XIII
ปัจจุบัน คนส่วนใหญ่วิ่งไล่กวดไขว่คว้าเพื่อให้ได้มาซึ่ง “อิสรภาพ” ในการดำรงชีวิตในทุก ๆ ด้าน แต่กาลผ่านไปกลับกลายเป็นว่า อิสรภาพถูกกำกับและบังคับไว้ด้วยปัจจัยภายนอกคือ “วัตถุ” นัยคือ
- เมื่อหาวัตถุเสพได้มากขึ้น จะทำให้ได้รับความสุขเพิ่มขึ้น
- เมื่อหาวัตถุเสพได้น้อยลง จะทำให้ได้รับความสุขลดลง
“อิสรภาพที่ถูกพันธนาการรอบด้านไปด้วยวัตถุ จะบรรลุซึ่งอิสรภาพแท้จริงได้อย่างไร”
“ความกล้าที่ยิ่งใหญ่ในการปลดปล่อยอิสรภาพก็คือ “กล้าที่จะก้าวออกมาจากกับดักของทัศนะคติและพฤติกรรม” ที่ถูกพันธนาการด้วย “วัตถุ” นั่นต่างหาก”
“การที่มนุษย์ไม่สามารถมีความสุขด้วยตัวเองและต้องคอยเพิ่มปริมาณของวัตถุภายนอกมากขึ้น เพื่อให้ตนเองมีความสุข อันนี้ในแง่ของพระพุทธศาสนาถือว่า มนุษย์สูญเสียอิสรภาพ กลายเป็นผู้ขึ้นต่อสิ่งภายนอก ความสุขของเขาขึ้นต่อวัตถุ เป็นการมองสวนทางกันกับแนวคิดตะวันตก ซึ่งมองว่า เป็นความยิ่งใหญ่หรือความมีอิสรภาพของมนุษย์ที่สามารถไปเอาวัตถุมาบำรุงบำเรอตนให้พรั่งพร้อมได้ แล้วตนก็จะมีความสุขเต็มที่ แต่พุทธศาสนากลับมองว่า การรอความสุขจากวัตถุบำเรอพรั่งพร้อมเต็มที่นั้นคือ การสูญเสียอิสรภาพ”
จากหนังสือ “วาทะธรรมเพื่อการพัฒนาตนของ พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต) หน้า. ๓๙๗
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น