และแล้วความเป็นครูก็เปลี่ยนใจผม

อายุเป็นเพียงตัวเลขการกระทำเท่านั้นที่สูงค่า

และแล้วความเป็นครูก็เปลี่ยนใจผม

ครูคุณธรรม

...จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นหลายสิ่งหลายอย่างทำให้ความรู้สึกผมเปลี่ยนไป..... ครูพิมพ์ใจทำให้ผมเรียนรู้ถึงสิ่งมีค่ามากมายที่ผมสามารถไขว้คว้าได้ด้วยมือผมเอง......

อากาศตอนเช้าช่วงเดือนมกราคมปีนี้หนาวกว่าทุกปี แต่ผมกลับตื่นแต่เช้ามาโรงเรียน รถประจำทางจอดเทียบท่าศาลาหน้าโรงเรียน ผมลงจากรถเดินเรียบถนนเข้ามาในโรงเรียน เห็นน้านักการภารโรงกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นรอบต้น โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนขนาดใหญ่ จึงมีนักการภารโรงหลายคน แบ่งหน้าที่กันทำความสะอาดหลายจุด แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญที่ทำให้ผมมาโรงเรียนแต่เช้า เพราะโดยปกติแล้วผมแทบจะไม่มาเรียนด้วยซ้ำ

หากย้อนกลับไปสามวันที่แล้วสาเหตุที่ทำให้ผมมาโรงเรียนเช้าก็คือคุณครูคนใหม่ที่มาเป็นครูในโรงเรียนผม ครูแนะนำตัวเองหลังเคารพธงชาติในตอนเช้า คุณครูสวยมาก ผมเดาว่าท่านคงอายุยังน้อยยี่สิบต้นๆ ผมตรงตัดสั้น ไว้หน้าม้านิด ๆ จมูกโด่ง ตาเรียวคม ครูยิ้มแล้วช่างประทับใจผมเสียจริง ๆ เวลาพูดมีอารมณ์ขันและมีเสน่ห์ในการพูดเหลือเกิน
"ครูคนใหม่สวยจังว่ะ"ก้องพูด
"สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน ครูชื่อพิมพ์ใจ ครูดีใจมากที่ได้มาปฏิบัติหน้าที่ในโรงเรียนนี้ ครูได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่สอนนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6"
"เฮ้ ! สอนพวกเราด้วย เจ๋งเลย แบบนี้ ข้าเข้าเรียนทุกวันเลย" "เออ! ว่ะ" นักเรียน ม.6 ต่างซุบซิบกัน
"โธ่เอย เรียนไม่เรียน ไม่เห็นจะสนเลย ขี้เกียจก็ไม่เรียน ไม่ขี้เกียจก็เรียนเท่านั้นแหละ" เพื่อนห้องเดียวกับผมพูดอย่างไม่สนใจไยดี
ผมได้ยินเพื่อนคุยกันอดคิดในใจไม่ได้ว่า ครูสวยมันก็น่าเรียนอยู่หรอก


และแล้ววันแรกของการเรียนกับครูพิมพ์ใจก็มาถึง แต่เมื่อครูพิมพ์ใจเข้าห้องเรียนผมก็พบว่าเพื่อนในห้องของผมมีเพียงแค่ 6 คน เท่านั้นเอง
ครูพิมพ์ใจมองนักเรียนทั้ง 6 คน และเขียนชื่อเอาไว้
"มีนักเรียนเข้าเรียนเยอะมาก ครูภูมิใจจริง ๆ ขอเช็คชื่อหน่อยนะคะ"
ผมรู้สึกว่าครูพิมพ์ใจไม่รู้สึกอะไรเลยกับจำนวนนักเรียนอันน้อยนิด แถมชมว่านักเรียนเยอะมาก เอาเป็นว่าเพื่อนทุกคนอมยิ้มไปตาม ๆ กัน
"ครูครับมีแค่ 6 คนก็จะสอนเหรอครับ"ก้องถามอย่างประหลาดใจ
"มีนักเรียนแค่คนเดียวครูก็จะสอน และนักเรียนที่ขาดเรียนวันนี้นับเป็นคาบที่ 1 ที่ขาดเรียน หากขาดเกิน 8 คาบ ก็ไม่มีสิทธิ์สอบ ครูฝากไปบอกเพื่อนที่รักของเธอด้วยนะ"
น้ำเสียงอันเข้มแข็งดุดันเหมือนเอาจริงเอาจังของครูพิมพ์ใจทำให้ผมและเพื่อน ๆ รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ไปตาม ๆ กัน
จากนั้นครูพิมพ์ใจก็เริ่มอธิบายกฎกติกามารยาทต่าง ๆ เพื่อทำความเข้าใจก่อนเรียนทำเอาเพื่อน ๆ อ้าปากค้างตาม ๆ กัน ครูอธิบายละเอียดยิบและถ่ายทอดได้เป็นเลิศ ทำให้รู้สึกว่าผมจะเรียนวิชาภาษาไทยได้ดีทีเดียว
คาบแรกวันนั้นเพื่อนที่ขาดเรียนได้รับการถ่ายทอดจากนักเรียน 6 คน ที่เข้าเรียน จนคาบต่อๆไปนักเรียนก็เข้าเรียนจนครบทุกคนเพราะเกรงกลัวความเอาจริงเอาจังของครูพิมพ์ใจ
และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมมาเรียนตั้งแต่เช้า และตั้งแต่วันนั้นมา ผมก็เริ่มพบความเปลี่ยนแปลงของเพื่อนในห้อง เพื่อนเริ่มไม่อยากโดดเรียนและส่งงานกันต่อเนื่องไม่เคยขาด วิชานี้ถือเป็นชั่วโมงสำคัญอย่าบังอาจโดด ! เด็ดขาด
"ครูรู้สึกว่าพวกเราดีขึ้นแล้ว อย่างน้อยก็ไม่ขาดเรียน"
"จริง ๆ แล้วพวกผมเข้าเรียนเพราะครูสวยครับ" ก้องพูดปากเสียตามเคย
"สักวันขี้กากจะกินหัวแกนายก้อง"
"ผมพูดเล่นครับครู" ก้องตอบแบบกล้า ๆ กลัว ๆ
ในขณะที่ครูพิมพ์ใจสอน ผมแอบมองครูพิมพ์ใจและคิดวาดฝันบนอากาศไปไกลลิบ จนมีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"นายวิน แกจะฝันหวานไปถึงไหน ครูถามว่าวรรณคดีเรื่องนี้ใครแต่ง"
"เออ.... คือ... ไม่ทราบครับครู" ผมตอบแบบไม่รู้คำตอบ
แล้วครูพิมพ์ใจก็หันไปถามเพื่อนคนอื่น ผมคิดว่าผมลอดตัวแล้วเชียว แต่หลังจากที่เพื่อนตอบถูกไปแล้วสุดท้ายครูพิมพ์ใจก็หันมาถามย้อนคำถามเดิมอีกรอบ
"รู้หรือยังว่าใครแต่งวรรณคดีเรื่องนี้นายวิน" และแล้วผมก็ตอบไม่ได้อีกเพราะผมไม่ได้ฟังเลย
ผมโดนเทศน์ไปหลายกัณฑ์แถมทุกคาบผมต้องตอบคำถามทวนคำถามเดิมที่เพื่อนตอบแล้วเสมอจนผมต้องตั้งใจฟังครูพิมพ์ใจสอนตลอดเวลา
เมื่อเรียนกับครูพิมพ์ใจก็ทำให้ผมเรียนรู้ว่า จริง ๆแล้วการเรียนมันก็ไม่ยากเท่าไหร่ หากเราตั้งใจฟังและมีสมาธิ
แต่ความรู้สึกของผมยังคงชอบความสวยของครูพิมพ์ใจอยู่วันยังค่ำ ถึงแม้ว่าหน้าตากับวิธีการสอนของท่านจะแตกต่างกันแค่ไหนก็ตาม (หากไม่มองหน้าตา ครูพิมพ์ใจเหมือนกับครูอาวุโสใกล้เกษียณเลยทีเดียว)




ตุ๊บ....ต๊บ.....ตุ๊บ.....ต๊บ โอ๊ย ! มึงตาย ! เอาสิ! เอาสิ ! มา....!
และแล้วเสียงตะโกนก็ดังขึ้น ท่ามกลางนักเรียนที่มุงดูผมกับนักเรียนชั้น ม. 6/2 ชกต่อยกัน
"หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ จะตีกันให้ตายเลยหรือยังไง พวก โง่! ปัญญาน้อย! ......"
ครูพิมพ์ใจแหวกวงล้อมนักเรียนที่มามุงดูแล้วผลักผมแยกออกจากการชกต่อย


ผมย้อนกลับไปคิดแล้วยังนึกขำที่ครูตัวเล็ก ๆ รูปร่างบอบบาง มาห้ามมวยคู่เอกที่ชกต่อยกันอย่างดุเดือดเลือดพล่าน ครูช่างใจกล้าเหลือเกิน
ท้ายที่สุดก็ตามเดิมครูก็เทศน์ผมและคู่ชกจนหูชา แต่คำพูดแต่ละคำที่ครูอบรมนั้นมันช่างเป็นคำพูดที่จริงใจ ครูพูดแบบน้ำตาคลอจนผมกับคู่อริยอมจำนนตกลงเป็นเพื่อนกัน จนเดี๋ยวนี้ผมยังคบศัตรูวัยเรียนเป็นเพื่อนสนิทอยู่
จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้ความรู้สึกผมเปลี่ยนไปผมรู้สึกว่าตัวเองมีค่ามากขึ้น จากที่ไม่มีพ่อแม่ดูแล ตายายไม่เคยบอกสอนได้ แต่ครูพิมพ์ใจทำให้ผมเรียนรู้ถึงสิ่งมีค่ามากมายที่ผมสามารถไขว้คว้าได้ด้วยมือผมเอง ความรู้สึกรักครูพิมพ์ใจเปลี่ยนเป็นรักอีกแบบจากที่เคยคิดมา ถ้าไม่เทียบอายุที่ไล่เลี่ยกัน ครูพิมพ์ใจสามารถเป็นแม่ผมได้ ผมรักครูพิมพ์ใจ จากความรักแบบหนุ่มสาว กลายมาเป็นความรักที่ควรเทิดทูนไว้เหนือหัว ผมไม่มีวันลืมครูพิมพ์ใจได้ ท่านเป็นต้นแบบครูพันธุ์ใหม่ที่มีใจรักบริสุทธิ์แก่ลูกศิษย์อย่างแท้จริง "สมกับที่เรียกว่าครู"


"ขอมอบเรื่องสั้นเรื่องนี้แด่ครูผู้จริงใจในศิษย์
อายุเป็นเพียงตัวเลข การกระทำต่างหากที่สูงค่า"

[อาร์ม]

มายกย่องในจิตวิญญาณของความเป็นครูค่ะ

ถึงแม้วาครูจะอายุไม่มาก แต่จิตวิญญาณเต็มเปี่ยมด้วยพลังจริงๆค่ะ

น่าปลื้่มใจนะค่ะ