จากการทำงาน 22 ปี
มีทั้งสุขและอุปสรรค
ค้นพบว่า การได้รับกำลังใจจากเพื่อนร่วมงาน
และคนรอบข้างสำคัญมาก
ทำให้มีเวลาสร้างสรรงานและคิดค้นสิ่งที่ดีดีให้ผู้รับบริการ
บางวันคิดว่าถ้าเราเป็นผู้ป่วยและญาติ ต้องมารับบริการ
โรงพยาบาลในเมือง ห่างอำเภอที่คุ้นเคย ข้ามจังหวัด
จะกินอยู่ จะนอนพักอย่างไร
ระบบโรงพยาบาลของไทยไม่มีระบบสนับสนุนอย่างเป็นทางการ
น่าเห็นใจเขาเหล่านนั้นมากมาก
ปัจจุบันทำได้แค่ พยายามหาทางให้ญาติผู้ป่วยได้รับความสะดวก
ตามอัตภาพ ซึ่งอัตคัดเต็มที
อย่างเรียนรู้วิธีสร้างระบบรองรับอย่างดีและวิธีสนับสนุนที่ยั่งยืน
ในการอำนวยความสะดวกให้ญาติผู้ป่วย
ที่ต้องมาเฝ้าดูแลผู้ป่วย
ลำพังความห่วงใยวิตกกังวลต่ออาการของญาติที่ป่วยก็หนักแล้ว
ต้องมาคิดหาวิธีอยู่รอดของตนเองอีก
ได้แห้กำลังใจกันไป
ช่วยส่งข้อเสนอแนะมาให้ด้วยนะคะ
อยากนำมาช่วยเหลือญาติผู้ป่วยจริงๆ
เอ..เราน่าจะให้ผู้รับบริการเสนอความต้องการที่เป็นไปได้ ดู เพราะว่าบริบทแต่ละที่ต่างกันเราจะได้รับทราบความต้องการของStakeholderจ้า