ชีวิตที่เมืองลาว : 31 มกราคม 2554 "มีทหารมาช่วย..."

การวางแผนทำงานในวันที่ 31 มกราคม 2554 หลังจากที่หยุดไปช่วยงานบุญ 2 วันนั้น ข้าพเจ้าวางแผนไว้คร่าว ๆ ว่าวันนี้จะต้อง “เทพื้น” ให้เสร็จ...

 

หลังจากที่เปลี่ยนแผนจากการใช้ไม้อัดรองพื้นไปเป็นการใช้ไม้ไผ่ “สับฝาก” รองพื้นแทน ข้าพเจ้ากะประมาณเวลาไว้ว่าในช่วงเช้าถ้าหากมีคนจากบ้านสานะคามมาช่วยเพิ่มอีกสัก 4-5 คนงานสับฝากและผูกเหล็กก็น่าจะเสร็จได้ตามหมายกำหนดการณ์

แผนช่วงเช้าลุล่วง...
หลังจากที่ช่างเนา ช่างแพง เริ่มลงมือ “สับฝาก” กันตั้งแต่ช่วงแปดโมงเช้า อีกไม่นานช่างสุภาก็ตามมาสมทบ แต่ละคนลงมือ “สับฝาก” กันอย่างคล่องแคล่ว

 

 

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เริ่มมีพี่น้องบ้านสานะคามทยอยเดินทางกันมาช่วยเรื่อย ๆ ทั้งชายและหญิงรวมได้ประมาณ 10 คน...

ผู้ชายสับฝาก ผู้หญิงผูกเหล็ก...
เมื่อจำนวนคนที่มาช่วยงานเริ่มมากขึ้น การแบ่งงานก็เริ่ม “ชัดเจน”
ผู้ชายใช้ “พร้าสับฝาก” หลังจากนั้นก็นับขึ้นมาวางหน้างานแล้วใช้ฆ้อนตียึดกับไม้แบบที่วางอยู่กับ “ตุ๊กตา...” พร้อมกับปูผ้ายางรองให้เรียบร้อย

หลังจากที่มีคนงานอีกกลุ่มแบ่งทีมไปตัด “วายเมท” แล้วยกขึ้นมาวางหน้างานเสร็จเรียบร้อย ผู้หญิงอีกกลุ่มหนึ่งก็ “มัดเหล็ก” ตาม
นอกจากจะมัด “วายเมท” ติดเข้ากับเหล็กคานที่เทเหลือไว้แล้ว
ข้าพเจ้ายังเสริมเหล็ก 12 มม. โดยให้ช่างเนาดัดเหล็กปลอก 6 มม. ผูกกันเป็นกระดูกเพื่อเสริมความแข็งแรงสำหรับพื้นให้มากขึ้น โดยเฉลี่ยช่วงพื้นสำหรับเมรุฯนี้จะมีช่วงคานและกระดูกรองรับพื้นในระยะ 1.5x1.5 เมตร...

ช่วงบ่ายคนงานไม่พอ...
สำหรับตัวเลขคนงานในช่วงเช้าตกอยู่ที่ประมาณ 15 คน เป็นตามแผนงานที่วางไว้สำหรับเรื่องการ “สับฝาก” และ “ผูกเหล็ก”
แต่สำหรับงานเทพื้นที่มีปริมาตรประมาณ 3.5 คิวนั้น คนแค่นี้ “อวกแน่...”
ข้าพเจ้าก็ยังหวังในใจลึก ๆ ว่าเขาคง “รู้งาน” กัน ก็คืออย่างเช่นทุกครั้ง จะมีคนช่วยคิดว่าจะใช้คนเท่าไหร่ ช่วงไหน ข้าพเจ้าก็เลยคิดว่าช่วงบ่ายที่บอกกับทีมงานไปว่าจะ “เทปูน” คงจะมีคนมา “เพิ่มเติม”

สุดท้ายก็ “ไม่มี...”
ข้าพเจ้ารอถึงเวลาบ่ายสองโมงคนน้องก็ไม่มีทีทาว่าจะเพิ่มขึ้น มิหนำซ้ำคนที่มาช่วยงานช่วงเช้าก็หายหน้าหายตาไปเกือบครึ่ง...

ต้องพึ่ง “ทหาร”
ทีมงานอีกท่านหนึ่งถามข้าพเจ้าว่า “คนงานพอไหม” ถ้าไม่พอจะให้ “ทหารมาช่วย...”
ท่านบอกว่า หัวหน้าทางฝ่ายทหารบอกไว้ว่า “ถ้าคนงานไม่พอให้บอกได้”
หลังจากทีมงานของข้าพเจ้าติดต่อไปประมาณ 10 นาที “ทหาร” จากค่ายใกล้ ๆ ก็เริ่มเดินทางมา

 

จาก 10 กลายเป็น 40...
หลังจากที่ทหารชุดแรกเดินทางมาประมาณ 5 คน เพื่อมาดูหน้างานแล้ว ก็เริ่มมีทหารจากค่ายเดินทางมาเรื่อย ๆ
จากนั้นทีมงานช่วงเช้าที่กลับบ้านไปทานข้าวก็เริ่มทยอยกันกลับมา มิหนำซ้ำยังมีผู้มาเยี่ยมชมงาน มานั่งคอยให้กำลังใจ ช่วยหยิบโน่น หยิบนี่เล็ก ๆ น้อย ๆ ดังนั้นเมื่อวานจากคนที่มีเพียง 5-10 คนในช่วงเริ่มต้นก็กลายเป็น 40 คนเมื่อจบงาน...

 

 

เมื่อวานนี้หลังจากที่เริ่มต้นเทปูนในเวลาประมาณ 14.30 น. ใช้เวลาเพียง 1.30 ชั่วโมงเท่านั้นสำหรับการเทพื้นหนา 10 เซนติเมตร ซึ่งช่างเนารายงานว่าใช้ปูน 16 ลูกเพื่อผสมให้ได้เนื้อปูนประมาณ 3.5 คิว

ประมาทเรื่อง “หิน ๆ...”
ก่อนหยุดงาน ข้าพเจ้าได้บอกอาจารย์ร่อนและทีมงานอีกท่านหนึ่งว่าให้สั่ง “หิน”
ข้าพเจ้าถามอาจารย์ร่อนว่า “วันอาทิตย์โรงงานหินหยุดไหม...?” เพื่อที่จะบอกกลาย ๆ ว่าให้เอาหินมาวันอาทิตย์
อาจารย์ร่อนตอบว่า “ไม่หยุด” แต่ก็มีทิ้งท้ายต่อว่า “วันจันทร์ก็ทัน...”
สรุปว่า วันอาทิตย์ไม่ได้ ต้องรอ “วันจันทร์...”

วันจันทร์ช่วงเช้าอาจารย์ร่อนเข้ามาประมาณเก้าโมงเช้า
ข้าพเจ้าก็ย้ำอีกว่าให้สั่ง “หิน”
“ครับ ๆ ผมจะจัดการให้ ไม่มีปัญหา...”

เวลาผ่านไปถึงเที่ยงวัน “หิน” ก็ไม่มา...
ทีมงานอีกท่านหนึ่งผ่านเข้ามาแวะดูงาน ข้าพเจ้าจึงบอกว่าติดต่ออาจารย์ร่อนได้ไหม เพราะป่านนี้หินยังไม่มาเลย
ตอนนั้นเองข้าพเจ้าจึงทราบว่าอาจารย์ร่อนติดธุระต้องขับรถไปในที่ “อับสัญญาณ” แล้วฝากใครคนหนึ่งให้ดำเนินการแทน

“ผมกะว่าจะกลับมาสั่ง แต่ก็ตะเลิดขับรถต่อไปข้างใน”
เป็นคำพูดของอาจารย์ร่อนหลังจากกลับมาจากการขับรถไปรับทีมงานและไปหาหญ้าคาเพื่อมามุงที่พัก...
แต่ก็ยังดีที่มีทีมงานเสริมมาช่วย เพราะนอกจากท่านจะติดต่อทหารมาช่วยเทปูนแล้ว ท่านก็ยังประสานงานเรื่องหินมาเทให้ถึง 2 คันรถสิบล้อ

ราคาหินตกอยู่คันละ 4,000 บาท
แต่ในใบเสร็จรับเงินที่ข้าพเจ้าเห็น มีเขียนกำกับไว้ว่าตักให้ 10 คิวเต็ม ๆ
ก็ตรงกับที่อาจารย์ร่อนเคยเล่าให้ฟังว่า ถ้าเป็นที่อื่นเขาตักแค่ 8 คิวหรือ 4 บ่วงเท่านั้น...