ไม่มีวันพรุ่งนี้ สำหรับเธอ ... ภตินัย
ไม่มีวันพรุ่งนี้ สำหรับเธอ ... ภตินัย
๖ กันยายน ๒๕๕ถ เป็นอีกเข้าหนึ่ง ที่หลายคนกำลังเตรียมดอกไม้ ของที่ระลึก สำหรับการส่งพี่จุลี หัวหน้างานแพทย์แผนไทยที่จะย้ายไป รพสต นาหม่อม รถตู้ โรงพยาบาล ค่อยๆ เข้ามาเทียบที่ตึกกลาง ซึ่งมีเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล จำนวนหนึง พร้อมที่จะขึ้นไปพร้อมรถ กำลังรีๆรอ ก็มีรถสาธารณสุขอำเภอ เข้ามาอีกคัน คงเป็นทีมที่จะไปส่งพี่จุลีเช่นกัน
รถกระบะคันกลางเก่ากลางใหม่ เข้ามาจอดหน้าตึกกลางอยู่นานพอสมควร แต่ เจ้าหน้าที่หลายคนที่เดินลงมาจากรถกระบะไม่ได้มีที่ท่าที่จะเดินมาที่รถตู้ แต่ทุกคนกำลัง รับโทรศัพท์พร้อมกัน อย่างหน้าตาเคร่งเครียด บ้างก็กำลังโทรออก บ้างก็กำลัง รับสาย จนเราอดไม่ได้ที่ต้องเดินเข้าไป สอบถามถึงท่าที่ ที่ดูกังวลใจ ของพวกเขา
.... น้องนัย ไม่เคยมาทำงานสาย เช้านี้ก็โทรศัพท์ก้ติดต่อไม่ได้ ปลัดเจก็โทรมาบอกว่ารูปร่างหน้าตา ของชายนิรนามที่เสียชีวิต คล้าย น้องนัย .. มันเป็นคำบอกเล่าของ น้องเก๋ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของน้องนัย
น้องนัย ชายหนุ่มหน้าตา ค่อนข้างหวานติดไปทางบุคลิกของสาวมากกว่า หนุ่ม กับการเป็นธุระทุกเรื่องระหว่างโรงพยาบาล , สาธารณสุขอำเภอ และรพสต . คิดอะไรไม่ออก บอกอะไรไม่ได้ โทรหาน้อนัย ทุกอย่างจะถุกจัดการให้เรื่องราวดีๆที่เราต้องการเกิดขึ้น ดังเนรมิต มันคือ คุณสมบัติพิเศษ ของน้องนัย น้องชายทีแสนดีของ พวกเรา
อาทิตย์หน้า นัยไม่ว่าง ไม่ได้แวะเข้ามาโรงพยาบาลนะครับพี่เอ๋ นัยจะพาแม่ไปฉีดสารเคมี ตามแพทย์นัด ( แม่ของน้องนัยเป็นมะเร็ง กล่องเสียง ที่ได้รับการรักษาจาก โรงพยาบาล มอ.สงขลานครินทร์ โดยมีน้องนัยเป็นกำลังหลักในการดูแลแม่ นัยมีพี่น้อง ๔ คน แต่นัยเป็นลุกคนเดียวที่ได้อยู่กับแม่วันที่ แม่ต้องการนัย นัยเคยเล่าให้เราฟังว่า นัยเรียนจบ ม.๖ ทำงานเร่ร่อนมามากมาย ไม่ว่างานอะไร ถึงแม้นัย จะไม่ได้ดูมาดแมน อย่างชายฉกรรจ์ทั่วไป แต่นัยไม่เคยอู้งาน ไม่เคยเลือกงาน ไม่กลัวความยากลำบาก และไม่เคยนอนรอโชคชะตา นัยมีงานทำเสมอมาไม่เคยรู้จักคำว่าตกงาน แม้ว่างานที่นัยทำอาจไม่ใช่เงินจำนวนมากมายนัก แต่มันคือ งานที่ทำให้นัยมีวันที่แม่ภูมิใจ นัยต้องตัดสินใจลาออกจากงาน ที่ทำอยู่ที่ พังงาเพื่อกลับมาดูแลแม่ในวันทีแม่ต้องการนัย มาหางานที่หนองจิก อำเภอเล็กๆ ในพื้นที่สีแดงของ ปัตตานี ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก สำหรับนัย เด็กหนุมที่ไม่ได้มีชีวิตอยู่ในปัตตานีมากนัก นัย รับจ้างเป็นเด็กเดินเอกสารในสำนักงานสาธารณสุขอำเภอหนองจิก ด้วยเงินจ้าง ของหัวหน้า รพสต ในอำเภอหนองจิก จำนวน ๑๕ แห่ง แห่งละ ๒๐๐ บาท ทำให้นัยมีรายได้ในแต่ละเดือน ประมาณ ๓,๐๐๐ บาท มันเป็นเงินที่ไม่มาก และที่สำคัญ ไม่มั่นคง แต่มันเป็นงานที่นัยสามารถเฝ้าแม่ได้ และพาแม่ไปพบแพทย์ตามนัดได้ อย่างสม่ำเสมอ
พี่เอ๋ครับ นัยซื้อขนมมาฝาก เงินเดือน เดือนแรกของนัยครับ ... นัยได้รับการบรรจุเป็นลูกจ้างชั่วคราวของโรงพยาบาลหนองจิก ด้วยตำแหน่งคนงาน ในอัตราเงินเดือน ที่น่าพึงพอใจสำหรับนัย และเดือนนี้เป็นเดือนแรกที่นัยมีโอกาสได้รับเงินเดือน ที่เป็นรูปแบบของเงินเดือนจริงๆ หลังจากที่ได้รับเงินจากการรวมใจของพี่หัวหน้า รพสต มาเป็นระยะร่วม ปี นัยมีวันนี้ ก็เพราะพี่ๆ หลายคนที่เห็นถึงความเป็นคนมีคุณภาพของนัย และนัยก้ยังคงทำงานในภารระงานเดิม งานที่นัยทำได้ดี ในสายตาของพวกเราทุกคน งานเดินเอกสาร งานทำความสะอาด งานถ่ายเอกสาร งานต้อนนรับ ฯลฯ และที่สำคัญ การเป็นผู้สือสารที่ดีระหว่างโรงพยาบาล สาธารณสุขอำเภอ และรพสต พวกเรา คิดอะไรไม่ทัน ทำอะไรไม่แล้วเสร็จ บอกนัย สักคำ แล้วทุกอย่างจะถูกจัดไว้ให้โดยนัย เป็นอย่างดี
เป็นนัยแน่นอนแล้วพี่เอ๋ เก๋คงไม่ไปส่งพี่จุลีแล้วนะ พี่แดง ( สาธารณสุขอำเภอหนองจิก ) บอกให้พวกเราไปที่เกิดเหตุเดี่ยวนี้คะ ... เก๋เป็นนักวิชาการสาธารณสุขที่จัดว่าเป็นเด็กหน้าตาดีคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนสนิทของนัย เป็นต้นแบบของความงามที่นัยมักชื่นชม และมีความสุขเล็กๆ ที่มีโอกาสได้ เอาเป็นเยี่ยงอย่าง ในการดูแลตนเอง ด้วยความเป็นหนุ่มที่ มาดไม่หนุ่มนักของนัย จึงดูเหมือนจะเป็นเรื่องน่าเอ็นดูของพี่ๆ ทุกคนทั้งในโรงพยาบาล สาธารณสุขอำเภอ และรพสต
เชือกที่กั้น ไม่ให้พวกเราเข้าไปในที่เกิดเหตุ เป็นภาพที่เราเจ็บปวดมากกว่าการที่ได้มีโอกาสไปรับตัวนัยไปจัดการเรื่องราวที่นัยควรได้รับการดูแล เวลาเกือบ ๔ ชัวโมงกับการจัดการเรื่องราว ของใคร อย่างไร ช่างเป็นเรื่องที่ไม่ลงตัวเสียเหลือเกิน มีมดจำนวนไม่น้อยเริ่มมาไต่ตอม ร่างกายของนัยบางส่วน เวลาที่ผ่านไป เหมือน แรมปี พวกเขาทำไรกัน เมื่อไร นัยจะได้ไปรับการชันสูตรจากพทย์ ที่โรงพยาบาลหนองจิก เสียที่
ถูกยิงที่ศรีษะ จำนวน ๓ นัด กับบาดแผลอื่นๆ อีกจำนวนหนึ่ง ไม่เห็นโอกาสที่จะทำให้นัยรอดจากความตาย แม้ได้รับการช่วยเหลืออย่างไร ถนนสายหลักในหมูบ้าน ตำบลปูโล๊ะปุโย จากบ้านน้ำดำ ไปสำนักงานสาธารณสุขขอำเภอหนองจิก เป็นเส้นทางที่ค่อนข้างเปลี่ยว และเกิดเหตุการณ์บ่อยครั้ง นัยเอง พยายามที่จะใช้เส้นทาง ๒ สายสลับกัน และไม่กลับบ้านในบางวัน โดยใช้สำนักงานสาธารณสุขเป็นที่พัก แต่ เมื่อวาน เป็นวันที่ นัยต้องกลับไปดูแลแม่ เพราะแม่มีอาการออ่นเพลีย และ มีไข้ต่ำๆ นัยกลับบ้านเหมือนทุกวันเพื่อกลับไปดูแลแม่
หญิงชราวัย ๗๐ เศษ กับ รูปร่างผอมบาง เนื้อตัวชีดเหลือง นั่งรับแขกที่เก้าอี้พลาสติก กับเสียงขอบคุณที่ไม่ดังนัก เป็นภาพแห่งความเจ็บปวดของใครหลายคนที่รู้จักนัย เด็กหนุ่มที่ รักแม่ และคาดหวัง ว่าจะได้ดุแลแม่อีกตราบเท่านาน
เรื่องราวแห่งความเจ็บปวดมากมายเหล่านี้ ยังคงเป็นวงจรชีวิตสำหรับ คนไทยในพื้นที่ สามจังหวัดชายแดนใต้ ปลายด้ามขวานของแผ่นดินไทย ที่เปื้อนไปด้วยเลือด ไม่มีวันพรุ่งนี้ สำหรับเธอ ... ภตินัย
หลับตาเถิด ภตินัย ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ทุกคนที่นี้จัดการเรื่องราวทุกอย่างให้แล้วเสร็จด้วยดี แม่ จะมีผู้ดูแล ... เป็นพี่ชายของน้องนัยที่ลาออกจากงานที่กรุงเทพ นัยไม่ได้จากไป อย่างว่างปล่าว นัยมีค่าฌาปณกิจศพของกระทรวงสาธารณสุข ให้เป็นค่าใช้จ่ายในการดูแลแม่ พร้อมกับเงินเยียวยาอีกส่วนหนึ่ง
ผมฝากแม่ด้วยครับพี่ชาย ผมรักแม่ นิรันดร์
................................................................................................
จาก พวกเราชาวสาธารณสุขอำเภอหนองจิก
ความเห็น (8)
ยังคงเป็นวงจรชีวิตสำหรับ คนไทยในพื้นที่ สามจังหวัดชายแดนใต้ ปลายด้ามขวานของแผ่นดินไทย ที่เปื้อนไปด้วยเลือด
เขียนบรรยายได้สะเทือนใจมากคะ
ขอบคุณเจ้าหน้าที่ รพสต.หนองจิกทุกท่าน
ท่านได้ "ลงมือ" เยียวยา แผ่นดินแล้วคะ
ขอบคุณคะ สำหรับการมาเยี่ยมเยียน
ที่นี้ยังคงมีเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีกมากมาย ณที่แห่งนี้ พื้นที่แห่งความเจ็บปวด ของคนไทย
ขอบคุณผู้เสียสละทุกท่าน ส่งกำลังใจค่ะ
ภาวนาให้ชายแดนใต้ สงบไวๆ รอวัน ด้วยความหวัง
คงอีกไม่นาน และถนนทุกสายจะมุ่งไปพท. นั้น ฝันดีค่ะ
ฝันดีค่ะ
ขอเพียงแค่ความฝัน พวกเราก็ดีใจแล้วคะ
ขอดวงวิญญาณ น้องนัย ไปสู่สุคติ ค่ะ
ขอบคุณแทนน้องนัย คะอาจารย์
หลับให้สบายนะคะน้องนัย
ขอน้องนัยรับรู้ด้วยคะ ... น้องนัย