คุยกับครูคนแรกในความทรงจำ2

คุยกับครูคนแรกในความทรงจำ

โสภณ เปียสนิท

..................................

 

 

                ผมเดินทางถึงบ้านครูโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้า บ้านหลังนี้อยู่ติดริมถนนกาญจนบุรี-เอราวัณ เปิดเป็นร้านขายก๋วยเตี๋ยว และอาหารตามสั่งมานาน จนรู้จักกันทั้งหมู่บ้าน เมื่อแจ้งความประสงค์ เด็กๆ หลานของครูวิ่งหายเข้าในบ้านไม่นานนักครูเดินออกมาพบ ยกมือป้องหน้ามองแบบคนแก่มาที่ผมอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้มออกมา แสดงว่าครูจำผมได้ ผมรีบยกมือสวัสดีด้วยความดีใจที่ได้พบ “ทำงานอยู่ที่ไหน ตอนนี้” ครูถามเรื่องงานของผมก่อนเป็นอันดับแรก แสดงว่า ครูห่วงศิษย์ด้านชีวิตหน้าที่การงานก่อนอย่างอื่น “เป็นครูอยู่ที่หัวหินครับ” “เออดีแล้ว เรียนแล้วเอาวิชาไปใช้ สอนให้เด็กๆ เป็นคนดี” น่าแปลกนะครับที่ครูให้ความสำคัญกับความเป็นคนดีก่อนความเด่นด้านอื่น ครูเห็นผมยิ้มเขินอยู่จึงกล่าวต่อ “ประเทศชาติจึงจะอยู่รอด” นั่นคือมุมมองของครูที่มองส่วนรวมเป็นสำคัญ

 

                ครูนั่งลงบนโต๊ะขายก๋วยเตี๋ยวด้านตรงข้าม ครูในวัย 83 ปีร่างกายยังแข็งแรงดีอยู่มาก ผมเริ่มต้นตามความตั้งใจ “มาวันนี้อยากฟังเรื่องเก่าๆ หน่อยครับ” ครูตอบแบบไม่ต้องคิด “เก่าขนาดไหน คนแก่ความเก่ามันมาก อยากฟังเรื่องไหนต้องระบุ ไม่อย่างนั้นเล่าไม่ถูก” “เอาเรื่องบ้านเกิดของครูก็ได้ครับ สมัยนั้นเป็นอย่างไรกันบ้าง” คราวนี้ครูยิ้มแล้วนิ่งไปนิดหนึ่ง เหมือนกำลังทบทวนความทรงจำ ย้อนหลังกลับไปเกือบหนึ่งศตวรรษ หยิบแก้วน้ำเปล่าขึ้นจิบแบบสบายๆ ทบทวนความทรงจำอันเนิ่นนาน

 

                “ครูมาจาก “จระเข้สามพันธุ์” อะไรๆ ก็จระเข้สามพันธุ์ทั้งนั้น นับตั้งแต่หมู่บ้านจระเข้สามพันธุ์ แม่น้ำจระเข้สามพันธุ์ อำเภอจระเข้สามพันธุ์ โรงเรียนและวัดก็จระเข้สามพันธุ์เหมือนกัน” เป็นอารมณ์ขันเงียบๆ ในแบบของครู “สมัยนั้นมันยังไม่เป็นอำเภอเลย” “แล้วมาเป็นอำเภอตอนไหนครับ” ผมซักถามด้วยความสนใจ “ตอนครูโตแล้ว” ครูตอบแบบกว้างๆ ไว้ก่อน “เหตุใดจึงชื่อนี้เล่าครับ” “เรื่องเล่ากันว่า ล้นเกล้ารัชการที่ 6  ท่านเสด็จผ่านมาทางหมู่บ้าน เห็นว่ามีจระเข้มาก จึงให้เสมียนจดบันทึกว่ามีมากขนาดไหน ตำนานหนึ่งบอกว่า เสมียน 3 คนจดได้คนละ 1000 ตัว รวมแล้ว 3000 ตัว จึงกลายเป็นอำเภอจระเข้สามพัน ต่อมาจึงเพี้ยนเป็นจระเข้สามพันธุ์” “แล้วอีกตำนานหนึ่งเล่าครับ” “เล่ากันว่า เสมียนนับไปนับมาจนงง จึงจดไว้เพียงชนิดของจระเข้ว่ามีสามสายพันธุ์ คือจระเข้ตีนเป็ด ตีนไก่ และจระเข้ตีนหมา”

(โปรดติดตาม)

ตอนที่ 3

ตอนที่4

ตอนที่5

ตอนที่6

ตอนที่7

 หลังนี้แหละครับคือ ร้านขายก๋วยเตี๋ยวที่ลูกหลานของครูมาช่วยกันทำธุรกิจภายในครัวเรือน ส่วนหลังที่ครูพักอาศัยคือ หลังขวามือครับ

[♥อุ้มบุญ♥]

• ยังระลึกถึงครูเสมอ...มารายงานตัวว่าภารกิจ...มากมาย...
• สัปดาห์นี้เตรียมตัวไปแลกเปลี่ยนเรียนรู้ R2R พร้อมดร.กะปุ๋ม ให้กับชมรมหน่วยจ่ายกลางนครศรีธรรมราช  ช่วง  18 - 20 พฤษภาคม 2554  ไปช่วยงานน้องเสาร์  กัลยาณมิตร ที่พบกันใน G2K ....เมื่อปีที่ผ่านมา....
• กลับมา รอรับคณะศึกษาดูงานจากโรงพยาบาลประทาย....มาดูงานหน่วยจ่ายกลางที่โรงพยาบาลป่าติ้ว วันที่ 27 พฤษภาคม 2554  ค่ะ
• เดือนนี้ วันหยุดเยอะ ต้องเร่งสะสางงาน
• ช่วงนี้ ที่ยโสธรมีงานบุญบั้งไฟ...เรียนเชิญไปแวะเที่ยวกันนะคะ

[โสภณ เปียสนิท]

เรียนคุณมะลิครับ

• ขอบคุณที่นำดอกไม้มาเป็นกำลังใจ
• คิดถึงครูเลยนำครูมาเล่าครับผม

[ภาทิพ]

  “เออดีแล้ว เรียนแล้วเอาวิชาไปใช้ สอนให้เด็กๆ เป็นคนดี” น่าแปลกนะครับที่ครูให้ความสำคัญกับความเป็นคนดีก่อนความเด่นด้านอื่น

  คุณครูสมัยก่อนท่านเป็น "ปูชนียบุคคล" อย่างแท้จริงนะคะ

[โสภณ เปียสนิท]

เรียนคุณอุ้มบุญครับ

เอาเฉพะเวลาว่างนะครับ

ทำงานก่อน แล้วค่อยแวะ

เพราะว่า จะได้มีผลงานมากมาย

[โสภณ เปียสนิท]

เรียนครุภาทิพครับ

• ครูสมัยนี้ใครไปสอนเด็กสวดมนต์
• ในรายวิชาของตนถูกตำหนิ
• มีอยู่นะครับ อีกอย่างเด็กนักศึกษาก็ไม่ค่อยจะรับเท่าไร

[โสภณ เปียสนิท]

เอ..ภาพ google.com นี่เขาสร้างสรรค์จริงๆ นะครับ

[โสภณ เปียสนิท]

ภาพบ้านครูที่อยู่ด้านในของเนื้อที่จำนวนราว 10 ไร่

[ทรัพย์มาดี]

สอนให้เด็กเป็นคนดี เมื่อคลื่นความดีตรงกันโดยทั่วไปแล้ว สังคมจะดี ประเทศชาติก็ดี (ดีมาก่อนเก่งจึงถูกต้อง) เห็นด้วยครับ

[โสภณ เปียสนิท]

เรียนคุณทรัพย์มาดีครับ

• ที่โรงเรียนสัตยาไส อ.ดร.อาจอง ชุมสาย ณ อยุธยา
• ท่านทดลองแล้วได้ผลดีมากเลยครับ
• ผลเป็นที่ประจักษ์ แต่โรงเรียน
• และกระทรวงของเรา ไม่ไปทางนั้นนะครับ

[โสภณ เปียสนิท]

เรียนนายแพทย์ปรีชาครับ

ขอบคุณสำหรับดอกไม้เป็นกำลังใจนะครับ