ความพลัดพรากของชีวิต
เมื่อฉันได้เห็นชีวิตหนึ่ง ที่ดวงจิตใกล้แตกดับเต็มที ทำให้ยิ่งเห็นความเหนื่อยล้าของชีวิตที่ต้องคอยประคับประคองเพื่อให้เวลาผ่านไปได้ในแต่และวินาที...ช่างทรมานและเป็นความทุกข์เหลือประมาณ ทุกคนรอบข้างต่างพากันส่งกำลังใจอย่างเต็มที่... สักพักเสียงสวดมนต์เริ่มดังขึ้น พร้อมทั้งบอกให้ผู้ป่วยที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงได้อนุโมทนาบุญที่พวกเราต่างรวมจิตใจให้เป็นหนึ่งเดียว ไม่มีใครหรือสิ่งใดสามารถเหนี่ยวรั้งการสุญเสียและพลัดพรากไปได้ อีกไม่นานทุกอย่างคงต้องจบลง และหมุนเวียนเปลี่ยนไปตามวัฏสงสาร..ขอบุญกุศลที่ท่านได้สั่งสมมาตั้งแต่อดีตชาติจนถึงปัจจุบันชาติ ส่งผลให้ท่านไปสู่สุขคติภพด้วยเถิด..
ความเห็น (3)
นะคะ..ชีวิตก็เป็นเช่นนั้นเอง...สักวันก็คงเป็นทีของเราบ้าง.....
นี่คือสัจจะธรรมชีวิต เกิดมา ตั้งอยู่ ดับไป ขอให้ทุกคนคิดดี ทำดี ทุกนาทีที่มีชีวิตอยู่
ปลาหนึ่งตัว กับคนหนึ่งคน...
หากเทียบกัน...คนนั้นดูสำคัญ
หากแต่...เมื่อพิจารณาความเป็นชีวิต...
ไม่ว่าจะปลาหรือคน...คือ "ชีวิตที่เกิด แก่ เจ็บ ตาย" เช่นกัน...
แต่..
เรานั้นมักลืมชีวิต...แห่งความเป็นสรรพสิ่ง
เรามัวตึดยึดในกรอบที่ล้อมรอบ...ว่านี่คือเครือญาติ นี่คือผู้ที่เรารู้จัก...หากเราสามารถแปรเปลี่ยนพลังแห่งการมองออกไปให้กว้างและลึกซึ้ง "ชีวิต"ทุกชีวิต คือ เพื่อนร่วมทุกข์สุขกับเรา...
ในธรรมชาติ...ชีวิตอันน้อยค่ามักถูกสังเวยให้กับชีวิตที่ถูกประเมินค่าว่าสูงกว่า
เราจึงยากที่จะบ่มเพาะหัวใจให้อ่อนโยนน้อมรับความเป็นชีวิตได้...ทุกสรรพชีวิต
