แสง-เงา ดอกไม้งาม ฟ้าคราม คิดถึงเธอ (คนไกล)

เมื่อวันพุธที่ ๑๑ มกราคม ๒๕๕๕ ได้มีโอกาสพาพ่อกับแม่ไปเที่ยวงานอัศจรรย์ดอกไม้บาน ครั้งที่ ๓ ณ อุทยานเฉลิมพระเกียรติฯ หลังศาลากลางจังหวัดเชียงใหม่ ถนนสายไปสนามกีฬา ๗๐๐ ปี เชียงใหม่

ถึงอุทยานเฉลิมพระเกียรติฯ จะไม่กว้างนัก แต่เป้าหมายหลัก ๆ คือ การเดินถ่ายรูปดอกไม้เมืองหนาวที่มีการจัดสวนอย่างสวยงาม รวมถึงท้องฟ้าก็เป็นใจด้วยในวันนี้ เห็นพ่อกับแม่มีความสุข ผมก็มีความสุขด้วย ถือกล้องคนละตัว ถ่ายกันสนุกสนาน

ถึงแม้ผมจะต้อง ใช้เวลาคอยดูแลพ่อกับแม่ แต่ผมก็ยังมีเวลาที่จะเดินผ่านมุมต่าง ๆ ของสวนดอกไม้ที่นี่ และได้บันทึกมันไว้ด้วยกล้องหลวงตัวเก่า ๆ ตัวนี้

ท่านพุทธทาส เคยกล่าวว่า "ชีวิตเรามีมุมมองอยู่มากมาย เหมือนกับการใช้ชีวิตที่ขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองอะไร มองตรงไหน และมองอย่างไร"

ภาพที่ ๑ ... นิวกีนีแดง ต้องแสงส่องสว่าง

ภาพที่ ๒ ... เส้นทางดอกไม้ หัวใจอยู่ตรงนั้น

ภาพที่ ๓ - ๔ ... น่ารักมากมาย ดงดอกไม้ก็งาม ;)...

ภาพที่ ๕ ... ทิวลิปแดงบนเรือไม้ ดูไฉไลกว่าที่เคย

ภาพที่ ๖ ... มองแต่เปลือกนอก ก็ไม่เห็นความงามที่อยู่ภายใน

ภาพที่ ๗ - ๘ ... ไม่ว่าจะเส้นทางไหน ก็สวยงามได้ หากเราเลือกมอง

ภาพที่ ๙ - ๑๐ ... ไม่ว่าจะชูช่อ หรือจะบาน ก็จะอยู่ในใจเรานานเท่าที่เราต้องการจำ

ภาพที่ ๑๑ ... ตัวเธอยังอ่อนวัย แต่หัวใจของเธอยังอ่อนโยน

ภาพที่ ๑๒ ... ฉันไม่รู้หรอกว่า เธอชื่อดอกอะไร แต่เธอมีความหมายมากสำหรับฉัน

ภาพที่ ๑๓ ... ดอกไม้ยังหลากสี คนย่อมมีความแตกต่าง

ภาพที่ ๑๔ ... กว่าที่เราจะรู้จักใครสักคน เราไม่สามารถตัดสินเขาได้จากสิ่งที่เราเห็นด้วยตา แต่ต้องในประสาทสัมผัสอื่น ๆ รับรู้ด้วย (ลิลลี่หอมมาก ทิวลิปไม่หอม)

ภาพที่ ๑๕ ... บางดอกเริ่มบาน บางดอกชูช่อ บางดอกเฝ้ารอ บางดอกคือเธอ

ภาพที่ ๑๖ ... "รองเท้ากับดอกไม้" เหมือน "ระยะทางกับกาลเวลา"

ภาพที่ ๑๗ ... กล้วยไม้บานช้าฉันใด ความรักและหัวใจก็ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป ฉันนั้น

ภาพที่ ๑๘ ... ถึงเราจะแตกต่าง แต่เราก็เดินร่วมทางกันได้ มิใช่หรือ !

ภาพที่ ๑๙ ... หากเธอเป็นดอกไม้ เมื่อสายลมพัดเธอก็จักปลิดปลิวริ้วลอยได้ แต่ฉันเป็นเพียงก้อนหินที่รองรับแสงเงาของเธอไว้เท่านั้น เธอปลิว แต่ยังฉันยังอยู่ที่เดิมเสมอ

ภาพที่ ๒๐ ... เมฆบนฟ้ายังมีเส้นทางเป็นของตัวเอง เราเป็นคนควรจะมีเส้นทางเป็นของตัวเองไหม

ภาพที่ ๒๑ ... ในชีวิตของคนเรามีปัญหารออยู่มากมาย ต้องค่อย ๆ แก้ไขไปทีละปัญหา ดั่งเมฆที่เลื่อนไหลอย่างไ่ม่มีที่สิ้นสุดและแล้วแต่ฤดูกาลอีกต่างหาก

ภาพที่ ๒๒ ... "แม่" คือคนที่รักและห่วงใยผมที่สุด ... "ผมรักแม่มากที่สุดในโลก"

ภาพที่ ๒๓ ... ท้องฟ้ากว้างใหญ่ แต่หัวใจของเรากว้างกว่า

ภาพที่ ๒๔ ... "พ่อ" คือ วีรบุรุษในใจลูกเสมอ ... "ผมรักพ่อที่สุดในโลก"

........................................................................................................................................................................

ภาพ ๑ ภาพที่เราเห็น เราอาจจะต่างมุมมองกัน แต่หากหัวใจเราตรงกัน มองมุมไหน หัวใจเราก็จะน้อมรับความคิดเห็นของกันและกันเสมอ

เพียงแค่เธอเปิดใจรับฟังในสิ่งที่เราคิด ในสิ่งที่เราทำ โลกจักไม่สวยงามเท่าที่ตาเรามองเห็นได้อย่างไร

๑๕ มกราคม ๒๕๕๕ วันเกิดใครสักคน ... ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะครับ ;)...

ขอบคุณกัลยาณมิตรทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยมเยือนบันทึก "แสง-เงา ดอกไม้งาม ฟ้าคราม คิดถึงเธอ (คนไกล)" นี้

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...

........................................................................................................................................................................

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน รอยเท้า ภาพถ่าย และ ความทรงจำ