แสงแห่งความหวัง

           ฉันดูข่าวทาง Thai PBS ทุกคืน  และเมื่อไม่กี่วันมานี้ข่าวคณะจักษุแพทย์จากสุมทรสาครที่เดินทางจากกรุงเทพฯโดยทางเฮลิคอปเตอร์ไปยังบันนังสตา      จ.ยะลา  เพื่อรักษาโรคต้อกระจกให้แก่ชาวไทยมุสลิม 

           ภาพมือประสานมือ  ตาประสานตา  หน้าหมอหนุ่มแฝงไปด้วยรอยยิ้มแห่งความปรานี  ส่วนคุณยายก็ส่งสายตามาประสานทั้งที่มีน้ำตาคลอเบ้า  สื่อสารผ่านล่ามบอกเล่าความรู้สึกที่ได้มองเห็นโลกอีกครั้งหนึ่ง  มือคุณหมอก็บีบเบา ๆ ที่มือคุณยายและก็บอกให้ดูแลสุขภาพ

           ตัดมาอีกภาพคุณตานุ่งโสร่ง  สวมแว่นตาดำ  คล่อมมอเตอร์ไซด์ที่เต็มไปด้วยข้าวของ  ทั้งที่มือจับ  ทั้งท้ายรถ  กำลังจะขับออกจากโรงพยาบาล  ทหารคนหนึ่งก็รีบวิ่งมาหา  พร้อมถามว่าไปได้หรือครับ  ให้ช่วยอะไรมั้ย  ไหวมั้ย  ตาน่าจะพูดว่าไหวด้วยใบหน้าที่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม  แล้วก็ค่อย ๆ ขับมอเตอร์ไซต์ออกจากโรงพยาบาล  

            ฉันรู้สึกประทับใจสองภาพแห่งความเอื้ออาทรนี้มาก  อยากให้โครงการแสงแห่งความหวังนี้  เป็นแสงสว่างที่ค่อย ๆ เจิดจ้าในใจของผู้คนที่กำลังปฏิบัติการเข่นฆ่าผู้คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่  ฉันเชื่อว่าผู้ป่วยที่เข้ามารักษากับคณะแพทย์นี้จะเป็นกระบอกเสียงในการปลดปล่อยค่ำคืนอันโหดร้าย  และกลางวันที่ร้อนเป็นไฟทางใต้ได้  ฉันหวังว่าเหตูการณ์นี้จะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้