นิทานที่ 38 กระต่ายตื่นหมากตูม

นิทานที่ 38

ครั้งหนึ่ง กระต่ายผู้ เต้นเมื่อยหิวนอน

ตาเว็นแดง เที่ยงวันแสงฮ้อน

แลเห็นต้น หมากตูมสูงใหญ่

กลางป่า ตาลต่ำเตึ้ย ใบกั้งฮ่มหนา

มันจึงเข้า ซ้นฮ่มเซานอน

หลับเลยฝัน แผ่นดินไหวปิ้น

พอดี ในตอนนั้น หมากตูมสุกหล่น

ถืกใบตาล อยู่ก้อง ปานเสียงฟ้าผ่าดิน

กระต่าย นอนสะเดิดขึ้น เปียแล่นปบหนี

เอาซีวี รอดหนีดินปิ้น

หมู่มัน เห็นเลยฮ้อง เป็นหยังมึงจึ่งแล่น

มันตอบต้าน ดินปิ้นฮีบไป เพื่อนเฮย!

เขาจึ่งป้อม ปบแล่นเร็วพะลัน

ไปเป็นฝูง หมู่หมูถามเอิ้น

เป็นหยัง พากันวิ่ง ตาลีตาเหลือก

กระต่าย ทังหมู่ฮ้อง ดินปิ้นอย่ารอ หมูเฮย!

หมูหมู่ บ่ซักซ้า จ้าวแล่นตามหลัง

ฝูงกวางเห็น จึ่งถามเถิงเค้า

แล่นพ่าย ดินพวมปิ้น หนีตายไว้ก่อน มาแม๋ !

กวางหอบจ้อน ตามก้นหมู่หมู

ฝูงงัว กลางท่งกว้าง เอิ้นใส่ฝูงกวาง

เป็นฉันใด จึงแล่นไวไปฟ้าว

งัวเอย! ไวไวถ้อน แผ่นดินพวมถล่ม

งัวบ่ซ้า จรจ้าวแล่นนำ

ฝูงควาย ยืนอยู่ข้าง พร้อมแล่นกลัวตาย

ดินพวมไหว หากรอตายล้า

เสือสิงห์ซ้าง ยินคำดินถล่ม

จึ่งปบ อาดลาดป้อม ดินฟ้งไง่ละออง

ราชสีห์ เนาอยู่ถ้ำ เสียงสนั่นเนืองหู

ออกมา ถามฝูงสัตว์ เหตุการณ์กลัวย้าน

ซ่าว่า ดินพวมปิ้น พากันเอาตัวรอด

ฮอดบ่ทัน ซอกฮู้ ได้ยินแล้วแล่นตาม นี้แล้ว!

(30 มกรา 2011)

คำสำคัญ (Tags): #คำกลอนลาว#คำกลอนอีสาน#นิทานภาษิต#วรรณคดี#เสียวสวาด

หมายเลขบันทึก: 425642เขียนเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2011 13:11 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:36 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

สวัสดีค่ะ...