บทที่ 1 ปฐมบทของเรื่อง...
เริ่มเรื่องของบล็อกนี้มาจาก...วันหนึ่งเพื่อนของข้าพเจ้าไม่สบายใจกับการที่คู่ชีวิตของเธอดูถูกเหยียดหยามเธอ ทุกวันมีแต่คำพูดร้ายๆให้เธอ เธอจึงมาเล่าระบายความในใจให้ข้าพเจ้าฟัง
...เธออยู่กับสามีมาเป็นเวลาหลายปี มีลูกด้วยกัน สามีรับราชการ(ขออนุญาตไม่เอ่ยว่าราชการอะไรนะคะ) ส่วนตัวเธอก็ทำงาน เช้าเธอต้องส่งลูกไปโรงเรียนแล้วเธอจึงไปทำงาน เย็นเลิกงานเธอก็รับลูกกลับบ้าน เธอทำทุกอย่างในบ้านตามที่ภรรยาที่ดีควรจะทำ แต่เธอก็ไม่วายถูกสามีพูดร้ายๆใส่ นั่นคือปฐมบทแห่งการเริ่มต้นของความระหองระแหง ทุกวันเธอนำเรื่องราวมาเล่าให้ข้าพเจ้าฟังทุกวัน
บางครั้งคำร้ายๆที่เจออยู่ทุกวันอาจทำให้ครอบครัวมีปัญหาได้ ความรัก ความไว้ใจ ความวางใจที่เคยมี เมื่อเจอคำร้ายๆ ฝ่ายหญิงก็เริ่มจะถอดใจ ไม่อยากจะสนใจ หรือห่วงใยอีก
เธอขอคำปรึกษากับข้าพเจ้า ข้าพเจ้าแนะนำไปว่า "เราทำในสิ่งที่เราคิดว่าเหมาะสมกับหน้าที่ที่เราควรจะทำ ทำให้ดีที่สุด" บางครั้งถ้าเรารู้สึกแย่กับสิ่งที่เขาพูด เราก็ไม่ควรเก็บมาเป็นอารมณ์ เมื่อรู้ว่าเป็นแบบนั้น ก็ควรเลี่ยงๆไป อย่าปะทะคารม บางเรื่องบางอย่างปล่อยวางลงบ้างก็จะดี "เหนื่อยก็พัก หนักก็วาง ถือไปซะทุกอย่าง ทั้งสมอง แขน ขา เราจะรับไม่ไหว"
ข้าพเจ้าอยากจะบอกกับคนที่กำลังมีปัญหาเรื่องคล้ายๆแบบนี้ว่า ถ้าคนเราจะใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกัน ควรเข้าใจกัน ไว้วางใจกัน แม้คำหวานๆไม่มี ก็ขออย่ามีคำร้ายๆใส่กัน
ความเห็น (1)
ในโลกนี้ไม่มีอะไรราบรื่นครับ
อุปสรรค คือ สาระของชีวิตครับ
การปรับตัวต่ออารมณ์ที่มากระทบ
คือวิธีการเรียนรู้ที่ดีทีสุดครับ