"ใต้สุดใจ"

23 สิงหาคม 255421.05น.

พึ่งฟื้นจากอาการปวดมีนศรีษะคลื้นไล้อาเจียนมือไม้อ่อนแรงหมด.......

เหตุจากโดรพิษดินแดนใต้สุดของประเทศไทย....เมืองเบตง.....

ด้วยลงเวรดึกต้องมีภาระกิจการออกไปรับบริจาคเลือดของBlood Bank ของรพ.ยะลา

ซึ่งครูซ่อมคนปารวนาตัวไว้แล้วว่าช่วงเวลาที่เหลือตราบใดที่ยังทำงานใช้วิชาชีพ

ที่มีก่อเกิดประโยชน์สูงสุดแก่เพื่อนมนุษย์จะทำจึงสมัครอยู่หน่วยการรับบริจาคเลือด

ทำมาได้ระยะหนึ่งแล้งหลังจากที่กลับมาทำงานได้เนื่องจากรพ.ยะลามีความจำเป็น

การใช้เลือดสูงมากเหตุเกิดทุกวันจำนวนเลือดไม่พอกับความต้องการทางรพร่วมมือกับ

กาชาดจังหวัดออกหน่วยรับบริจาคเลือดเดือนหนึ่งประมาณ5-6ครั้งขาดแคลนมาก

ถึง8 ครั้งต่อเดือน....ครั้งนี้ที่วิทยาลัยการอาชีพเบตงตั้งอยู่อำเภอเบตง....ตอนนี้

เหตุการเกิดทุกวันการเดินทางไปถือว่าสุ่มเสี่ยงพอสมควรจึงปรากฎว่าภาระกิจครั้งนี้

ไม่มีใครอยากไปได้รับแจ้งจากพี่ทินหังหน้าBB มีพยาบาลไปแค่ 2 คนซึ้งปกติ

ประมาณ7 -8 คน...จึงไม่ได้รังเลรับปากไป...เพื่อนร่วมงานที่ตึกบอกว่าไม่น่าไป

ช่วงนี้เสี่ยง....แต่ใจคิดว่าเราคิดดีทำดีถ้าเขาจะคิดร้ายเอาชีวิตเราก็เป็นสิ่งที่

เราไม่สามารกำหนดได้.....ระทางจากยะลาไปทางลัดไม่ทราบเขาเรียกว่าทางไหน

...ระยะทางประมารณ 80-90กิโลประมาณออกจากรพ.7.00น.แต่กว่าจะถึง

9.45น.เพราะเส้นทางเป็นถนนเลนน์เดียวแคบดอโค้งมาก..เขาพับผ้าเส้นทางสาย

เก่าไปจังหวัดตรังว่าสุดยอด....แต่เส้นทางไปเบตง...มันยื่งกว่า....นั่งมาไม่เท่าไหร่

ผู้ชายอกสามศอกข้างหลังเบาะที่ครูซ่อมคนนั่ง.....ได้ยินเสียงตะโกนหาถุง..

ตามด้วยเสียงอาเจียนชุดใหญ่.......ส่วนเราลงเวรดึกมาด้วยความเพลียหลับตื่นๆ

มีนหัวเหมือนกันแต่คว่มที่อยากดูบรรยากาศเหวและทุเรียนตลอดสองข้างนึก

เปรียบเทียบกัยสภาพที่เคยมาเมื่อเป็น 10กว่าปีมาแล้ว..อาการไม่หนักเท่าไหร่

แต่รู้สึกว่ารถเคลื่อนไปช้ามากและระหว่างโค้งถ้าโดนสุ่มโจมตีก่อไม่มีโอกาสหนี

หรือป้องกันตัว...ได้แต่จับพระหลวงพ่อทวดที่ใส่ห้อยคอมาด้วย(ปกติไม่เคย

ห้อบเลย)มาถึงสถานที่จัดไว้เรามาถึงคณะแรก....รถคู้คุญคุณนายเหล่ากาชาดมา

ช้ากว่าเกือบชั่งโมงมาสภาพที่คุณนายท่านรองผู้ว่า..คุณนายท่านปลัดลงมาด้วย

สีหน้าซีดๆ(ปกติท่าทางสง่าดูดีมีสกุล...)โดนหลายโค้งสวยไม่ออก....(แอบยื้ม)

ก่อนทำงานขอกาแฟร้อน 1 แก้วรูสึกดีขึ้นรถอุปกรณืมาพร้อมปฏิบัติงาน...

มีผู้มาบริจาคตำรวจ..ทหาร..ผู้คุมเรือนจำ...นักศึกษา.....เนื่องจากพยาบาลไปแค่

2 เจ้าหน้าที่เล็ปอีก 2 เป็น 4  ก็ไม่มีโอกาสเงยหน้าหันเป็นลูกข้างแทงเข็มคนนี้เสร็จ

เก็บของคนนี้...แงคนไม่ทั่รอ....ครู่ใหยญ่...ก็ บ่ายโมง..ได้ไป  58 ยูนิต(ถุง)

ซึ้งถือว่าน้อยปกติประมาณ75-85 ยู....หลังทานข้าวมีแวะไปด่านมาเลย์...

อุดหุนดเขาตามนิสัยนักช็อบของคนไทย.....และแล้วขากลับ....อนามฤณตั้งแต่เกิด

มาไม่เคยเมารถ....ในที่สุดที่คอกช้างร้านขายข้าวอนุเคราะห้องน้ำให้อนามฤณอ๊วก

กระจาย......แต่มันก็มีที่มาที่ไป.......บันทึกต่อไปจะเฉลยให้ฟังค่ะ........

ช่วงนี้ชีพจรลงเท้าทริปหน้าที่ทราบกำหนดการแล้ว...คือเดินทางไปราชการที่

จังหวัดอุดร...เลยไปหลวงพระบาง...แต่นีไม่สำคัญเท่าสิ่งที่ผอ.ท่านบอกว่าเดินทาง

ด้วย  C 130 ของกองทัพบก..ขึ้นเครื่องวันที่ 4 กันยายน54 ที่สนามบินค่ายหนองจิก

ปัตตานี.....ช่วงนี้มรสุมแรงกดอากาศผ่านอีสานด้วย...ต้องอาศัยคุณพระคุ้มครอง

......ขอให้ได้อยู่ดูลูกโตอีกนิดได้สอนเขามากมาย...ตัวเล็กกำลังน่ารัก......

......มะม็ว่าความดีคงคุ้มครองเราแม่ลูกน่ะต้นน้ำ.....

...ที่แน่ศุกร์มะม็จะรีบไปรับหนูคิดถึงจังเลย.....

[ครูซ่อมคน]

29 สค.54

ขอบคุณกำลังใจจากท่านอาจารย์ทั้งสองท่านที่ติดตามบันทึกครูซ่อมคนมาตลอด...อยากได้คำแนะนำชี้แนะจากท่านอารย์มาปรับงานในการดำเนินชีวิตและการทำงาน...ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ....