ผู้ดี
ไม่อยู่ต่ำ แล้วไฉน ได้เห็นสูง.....
1. เขาสั่งเธอ ให้คลาน ก่อนทานข้าว หยดน้ำตา ร่วงพราว ปวดร้าวแสน
มื้อกลางวัน สร้างหัวใจ ให้คับแค้น เงยหน้าแหงน มองครู..."หนูเหนื่อยนัก"
2. "ไม่อยู่ต่ำ แล้วไฉน ได้เห็นสูง วาดหวังเป็น นกยูง ผู้สูงศักดิ์
ต้องรู้ทุกข์ รู้ลำเค็ญ ไม่เว้นวรรค นั่นแลจัก พบสุข สถาวร"
3. ครูสอนเธอ ให้อดทน เป็นคนสู้ มิสอนเป็น "คุณหนู ผู้เหนื่อยอ่อน"
เป็นผู้ดีตีนแดง...ที่แรงร้อน- เสพกาม-กิน-เที่ยว-นอน-แล้ว...มรณา
-ปณิธิ ภูศรีเทศ-
(ภาพ:นักเรียน บ.ว.เข้าค่ายลูกเสือฯ-ปณิธิ)
คำสำคัญ (Tags): #คลาน
หมายเลขบันทึก: 412691เขียนเมื่อ 8 ธันวาคม 2010 21:25 น. ()ความเห็น (5)
- รู้ทุกข์ จึงรู้สุข รู้ผิดหวัง จึงรู้สมหวัง..ชอบมุมมองที่"จริง"มากๆครับ
- ขอบคุณพี่ปณิธิครับ
ครูสร้างคนให้เป็นคนดีจริงๆ
ขอให้ครูมีความสุข
ไม่ได้มา2-3 บันทึก แต่ก็กลับอ่านแล้วค่ะ
ขอบคุณที่จุดประกายความคิดมากมาย
สวัสดีค่ะ
มีกำลังใจมาฝากค่ะ
-ขอบคุณ "ครูธนิตย์" และ "ครูปอสอง" ครับ
-ปณิธิ
ขอบคุณดอกไม้กำลังใจจาก "คุณยาย" ครับ
-ปณิธิ