ComMedSci ι เรียนรู้งานกับทีมไม้เลื้อย (๑)

จากการที่ตั้งใจไปจอบ ต้องใช้คำนี้จริง ๆค่ะ เพราะงานนี้เชิญตนเองไป ไม่มีหนังสือ แต่ทราบข่าวจากเครือข่าย แต่รู้สึกมั่นใจว่า "เขามีดีมาโชว์" ถึงแม้จะช้าไปหนึ่งวันแต่ก็ยังพอเห็นร่องรอย ทำให้เราได้รู้จักทีม "ไม้เลื้อย" จาก รพร.กุฉินารายณ์ จ.กาฬสินธุ์

---

เรียนรู้งานกับทีมไม้เลื้อย  (๑)

 

ศุภลักษณ์  พริ้งเพราะ (ศูนย์วิทยาศาสตร์การแพทย์ที่ ๖)............ผู้เรียบเรียง

บี (รพร.กุฉินารายณ์).............ผู้เล่า

 

                ได้มีโอกาสไปร่วมงาน  “มหัศจรรย์ความรู้และภูมิปัญญา  สู่สุขภาพดี  วีถีไทกาฬสินธุ์  และพิธีลงนามคำรับรอง     การปฏิบัติราชการประจำปีงบประมาณ  ๒๕๕๔”    ความจริงก็คืองานเริ่มตั้งแต่วันที่  ๑๕  กุมภาพันธ์  ๒๕๕๔ ถึงวันที่  ๑๖  ได้ทราบข่าวนี้จากท่าน  ผอ.แมว  (รพ.สต.ห้วยโพธิ์)    แต่ด้วยทางศูนย์วิทย์ฯ  มีภารกิจออกพื้นที่จึงไม่ได้ไปร่วมงานตั้งแต่วันที่  ๑๕    แต่พอถึงวันที่  ๑๖  จึงเดินทางไปด้วยกัน  ๒ คน  (อ้อกับติ๋ว) พอลงรถได้เดินไปถึงหน้าห้องประชุมจากนั้นต่างคนก็ต่างไป  (ยังไม่ได้ซังกันหรอกนะคะ)  แต่เหมือนรู้ว่าเราจะต้องไปทำอะไร  ก็ไปทำหน้าที่ของแต่ละคนให้ดีที่สุด 

จากนั้นอ้อก็เดินชมงานไปเรื่อย  ๆ  จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่เรื่องเล่าอยู่  ๒  เรื่อง  อ่านแล้วประทับใจมาก  มีรูปประกอบ  อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ  คำพูดที่อ่านแล้วกินใจมาก  จึงมีความรู้สึกว่าต้องจดไปให้เพื่อน  ๆ  ที่ทำงานอ่าน  เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ลงมือจดชื่อผู้เขียนเป็นอันดับแรก  เป็นเรื่องเล่าของคุณสุเพลิน  บุรวัฒน์  หัวหน้าสถานีอนามัยเหล่าไฮงาม  (จังหวัดกาฬสินธุ์) 

 

คุณบี (หญิงสาวใส่เสื้อสีชมพูถือกระดาษ) อยู่ข้าง ๆ ผลงานที่เธอนำเสนอค่ะ

นวัตกรรมที่นำมาแสดงในงานค่ะ

 

ชื่อเรื่อง  “วันแม่สำหรับยาย”  ก็จดได้แค่นี้แหล่ะ  ก็มีคนมายืนข้าง  ๆ แล้วบอกว่ามีอะไรสอบถามได้นะคะ  จึงหันไปตามเสียงที่ไพเพราะ    ก็ได้พบกับสาวสวยยืนยิ้มให้  ก็เลยบอกว่าสนใจเรื่องนี้  จากนั้นคุณน้องก็เล่าให้ฟังว่า  อ๋อ..........................เรื่อง

 “วันแม่สำหรับคุณยาย”  เรื่องก็มีอยู่ว่า 

มีคุณยายท่านหนึ่งอายุมากแล้ว  อาศัยอยู่กับลูกชายอีกหนึ่งคน   (คุณน้องเล่าไปก็ชี้ไปที่รูปภาพประกอบให้ดูจะได้เข้าใจเรื่องราวต่าง  ๆ  คุณยายก็ผอม ๆ  คะนี่คือภาพคุณยาย  นี่คือภาพลูกชาย  เราก็มองตามมือของคุณน้องไป)  ทีมงานเข้าไปในครั้งแรกนะพี่  เข้าใกล้ไม่ได้เลย  ต้องคุยอยู่ไกล  ๆ  เพราะไม่แน่ใจว่าเขาจะทำร้ายเราหรือเปล่า เพราะว่าลูกชายของคุณยายนี่เคยเป็นทหารเก่ามาก่อน  แล้วโดนทำร้ายอาการหนักมาก  จากนั้นก็มีอาการหวาดระแวง  ขนาดคุณยายยังไม่กล้าเข้าใกล้เลย  เอาข้าวไปให้ก็ไปวางไว้แล้วก็รีบกลับลงมาอยู่ชั้นล่าง  ลืมบอกไปว่าลูกชายของยายไม่เคยลงจากบ้านเลย  อยู่แต่บนบ้าน  เป็นปี  ๆ แล้ว  น้ำก็ไม่อาบ  ทานข้าวเสร็จก็ทุบจานข้าวทิ้ง  ฉี่ตรงนั้น  ถ่ายตรงนั้น  ทานและนอนก็ตรงนั้นแหล่ะ  (อยากจะถามว่าไม่กลัวเหรอ  แต่ก็ไม่กล้า  แต่ได้บทสรุปตอนนี้ว่าลูกชายของคุณยายเป็นคนไข้จิตเวช)  พี่รู้ไหมว่าทางทีมเราลงไปเยี่ยมประมาณ  40  ครั้ง  ก็ไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย  อยู่  ๆ  ก็มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น   พอทีมงานไปเยี่ยมบ้านลูกชายของคุณยายพอเห็นพวกเราไป  ก็เดินหายเข้าไปในบ้าน  จากนั้นก็กลับออกมาด้วยเนื้อตัวที่สะอาด  สวมเสื้อผ้าเรียบร้อย  จากนั้นก็มานั่งกราบแม่เท้า  (ถ้าทุกคนได้เห็นภาพ  คงจะน้ำตาคลอแน่ ๆ  ขนาดอ้อเองยังน้ำตาซึมเลย)  คุณยายก็ดีใจมากบอกกับทุกคนว่า  “ยายได้ลูกชายคืนแล้ว ”  ณ  ปัจจุบันนี้ลูกชายก็เป็นคนดูแลแม่  ไปรับจ้างทำโน่นทำนี่บ้างก็ได้เงินมาใช้จ่าย  ไม่ได้ลำบากยายเหมือนเมื่อก่อน  เพราะฉะนั้นตอนนี้ทีมลงไปเยี่ยมบ้านเวลาไปเยี่ยมก็จะไม่พบกับลูกชายคุณยายแล้ว  เพราะว่าออกไปทำงาน  แต่สงสัยจังว่า  “เข้าใกล้เขาได้อย่าง ไรในตอนแรก  ๆ”  คุณน้องบอกว่าก็ค่อย  ๆ  ขยับไปทีละนิด  ๆ  จนกระทั่งสามารถถูกเนื้อต้องตัวได้  อย่างที่บอกทางทีมลงเยี่ยมบ้านไม่ต่ำกว่า  40  ครั้ง 

เห็นกันบ่อย  ๆ  ก็เกิดความคุ้นเคย  และไว้วางใจกัน 

จนกระทั่งสามารถเอายาให้ทานได้ 

ตอนแรกก็ให้ลองทานวิตามินซีก่อน 

พอทานเข้าไปก็บอกว่าอร่อย  ขออีก  เราก็ค่อย  ๆ  เพิ่มยาบำรุงเลือดก็ทานได้  จากนั้นก็เป็นยาทางจิตเวช  เมื่อคนไข้ได้รับยาก็ดีขึ้น  จนกระทั่งคนไข้ช่วยเหลือตนเองได้ 

บางครั้งไปก็บอกว่าบ้านสกปรกนะ  เรามาช่วยกันทำความสะอาด  เราก็ทำเขาก็ทำ  ช่วย  ๆ  กัน  บ้านสะอาดขึ้นเขาก็ชอบ  บางครั้งก็บอกว่ามีดินอยู่ข้าง  ๆ  บ้านนี่เราจะทำอะไรดี  ปลูกฟักทองให้หน่อยได้ไหม  เราก็หาเมล็ดฟักทองไปให้  เขาก็ปลูกให้เราได้นะ  ลูกฟักทองใหญ่มากเลย  (ลืมถามว่าเอาไปแกงหรือว่าไปทำของหวาน)  คุณน้องบอกว่า  “มีความสุขมากที่เห็นคนไข้ดีขึ้น”  (ที่ได้ฟังมานี่ก็มีความสุขเหมือนกันที่เห็นคนดีที่เสียสละได้ขนาดนี้