คัมภีร์เต๋าเต้อจิง ฉบับเตือนตน บทที่ 44

. . ตราบใดที่เรายังอยากได้รับความนิยมชมชอบ แสดงว่าเรายังติดอยู่ในกรอบของความทะยานอยากอยู่ดี . .

        บทที่ 44 รู้จักหยุด รู้จักพอ 

อะไรสำคัญกว่ากัน ชื่อเสียง หรือ ชีวิต?

อะไรมีคุณค่ามากกว่ากัน ชีวิต หรือ ทรัพย์สิน?

มีชื่อเสียง มีทรัพย์สิน แต่สูญสิ้นซึ่งชีวิต

คิดว่า คุ้มค่าไหม?

ปรารถนาชื่อเสียงเกียรติยศมากไป

ทำให้ต้องพบกับการสูญเสียอันใหญ่หลวง

หวงแหนทรัพย์สมบัติที่มีมากมายเกินตัว

ทำให้ไม่สามารถเก็บรักษาไว้ได้

 

ดังนั้น จึงมีคำกล่าวว่า

ถ้ารู้จักพอ ก็จะไม่อัปยศอดสู

ถ้ารู้ว่าช่วงเวลาใดควรหยุด

ก็จะฉุดไว้ไม่ให้ตกอยู่ในอันตราย

และจะอยู่ได้ยั่งยืนนาน.

 

ข้อเตือนใจ ใช้เตือนตน

ในบทนี้ท่านเล่าจื๊อได้กระตุกให้เราเห็นถึงความสำคัญของชีวิตจะได้ไม่หลงใหลไปกับการแสวงหาเกียรติยศชื่อเสียงทรัพย์สินเงินทองจนลืมคุณค่าที่แท้จริงของชีวิตไป คนหลายคนกว่าจะมารู้ก็สายไปแล้ว นอนเป็นท่อนไม้อยู่บนเตียงทำอะไรไม่ได้ เงินทองก็หมดไปกับค่ารักษาพยาบาล ช่วงที่ทำงานก็โหมสุดกำลังจนไม่ได้ระวังดูแลกายใจตัวเอง พอบั้นปลายชีวิตแทนที่จะมีความสุขก็ต้องมาทุกข์ทรมานเพราะการที่ไม่เคยฝึกกายฝึกใจ

เงินเป็นเครื่องมือที่คนคิดขึ้นมาเพื่อใช้เป็นสื่อกลางในการแลกเปลี่ยน ถ้าไม่มีสื่อกลางนี้ การค้าขายคงเป็นเรื่องที่ทำได้ยากลำบาก ในปัจจุบันนี้หากพิจารณาดูให้ดี จะพบว่าสิ่งที่คนคิดขึ้นมาที่เรียกว่าเงินนี้ ไม่ได้เป็นแค่เครื่องมือของคนเท่านั้น แต่มันได้ผันตัวเองขึ้นมาเป็น “เจ้าชีวิต” ของคนไปซะแล้ว หลายคนมีชีวิตอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างอะไรจากการเป็น “ทาสของเงิน” ยิ่งสะสมก็ยิ่งเมามัน คิดแต่จะได้ ไม่เคยคิดจะให้ ซึ่งถ้าเป็นไปตามที่ท่านเล่าจื๊อเตือนไว้ในบทนี้ ในที่สุดคนๆ นั้นก็คงไม่สามารถเก็บรักษาทรัพย์สินเงินทองไว้ได้อยู่ดี (นี่ไม่ได้พูดถึงใครคนใดคนหนึ่งนะครับ)

หันกลับมาพูดเรื่องที่ใกล้ตัวผู้เขียนน่าจะดีกว่า ก็คือเรื่องการไล่ล่าเกียรติยศชื่อเสียง บ้างก็อยากเป็นนักปราชญ์ อยากเป็นรัฐมนตรี อยากเป็นคนดี คนที่ได้ชื่อว่าเสียสละ ทำงานเพื่อสังคม ฯลฯ บางทีเราก็เอาแต่ว่าคนนั้นคนนี้ ทั้งๆ ที่ถ้ามองให้ดีก็พบว่าแม้แต่ตัวเราเอง ก็ยังอยากเป็นที่รู้จัก อยากให้มีคนรักคนชอบคนชม ผมว่านี้เป็นภัยที่ใกล้ตัวเหลือเกิน คือ ตราบใดที่เรายังอยากได้รับความนิยมชมชอบ แสดงว่าเรายังคงติดอยู่ในกรอบของความทะยานอยากอยู่ดี คือต้องการที่จะได้รับการยอมรับ และนั่นทำให้เราไม่เป็นธรรมชาติ ไม่เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ ไม่เป็นหนึ่งเดียวกับเต๋า ตามที่ท่านเล่าจื๊อเตือนไว้ !

 

บันทึกที่ลงไว้แล้ว

บทที่ 67 สมบัติล้ำค่าสามสิ่ง

บทที่ 81 วิถีแห่งอริยชน

[ไทเลย-บ้านแฮ่]

ผมตามอ่านมาตั้งแต่ตอน "เต๋าเต้อจิง บทที่ 67 Version สำหรับใช้เตือนตัวเอง" ซึ่งเข้าใจว่าน่าจะเป็นตอนแรก เลยอยากยุให้อาจารย์ช่วยรวบรวม จากที่อาจารย์ได้ตกผลึก  ทำเป็นหนังสือออกขายได้มั้ยครับ

[beyondKM]

คงต้องรอหลายเดือนเหมือนกัน กว่าจะครบทุกบทครับ ขอบคุณหนึ่งสำหรับคำแนะนำ