ชีวิตที่เมืองลาว : 2 กุมภาพันธ์ 2554 "ให้ความสำคัญซึ่งกันและกัน..."

หลังจากที่ประสบปัญหาคนงานมาช่วยงานในช่วงเช้าแล้วตอนบ่ายก็ "หายไป..."

จากการที่ข้าพเจ้ามาคิดทบทวนดูแล้ว การที่คนงานกลับบ้านไปแล้วไม่มาน่าจะเกิดขึ้นจากความผิดของข้าพเจ้าเองที่ว่า "ปล่อยให้เขาว่างงาน"

ในช่วงเช้าเมื่อวานนี้ (๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔) คนที่มาช่วยเป็น ๑๐ คนไม่มีอะไรจะทำ ให้ข้าพเจ้าจึงให้ช่วย "คัดหิน" โดยให้เลือกหินก้อนใหญ่ไว้สำหรับปลูกต้นไม้ แต่งานในช่วงเช้ากว่า 3 ชั่วโมงก็มีแค่นั้น ข้าพเจ้าเลยคิดว่าเขาคง "เบื่อ"

วันนี้จึงได้ทดลองแจกงานให้มากขึ้น นับตั้งแต่ให้ "ยกอิฐบล็อค" (ตามคำแนะนำของช่างเนา) มาเรียงไว้ตามหัวบันได้ ข้างละ ๑๐๐ ก้อน รวมประมาณ ๓๐๐ ก้อน

 

จากนั้นก็ให้ช่างเนาไปเตรียมตั้งแบบเพื่อ "เทกั้นเปื้อน" สำหรับฐานบันได แล้วให้คนที่มาช่วยงาน "หิ้วปูน" เทจนเต็ม ดังนั้นจึงทำให้การทำงานในช่วงเช้าวันนี้มี "สีสัน" ขึ้นสำหรับพี่น้องที่มาช่วยงาน

ตอนบ่ายหลงเหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง...

ข้าพเจ้าคิดในใจว่าก็ยังดีกว่าเมื่อวาน เพราะตอนแรกไม่เหลือใครเลย...

สำหรับเหตุผลที่ข้าพเจ้าคิดได้เปรียบเทียบกับตอนแรก ที่มีงานผูกเหล็ก ตอนนั้นคนที่มาช่วยงานไม่หนีเคยหน้าไปไหน คงด้วยเพราะเหตุผลว่า "งานสมกับมือ"

งานคัดหิน เทปูน ไม่สมกับมือ ไม่สมกับ "ความสามารถ"

ข้าพเจ้ารู้สึกว่า พวกงานเทปูน งานคัดหิน เป็นงานที่ไม่ได้ทำให้คนที่มาช่วยงานได้ "โชว์" ศักยภาพของตนเอง

เมื่อคนเราไม่รู้สึกถึงความสำคัญของตนที่มีในงานนั้น เขาจึงตัดสินใจกลับบ้านไปเพื่อทำงานที่ "สำคัญกว่า"

การให้ความสำคัญกัน เป็นพื้นฐานทางด้านจิตใจของมนุษย์...

ถ้าหากเรามีความสำคัญต่อใคร เราก็จะอยู่ที่ตรงนั้น

ถ้าหากที่ใดต้องการเรา เราก็มีความสุขที่จะอยู่ตรงนั้น

ข้าพเจ้าคนที่มาช่วยงานเขาไม่ช่วยงานเราต่อในช่วงบ่าย ก็เพราะว่าในช่วงเช้าเราสร้างความสำคัญในจิตใจเขาไม่พอ

การให้ความสำคัญกัน จึงเป็นโจทย์ที่ท้าทายสำหรับข้าพเจ้าที่จะต้องทำให้เกิดให้มีให้ได้สำหรับคนที่มา "ช่วยงาน..."

[มนัสดา]

เรียนท่านอาจารย์