บันทึกแด่พี่...ผู้จากไป
19 ปีแห่งความผูกพันสำหรับฉันรู้สึกว่ามันมีคุณค่ามากมายเหลือเกินบางคนคุ้นเคยกับคำว่า"หัวหน้า"บางคนคุ้นเคยกับคำว่า"เจ้านาย"แต่สำหรับฉันนั้นยกให้เขาเป็น"พี่" และฉันคิดว่าฉันโชคดีที่มืโอกาสได้มาทำงานกับ พี่ พี่ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาสอนให้รู้ว่าการเป็นผู้ให้นั้นไม่ใช่เรื่องยาก ความมีน้ำใจและความจริงใจที่พี่ให้กับน้องๆทุกคนยังตราตรึงอยู่ในหัวใจทุกคนเสมอ
2 ปีที่ผ่านมาพี่เริ่มป่วยด้วยโรค...มะเร็ง...โรคร้ายที่เคยพรากชีวิตของใครหลายๆคนจนนับไม่ถ้วน ครั้งแรกของการผ่าตัดเรามั่นใจว่ามันจะหายพี่เคยบอกฉันว่าอย่างน้อยถ้ามันจะอยู่กับเราก็ขอให้อยู่กับเราอย่างสงบ พี่ได้รับยาเคมีบำบัดจนครบ 6 ครั้งทุกครั้งของการได้รับยาchemo พี่จะอดทนกับอาการข้างเคียงต่างๆของยาอย่างสงบ สุดท้ายพี่ก็กลับมาทำงานกับเราอีกครั้งหลังอาการทุเลาลงบางครั้งฉันรู้สึกว่า"มะเร็ง"มันหายไปจากความรู้สึกของเราจริงๆและเหมือนพี่ได้เกิดใหม่เราผ่านเวลาเหล่านั้นด้วยเชื่อว่ามันจะยุติลงได้อีกนาน
ระยะเวลาเกือบ 1 ปีหลังอาการทุเลาพี่ได้กลับมารับหน้าที่การเป็นหัวหน้าพี่มักจะเรียกฉันว่า"น้องรัก" คงเพราะช่วงเวลาที่ได้ร่วมเดินผ่านความทุกข์มันทำให้ความรักของเรากลายเป็นความผูกพันธ์ยิ่งขึ้น ฉันคงยังทำหน้าที่ของการเป็นทั้งน้องสาวและลูกน้องที่ดีในช่วงเวลา...ที่เขา...ให้พี่มาเป็นของขวัญ คงเพราะฉันเป็นลูกคนโตเคยแต่ต้องดูแลน้องๆไม่เคยมีพี่...พอได้มีคนดูแลรักใคร่ฉันจึงรู้สึกได้ว่ามัน.."อบอุ่น" ครั้งนึงฉันประสบอุบัติเหตุจนสมองกระทบกระเทือนหมอบอกว่าอยากให้ฉันย้ายเข้าICU ตอนนั้นสามีฉันไปราชการต่างจังหวัดลูก 2 คนยังไม่กลับจากโรงเรียน พี่บอกฉันว่าไม่เป็นไรพี่จัดการให้และคืนนั้นพี่เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนฉันตลอดทั้งคืน ฉันบอกตัวเองว่าถ้ารอดชีวิตเวลาที่เหลืออยากทำในสิ่งดีดีที่ฉันยังไม่ได้มีโอกาสได้ทำรวมถึงตอบแทนคุณทุกคนที่เคยให้สิ่งดีดีแก่ฉัน
เดือนพ.ย53จู่ๆวันนึงพี่ก็โทรมาหาฉันบอกฉันว่าอย่าเครียดนะถ้าพี่จะบอกหนูว่ามะเร็งมันรักพี่มากมันกลับมาหาพี่อีกครั้งมันกำลังลุกลามไปที่ลำไส้แต่ไม่เป็นไรพี่จะสู้กับมัน พี่จะไม่ยอมแพ้ฝากดูแลน้องๆทุกคนในward ด้วยนะแล้วพอพี่หายพี่จะกลับมาฉันรู้สึกว่าคำนั้นมันเป็น"คำสัญญา" เพราะฉันรู้ว่าไม่ว่าพี่จะเจ็บหนักแค่ไหนพี่ก็รักและห่วงงานห่วงน้องๆเสมอ พี่ใช้เวลากับการรักษาด้วยการฉายแสงอยู่ระยะนึงพี่ก็กลับมาจริงๆ จำได้ว่าพวกเราดีใจและเราได้นิมนต์พระทำบุญที่wardกันตอนใกล้ตรุษจีนเพราะปกติพี่จะชอบนิมนต์พระมาทำบุญเสมอหลายคนบอกว่าพี่ไม่เคยเหมือนคนไข้โรคมะเร็ง พี่ยังดูสดใส แข็งแรงและไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น
เดือนเมษา54 พี่ต้องเข้ารับการผ่าตัดลำไส้อย่างกระทันหันฉันรู้สึกว่าเวลามันใกล้เข้ามาทุกทีๆ ฉันยังคงใช้เวลาไปเยี่ยมพี่ที่กรุงเทพเสมอ ทุกครั้งพี่จะยิ้มและบอกฉันด้วยแววตาที่เด็ดเดี่ยวว่าไม่ต้องห่วงพี่นะพี่จะสู้ตราบเท่าที่หมอยังไม่สิ้นสุดการรักษา วันนึงของการไปเยี่ยมก่อนการลากลับเรากอดกันพี่ร้องไห้เป็นวันแรกของเวลา 19 ปีที่ฉันเห็นพี่ร้องไห้ๆได้พูดระบายอะไรกับฉันมากมายจนฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่พอปิดประตูเดินออกมาฉันรู้แค่ว่าตัวเองเดินร้องไห้ไปตลอดทาง
ช่วง2เดือนสุดท้ายพวกพี่ๆน้องๆเพื่อนๆและหมอที่โรงพยาบาลหลายคนเดินทางไปเยี่ยมพี่กันมากมายพี่ยังห่วงว่าพวกเราจะไม่ได้กินอะไรคอยบอกให้ลูกๆไปซื้อของมาให้น้องๆกิน ฉันได้หอบเอาเพลงสุนทราภรณ์ไปเปิดให้พี่ฟังเพราะพี่เคยบอกอยากฟัง ก่อนนั้นฉันหาเพลงไปให้พี่ฟังแล้วพี่บอกว่ามันเก่าไปพี่ไม่ค่อยรู้จักฉันก็รับปากว่าแล้วจะหาไปให้ใหม่ แต่หลายครั้งที่ไปก็ไม่กล้าเปิดกลัวคนอื่นๆไม่เข้าใจเพราคนไข้มีแต่สายระโยงระยาง จนวันนึงได้แรงใจบันดาลใจจาก อจ.นพ.สกล สิงหะและอจ.นพ.เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี ทำให้ฉันได้ทำในสิ่งที่อยากทำเพื่อพี่ที่ฉันรักและลูกๆของพี่ก็เอ่ยปากบอกว่าเอาเลยน้าเต่าเปิดเลย........
ต้นเดือน มิย54 พี่อาการทรุดหนักมากวันนึงพี่บอกว่าสามีและลูกๆว่า"อยากกลับบ้าน" 8มิ.ย54 หมอกับพี่ที่wardไปรับพี่กลับมาก่อนถึงโรงพยาบาลให้รถไปวนที่บ้านพี่บอกพี่ว่าถึงบ้านแล้วนะและไปที่วัดไหว้หลวงพ่อเพชรคืนนั้นฉันขอนอนอยู่เป็นเพื่อนด้วยตอนเกือบ 5 ทุ่มจำได้ว่าพี่เคยสวดมนต์ไหว้พระทุกวันเลยบอกพี่ว่าวันนี้หนูจะสวดมนต์ให้พี่แทนนะ รวมถึงบทสวดประจำวันเกิดและสังฆทานจนครบ ฉันจับมือพี่ไว้และได้มีโอกาสที่จะกล่าวอโหสิกรรมและนำพี่ไปสู่ทางสงบ อย่างที่เคยตั้งใจไว้ ตอนตี 1 สัญญานชีพพี่เริ่มอ่อนลงๆเรื่อยๆจนกระทั่งเวลา02.20น.ของวันที่ 9 มิ.ย54พี่ก็จากพวกเราไปอย่างสงบ
หมอกับพวกเราน้องๆในwardช่วยกับอาบน้ำและแต่งตัวแต่งหน้าให้พี่อย่างสุดฝีมือเพราะเรารู้ว่าพี่เป็นคนแต่งตัวเนี้ยบและดูดีเสมอเราอยู่กับพี่จนเช้าและมีพิธีรดน้ำศพตอน 09.00น.เป็นการรดน้ำที่มีคนมามากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นก็ว่าได้ 9-13มิ.ย 54 มีการสวดอภิธรรมที่มูลนิธิและมีพิธีพระราชทานเพลิงศพวันที่14มิ.ย54ส่วนวันที่15มิ.ย54หลังเก็บกระดูกฉันกับน้องได้มีโอกาสไปลอยอังคารกับครอบครัวของพี่ที่อ.สัตหีบจ.ชลบุรีซึ่งมีให้บริการลอยอังคารโดยกองทัพเรือที่ฐานทัพเรือสัตหีบเขามีพิธีการเล็กๆบนเรือมีการกล่าวนำและฝากเถ้ากระดูกของพี่คืนสู่ธรรมชาติให้จ้าวสมุทรช่วยดูแลและให้ครอบครัวกล่าวอโหสิกรรมก่อนจะลอยอังคารก่อนเสร็จพิธีเรือจะวนซ้ายให้เห็นจุดที่เราวางกระทงดอกไม้และอังคาร สุดท้ายให้พวกเราโยนดอกกุหลาบแดงลงไปสมทบอีกหลายสิบดอก...ฉันเฝ้ามองดูมันจนลับตา
แม้วันนี้จะไม่มีพี่อยู่แต่พวกเรารู้ว่าความรัก ความหวังดี บุญกุศลของพี่ได้เคยทำไว้กับคนข้างหลังอย่างพวกเราจะยังคงอยู่และตราตรึงอยู่ในใจพวกเราเสมอ
แด่......พี่สาวผู้เป็นที่รัก
ความเห็น (5)
มียารักษาโรคนี้ที่สหกรณ์ออมทรัพย์ มข. เป็นยามาจากอ่างทอง เป็นของมุสลิมที่ชื่อลาซุป คนที่ขอนแก่นเขาไปรักษาแล้วหายมาหลายรายแล้ว ชื่อสมุนไพรตะวันเดือน ราคาขวดละ 600 บาท 1 เดือน กิน 3 ขวด เขาหายกันหลายรายแล้ว เรื่องจริง บอกใครก็ได้ที่เป็นให้มาซื้อไปกิน จะได้ไม่ต้องเข้าครีโม และหายแน่นอน
ผ่านมาแล้วหนึ่งอาทิตย์...เป็นกำลังใจให้ครับผม
สวัสดีค่ะน้องOraphan
- เศร้าจัง อ่านแล้วอยากร้องไห้ ทำไมนะคนดีๆจะต้องจากเราไปก่อนเวลาอันควรเสมอ
- ตอนที่ท่าผอ.คนก่อนป่วยกระทันหัน พวกเราไม่ทันตั้งตัวเลย ท่านป่วยเย็นวันที่ 11 ธค. 52 และเสียวันที่ 17 ธค.52 พวกเราช็อคอยู่เป็นเดือนเลยค่ะ เวลาผ่านมาจนถึงวันนี้ ท่านก็ยังอยู่ในใจพวกเราเสมอค่ะ
- สวดมนต์ให้พี่สาวที่แสนดีทุกวันนะจ๊ะ พี่เค๊าจะได้หลับอย่างเป็นสุขค่ะ
มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และ..ดับไป
ขอให้น้องเข้าใจ และมีสติอยู่กับมันให้ได้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ไม่รู้จะพูดยังไงเลย