อีกมุมหนึ่งของสาวหมวกขาว

อีกมุมหนึ่งของสาวหมวกขาว

 

          วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งของการทำงานที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย เริ่มรับเวรตั้งแต่ 7 โมงเช้า รับเวรเสร็จใกล้ 8 โมง หมอเริ่มมา round case หลังจากนั้นความวุ่นวายก็เข้ามาตลอด ไปตาม round เดินไปเดินมานับสิบเที่ยว ทำจำหน่าย case เก่า ผู้ป่วยเก่าคล้อยหลังกลับไป ยังไม่ทันทำห้อง ก็มีสายใหม่โทรมาจอง case ใหม่อีกแล้ว นั่นหมายความว่างานเราจะมีอย่างต่อเนื่องตลอดเวลา แทบไม่ได้หยุดพักเลย เริ่มล้าแล้วซิเรา  รู้สึกอ่อนเพลีย ใกล้เวลาอาหารกลางวันหรือยัง เริ่มจะไม่ไหวแล้ว

        “น้องคะ คุณหมออยู่ไหม” โอ้ อะไรกันเนี่ยะ มาถามหาหมออะไรป่านนี้ หมอมา round ตอนเช้าทำไมไม่คุยกับหมอคะ ได้แต่คิดอย่างนี้ในใจ  แต่เมื่อหันไปมองเจ้าของเสียง ที่สังเกตจากใบหน้าแล้ว ดูเศร้า ดูกังวลเหมือนอยากให้ช่วยอะไร ผู้หญิงคนนี้เขาเป็นลูกสาวผู้ป่วย ที่เป็นตัวแทนญาติๆที่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจเลือกรักษาผู้ป่วยซึ่งเป็นแม่ของเธอ  แต่ในใจก็ยังรู้สึกว่า ทำไมคุณต้องมาตอนนี้ล่ะคะ ตอนที่พยาบาลเหนื่อยเหลือเกิน ทั้งล้าทั้งหิว ไหนจะต้องลำบากใจในการติดต่อหมออีก เพราะเวลาเที่ยงๆแบบนี้ใครๆก็รู้ว่าหมอก็ต้องทานข้าวบ้าง ติดต่อก็ยาก ไม่นั่งที่ OPD แน่นอน จะโทรเข้ามือถือก็คงเป็นการรบกวนเวลาพักไม่น้อย  เอาไงดี ก็คงต้องจัดการละนะ ในเมื่อเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ก็คงต้องทำ

        “หมอคะ ลูกสาวคุณ........มีเรื่องจะปรึกษาค่ะ” ในขณะรอการตอบรับจากหมอนั้น ทั้งตัวฉันและหมอต่างก็พอจะเข้าใจเหตุผลของการขอพบคุณหมอ ว่าญาติคนนี้ต้องการปรึกษาเรื่องระยะสุดท้ายของการรักษาชีวิตผู้ป่วย เพราะก่อนหน้านี้ได้มีการพูดคุยกันมาบ้างแล้ว คุณป้าที่ป่วยด้วยโรคมะเร็งตับ และตอนนี้กำลังทุกข์ทรมานจากอาการท้องโตตึงและทั้งปวดและอึดอัด ลูกๆก็ต้องเฝ้าดู และทนทุกข์ไปกับความทุกข์ทรมานของผู้เป็นแม่

          “พาญาติมาคุยกับผมที่ห้องนะครับ” เสียงตอบรับของหมอตอนนั้น เหมือนหยุดเวลาไปแป๊บนึง เหมือนจะต้องทวนสอบซ้ำว่า พาไปตอนนี้เลยเนี๊ยะน่ะค่ะ เพราะความทรงจำ ประสบการณ์ที่เราเคยเจอมาคือ ครับเดี๋ยวบ่ายโมงผมเข้าไป หรือให้ญาติรอก่อนเดี๋ยวบ่ายๆผมเข้าไป จนเราเหมือนจะทำนายเหตุการณ์ได้ตลอด แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ หมอคนนี้ คนที่ทุกๆเที่ยงต้องทานข้าวคู่กับแฟนซึ่งทำงานในโรงพยาบาลเราเช่นกัน ใครๆก็เห็นกันว่า คุณหมอกับแฟนเป็นคู่ที่น่ารัก มีเวลาให้กัน ทานข้าวด้วยกันทุกเที่ยง แล้ววันนี้กลับไม่ได้ทำเช่นทุกวัน

            ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่รู้สึกว่าคับแคบในความรู้สึกยังไงก็ไม่รู้  มีคุณหมอ พยาบาล และญาติผู้ป่วย นั่งพูดคุยกันเรื่องของผู้ป่วย หญิงชราที่กำลังทนทุกข์ทรมานจากอาการปวดท้อง และญาติก็มีความทุกข์ทรมานไม่แพ้ไปกว่ากัน ทุกครั้งที่พบว่าแม่ของตนนอนตัวงอ กระสับกระส่าย กับอาการทรมานทางกายที่เกิดขึ้น เธอปรึกษาว่าจะมีวิธีไหนไหมที่จะลดความทรมานกายของแม่เธอได้บ้าง อยากให้คุณหมอและทีมช่วยหน่อย  เธอหันมา “ช่วยหาปฏิทินจีนให้พี่หน่อยน่ะ” ตัวฉันก็นึกสงสัยอยู่ว่าจะเอาไปทำอะไร หลังจากเธอได้รับ “ญาติจะไม่ว่าพี่แล้วถ้าพี่เลือกวันเจาะท้องให้แม่ตรงตามปฏิทินจีน”  คิดในใจ ลูกเขาช่างใส่ใจกับความสำคัญของการรักษาแม่เสียจริง ระหว่างการพูดคุยประมาณ 40 นาที สิ่งหนึ่งที่สังเกตได้ คือ สีหน้าที่เศร้าหมอง กังวล ในช่วงแรกที่เราพบเจอนั้น ค่อยๆดูดีขึ้น  ดูมีความหวัง ดูมั่นใจว่าจะช่วยลดความทุกข์ทรมานของแม่เธอได้

            “สบายขึ้นเยอะเลย” เสียงของหญิงชราที่ก่อนหน้านี้ ทรมานกายมากมาย นอนไม่สุขสบายจากท้องที่โตตึง เมื่อได้รับการระบายของเสียออกไป ในช่วงเวลาที่ลูกสาวและญาติๆมั่นใจว่าเป็นวันดี เลือกสิ่งดีๆให้แม่ตน ช่างเป็นเสียงที่รับรู้ได้จริงๆ ว่าสุขสบาย และคิดว่าคงไม่ใช่แค่สุขสบายเฉพาะผู้ป่วย เพราะญาติก็คงสุขสบายมากมายเช่นกัน

            เมื่อทวนคิดถึงเหตุการณ์นี้ จำได้ว่าอาหารมื้อเที่ยงตอนบ่ายสองในวันนั้นที่เราได้ช่วยเหลือ case นี้สำเร็จ รู้สึกว่าอาหารมันช่างอร่อยและทานแล้วอิ่มท้องดีจริง รู้สึกทั้งอิ่มท้อง อิ่มอก อิ่มใจ  จึงทำให้ทวนคิดถึงประโยคที่ว่า “เราจะถือประโยชน์ตนเองเป็นที่สอง ประโยชน์เพื่อนมนุษย์เป็นที่หนึ่ง” ที่ตอนเรียนได้ยินบ่อยๆนั้น ที่เราคิดว่าใครจะดีได้ปานนี้   คนเรามันต้องมีเห็นแก่ตัวกันบ้าง ก็เลยทำให้เปลี่ยนความคิดว่า การที่เราทำงานด้านนี้ ประโยชน์ของเพื่อนมนุษย์นั้นสำคัญจริงๆ ขอบคุณหมอนะคะ ที่ช่วยทำให้ความคิดนี้เปลี่ยนไป  ขอบคุณผู้ป่วยนะคะที่ทำให้เราได้มีโอกาสทำสิ่งดีๆ  อยากมีมื้อเที่ยงที่อร่อย อิ่มท้อง อิ่มใจ อย่างนี้บ่อยๆจัง

                                                                                จาก

                                                                           Team Ward 7