สุดท้าย..ที่หายใจ...

สุดท้าย..ที่หายใจ...

กระต่ายใต้เงาจันทร์

 

ห้วงหลับใหลราตรีที่ยาวนาน

สายลมหนาวพัดผ่านสะท้านหนอ

กลิ่นน้ำค้างพรมพร่างแสงจันทร์คลอ

โอ้ละหนอหัวใจไยดายเดียว

 

อยากจะพักหัวใจให้คลายโศก

วิปโยคในราตรีที่เปล่าเปลี่ยว

แต่ไฉนใจหนอท้อจริงเชียว

ชะแง้เหลียวชะเง้อหาไม่มีใคร

 

น้าค้างพรมกลางลมหนาวเฝ้าอ้างว้าง

ทุกก้าวอย่างสับสนจนหวั่นไหว

เคยเข้มแข็งกับย่อมแพ้ทุกสิ่งไป

มีชีวิตเหลือลมหายใจไปวันวัน

 

ผ่านเรื่องราวมากมายในชีวิต

แต่ยึดติดทุกข์ทนจนหวาดหวั่น

ไร้เรี่ยวแรงกำลังใจเหตุใดกัน

อยากละวางความฝันสู่พื้นดิน

 

หวังธรรมชาติช่วยชะ-ชำระล้าง

มวลดวงไม้ข้างทางจรุงกลิ่น

ให้ท้องฟ้าโอบกอดกลิ่นอายดิน

รักษาสิ้นเรื่องเศร้าที่ร้าวใจ

 

แต่ร่างกายใยพ่ายแพ้เป็นแผลยับ

ปวดหัวใจคณานับรอยแผลใหญ่

คงถึงวันใกล้สิ้นบินแสนไกล

เหลือเพียงร่างวางไว้...เชิงตะกอน....

 

 

[แพร พีรยา พีรยา โถนทา]

สวัสดีค่ะ

[แพร พีรยา พีรยา โถนทา]

ชื่อไร

[โสภณ เปียสนิท]

• อ่านกลอนเศร้าเหงาใจอาลัยนัก
• กลอนอกหักรักหน่ายใจเศร้าสร้อย
• มักสงสารคนเขาที่เฝ้าคอย
• อ่านแล้วพลอยสิ้นหวังจนวังเวง