนในเมืองไทย จึงมีช่องทางต่างๆให้ปัญหาเกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรดี แต่ด้วยข้อเท็จจริงมันเป็นอย่างอย่างนี้จริงๆ
เราย้อนกลับมาบนโต๊ะอาหารในชีวิตประจำวันของเรา น่าใจหายราคาข้าวแกงพุ่งสูง ด้วยเหตุผลอันใดหนอ น้ำมันแพง ชัดเจนครับ น้ำมันแพงคือเหตุผล แต่น่าแปลกใจเช่นกันเมื่อราคาน้ำมันลดลง ทำไมกันราคาข้าวแกงและอื่นๆไม่ลดลงบ้างหนอ อย่าสนใจไปเลยก็แค่นั้น มันหมดยุคความดีงาม ความเห็นอกเห็นใจ ความเอื้ออาทรแล้วบัดนี้ ถ้าหากว่าร้านอื่น ที่อื่น เมืองอื่น ประเทศอื่นขึ้นราคาสินค้า แล้วเขารวยเอาๆ เราจะไม่ขึ้นราคาก็โง่สิ ทำให้คนที่ซวยๆก็คือ คุณๆผมๆนี่แหละ โดยภาพรวมคือประชาชนคนธรรมดาทั้งหลาย
ภาษีแต่ละปีที่มาอุดหนุนในเรื่องเศรษฐกิจมีจำนวนมหาศาล แต่กลับน่าใจหายอย่างแรงความห่างระหว่างรายได้กลับห่างมากขึ้น จากแต่ก่อนห่างกันราวฟ้ากับดิน แต่ตอนนี้ดูห่างกันราวคนละแกแล็กซี่กันเลย เป็นความจริงเช่นนี้ คนจนคือจนจนไม่มีอะไรจะกิน เป็นหนี้สินอิรุงตุงนัง คนรวยคือเศรษฐี กินอยู่เยี่ยงราชา เอะอะก็บินไปต่างประเทศ กินทิ้งกินขว้าง แถมขี้เกียจจ่ายภาษีหาวิธีเลี่ยงอย่างหัวหมา เอ่ยหัวหมอ เห็นได้ว่าวันนี้มีการประท้วงมากมาย ม็อบราคายาง ม็อบราคาข้าว ม็อบผลไม้ ม็อบโคนม ม็อบNGV ม็อบที่ดิน แต่ว่าไปว่ามาก็เหมาว่าเป็นม็อบการเมืองหมด เพื่อให้รัฐบาลพยายามถีบส่งปัญหาให้พ้นๆก็แค่นั้น ปัญหาคือการสร้างกระแสของม็อบเกิดขึ้นก่อน รัฐบาลจึงจะแก้ไขปัญหาตามทีหลัง จึงเป็นกรรมวิธีการเรียกร้องความสนใจก่อน รัฐถึงจะเห็นคุณค่าและมาดูดำดูดี มาดูไข้หรือตามมาดูผีที่หลัง ในอนาคตเราจะเห็นได้อย่างแน่ใจ ว่าทุกภาคทุกพื้นที่ จะมีการประท้วงกันอย่างสนุกสนานชวนหัว จนต่างชาติต่างบ้านต่างเมืองมองเราว่าอะไรหว่ะ เอะอะอะไรก็ประท้วงๆ นี่ยังไม่นับนะที่เขามองเราแต่ก่อนๆว่าเอะอะอะไรก็ปฏิวัติเที่ยวเอารถถังมาขี่เล่น ดริฟโชว์ในเมือง
ถ้าให้พูดถึงปัญหาของบ้านเราเมืองพูดกันทั้งวันก็ไม่มีวันหมด พูดก็พูดเถอะครับพี่น้องสังคมไทยเราขาดสารอาหารที่ดีๆอย่างวิกฤต คุณค่าทางสารอาหารหดหายตายจาก แต่ละปีมีแต่เสียพลังงาน ถ้าเป็นร่างกายมนุษย์ ประเทศนี้นั้นคงเป็นร่างกายที่เริ่มผอมโซ เป็นโรคมะเร็งเพราะการเมือง เป็นโรคเบาหวานเพราะเศรษฐกิจ เป็นโรคเหน็บชาเพราะเรื่องวัฒนธรรม เป็นความดันโลหิตเพราะเรื่องข้าราชการ ตำรวจ ทหาร เป็นโรคติดเชื้อร้ายแรงและเรื้อรังเพราะการคอรัปชั่นฉ้อราษฎร์บังหลวง ระบบอุปถัมป์ และเป็นโรคอัลไซเมอร์เสมอๆสำหรับประชาชนและสังคมเราที่หัวกลวง ชอบลืมง่าย ดูแล้วอาการหนักเข้าห้องICU
แต่ก็จริงละน๊ะสังคมเรานี้เป็นสังคมที่ขี้ลืม ลืมง่าย ลืมเร็ว ไม่ว่า 14 ตุลาคม 2516 วันมหาวิปโยค, 6 ตุลาคม 2519 วันแห่งความเลวร้ายและน่าสยดสยอง , พฤษภาคม 2535 วันแห่งความมืดดำและความตายของประชาชน , การบุกยึดท่าอากาศยานของกลุ่มพันธมิตร 2551, เหตุการณ์ประท้วงของกลุ่ม นปช. และการเผาบ้านเผาเมือง 2553, มหาวิกฤตอุทกภัย 2554 , น้ำท่วมและพายุถล่มรับปีใหม่ในหลายพื้นที่ของไทย 2555 จนปีใหม่2555 เราก็จะเอาแต่ ฮาๆๆอย่างเดียว มันจะเฮฮาอะไรกันหนักหนา ประเทศบอบช้ำจนต้องเข้าห้องICU แต่กลับมามีเวลาเฮฮาและไม่พัฒนาอะไร ตอนนี้ไม่กี่ปีจะเข้าสู่ ประชาคมอาเซียน เรากลับมาลั่ลล้าๆ ต่อไปในวันข้างหน้าเราคงรั้งท้ายในภูมิภาคนี้กระมั่ง
ทรัพยากรมนุษย์เป็นทรัพยากรที่มีคุณค่ามากมาย ทุกหน่วยงาน ทุกองค์กร ต่างจำเป็นต้องมีบุคลกรที่มีคุณภาพและสมรรถภาพ สังคมดีเพราะมีคนดี คนดีสังคมเจริญ สังคมเจริญ สังคมยิ่งเจริญเพราะคนมีการศึกษา สังคมฉิบหายเพราะคนมีการศึกษาก็มีเช่นกัน แต่มันคนละเรื่องกัน
ในแต่ละวันร่างกายเรานั้นต้องการอาหารการกิน ผลไม้ น้ำอื่นๆ สังคมเช่นกันที่ต้องการเช่นนั้น แล้วตอนนี้สังคมเป็นอย่างไร ดังที่กล่าวมาแล้วนั้นเป็นข้อสรุปอันน่าหดหู่และชวนสังเวชใจนัก
ถ้าเปรียบคนกับปลาในวันนี้ เรามีปลาตัวหนึ่ง หากว่าเราตั้งไว้เฉยๆ สักพักไม่นานปลานั้นก็เน่าเหม็น ไร้ประโยชน์ในที่สุด หรืออย่างมากก็เป็นได้แค่ปุ๋ย หรือปล่อยให้เป็นซากให้แร้งกาสังคมจิกกิน หรือแค่นั้น เปล่าเลยถ้านำมาประยุกต์ นำมันไปทาเกลือ นำมันไปแช่น้ำแข็ง นำมันไปทอด นำมันไปย่าง นำมันไปเผา นำมันไปแกง หรือไม่ก็นำมันไปใส่กระป๋องพร้อมซอสพริก ซอสมะเขือเทศ ปลานั้นก็จะมีคุณค่าต่อสังคมในทันทีทันใด เมื่อนำออกสู่สังคม สังคมก็ได้กินปลาแห้ง ได้กินปลาเค็ม ได้กินแกงปลา ได้กินปลาย่าง ได้กินปลากระป๋องอร่อยๆ ได้รับโปรตีนจากปลา ได้รับวิตามินได้รับสารอาหารจากปลา ได้ไปเสริมสร้างร่างกาย ได้ไปซ่อมแสมส่วนที่สึกหรอ สังคมเราก็จะได้รับประโยชน์จากปลานั้นจากกรรมวิธีต่างๆ
นั่นคือวิธีการที่เปรียบเทียบง่ายสำหรับกรณีปลา แต่ก็นั่นนะสิเราไม่ใช่ปลา เราคือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน เราคือมนุษย์ เราต้องดีกว่าปลา จะนำไปทอด ไปแกง ไปใส่กระป๋องก็ไม่ได้อีกเช่นกัน แต่เราก็สามารถนำกรณีปลามาประยุกต์กับชีวิตตามความเหมาะสมและความต้องการของสังคมได้มิใช่หรือ เราจะปล่อยตัวเองให้เป็นปลาเน่า เป็นกากปุ๋ย หรือเป็นซากให้แร้งกาสังคมจิกกินหรืออย่างไร เราจะเป็นปลาเน่าที่สร้างปัญหาให้สังคมเหม็นเน่า โดนเหมารวมเข่งเพราะเรากระนั้นหรือ เราจะเป็นแค่ปลาเค็ม หรือปลาผัดเผ็ด ปลาต้มยำราคาดี ยังไงกันหนา เราต้องพัฒนาตนเองและพัฒนาสังคมในวันนี้ หันมาสร้างและให้สารอาหาร หันมาบูรณาการสารอาหารเสริมสร้างหัวสมองเราเสียก่อนบัดนี้ อย่าปล่อยให้คุณและคนรอบข้างคุณหัวกลวงเลย คุณค่าความเป็นมนุษย์ไม่เคยห่างหาย ถ้าไม่ดูถูกตัวเอง พูดกันตามความเป็นจริง สารอาหารมนุษย์คือคุณค่าของสังคม และเป็นต้นทุนของประเทศชาติ หันมาเติมเสริมสร้างโปรตีนให้สังคม อย่าเป็นปลาตีน หรือปลายตีนสังคมแล้วกัน เพราะสังคมต้องการคุณ เพราะคุณคือสังคม หรือไม่จริง
25 มกราคม 55
>เจ้าชาย<
ความเห็น (2)
โดนใจมากครับ