แง่คิดจากชีวิตขอทาน
วันหนึ่งเดินไปเที่ยวตลาดนัด ได้พบเจอผู้คนมากมายไม่ว่าจะเป็นพวกพ่อค้าแม่ค้า ผู้ที่มาเที่ยว และขอทาน ซึ่งขอทานบางคนดูแล้วก็น่าสงสาร เพราะความพิการ เช่นตาบอด แขนขาขาด สติปัญญาไม่สมประกอบ แต่ขอทานบางคนดูแล้วมันก็ไม่น่าสงสารเลยเพราะเขาคือคนที่ร่างกายสมบูรณ์ ไม่ได้บกพร่องทางด้านร่างกายหรือจิตใจแต่อย่างใด แต่กลับเลือกเส้นทางชีวิตมาเป็นขอทาน เมื่อกลับย้อนไปถึงคนพิการบางคนเขาพยายามสู้ชีวิตทุกวิถีทางทำตัวเองให้มีค่า มีประโยชน์ ไม่งอมืองอเท้าขอใครกิน หางานทำ ซึ่งก็เห็นตัวอย่างหลายๆคนจากในรายการโทรทัศน์ช่องต่างๆ ที่คนพิการมาทำงานเหมือนคนปกติแต่อาจจะบกพร่องบ้างแต่ก็ตามสมรรถภาพของร่างกาย หรือบางครั้งอาจทำบางอย่างได้ดีกว่าคนปกติบางคนด้วยซ้ำ ฉะนั้นคนที่เกิดมาแล้วมีร่างกายปกติครบสมบูรณ์ ก็ควรย้อนดูตัวเองว่า "วันนี้เราทำทุกอย่างเต็มที่และดีที่สุดหรือยัง"
ความเห็น (4)
ชีวิตคำเราก็ไม่ได้ยาวนานอะไรมากมาย....ฉะนั้นจงทำวันนี้ให้ดีที่สุดดดดด
สวัสดีค่ะ
แวะมาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
เป็นบันทึกที่สะท้อนให้เห็นถึงชีวิตได้ดีมากค่ะ
ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆ นะคะ
ขอบคุณค่ะ
เอาไว้เตือนสติ เวลาขี้เกียจ...
อืม....มีสาระมาทันที ^_^
แต่ก็นั่นแหละ คนเรามีครบทุกสิ่งอย่าง
ก็ทำให้มันดีที่สุดไปเลย...