การกระทำ ...สื่อแทนความรู้สึกที่เรียกว่า.....
คงไม่มี ณ. ช่วงเวลาใดของความรู้สึกที่ทำให้ใครหลายคนอดคิดถึงเรื่องราว และความประทับใจที่ใครหลายๆคนได้สัมผัสบนเส้นทางเดินของช่วงชีวิตของตนไม่ได้ เพราะอย่างน้อยการได้คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต โดยเฉพาะเรื่องที่เวลาเราคิดแล้วมีความสุข มันจะทำให้เราจดจำมันได้ดี เพราะมันเป็นยาดีที่จะสรางกำลังใจให้กับตัวเองและคนรอบข้าง เพื่อเดินทางตามเส้นทางถนนชีวิต ที่ไม่ราบเรียบเท่าไหร่ แต่นั้นก็ไม่ใช่อุปสรรคที่จะทำให้เราไม่คิดถึงเรื่องราวของชีวิตที่ทำให้เรามีความสุขได้เลย
การที่เกิดมาและได้มารู้จักผู้คนมากมายในโลกใบใหญ่นี้ และได้ทำกิจกรรมอะไรต่างๆร่วมกันมากมาย คงต้องบอกว่ามันเป็นเรื่องที่...ไม่สามารถบรรยายได้นะ และที่สำคัญบางเหตุการณ์ที่เราไม่คิดว่ามันน่าจะเป็นได้ขนาดนั้นมันก็เกิดขึ้น ...ช่วงเวลา เหตุการณ์ บางครั้งเราก็ต้องยอมรับว่า การที่ได้รู้จักผู้คนมากมาย โดยเฉพาะรู้จักคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เพียงช่วงของเวลา มันกลับทำให้คนหลายๆคน สนิท ไว้ใจ และก็คอยมอบความห่วงใย ความรู้สึกดีๆให้กัน (หลายคนคงเคยเจอกับเหตุการณืหรือสถานการณ์เช่นนี้สิค่ะ)
คงต้องบอกว่าเรื่องราวที่ดิฉันจะนำมาแลกเปลี่ยนหรือบันทึกไว้นี้เป็นเหตุการณืที่เกิดขึ้นกับตัวดิฉันเอง ซึ่งแน่นอนเหตุการณ์นี่มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ....ชีวิตนี้มันจะมีคนดีๆสักกี่คนที่ทำให้เราได้ มันเป็นเรื่องราวของมิตรภาพ ที่เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามเหตุการณ์ แต่นั้นมันทำให้ฉันได้รับสิ่งที่ดีๆมากโดยที่ไม่คาดคิด มิตรภาพเด็กหอใน ฉันมีโอกาสได้มาทำงานที่มหาวิทยาลัยที่ตัวเองเรียนสมัยที่ยังเป็นนิสิตอีกครั้ง มหาวิทยาลัยของฉันคือ มหาวิทยาลัยมหาสารคามค่ะ หลังจากที่ชีวิตต้องไปดิ้นร้นในเมืองกรุงเกือบปี ต้องบอกว่ามันชั่งเป็นช่วงเวลาที่เเสนโดดเดี่ยว กับการเดินทางของชีวิตแต่นั้นก็เป็นเพียงช่วงเวลาที่ทำให้ฉันได้เรียนรู้สังคมมากยิ่งขึ้น
ทุกคนต้องเดินหน้า ไม่มีใครเดินถ้อยหลัง เราก็เป็นคนที่กำลังเดินทางเหมือนกัน ต่างคนต่างเดินอย่างระมัดระวัง เดินอย่าให้ชนกัน เพราะถึงทางเดินจะต่างกัน แต่จุดหมายปลายทางของฝัน คือ การเดินทางไปข้างหน้านั้นเอง
ฉันมีโอกาสได้กลับมาทำงานที่มหาวิทยาลัยในตำแหน่งนักกิจการนักศึกษา ดูแลนิสิตประจำหอพัก เป็นทั้งพี่ ทั้งเพื่อน ทั้งพ่อ ทั้งแม่ก็ว่าได้ มีปัญหาอะไรที่เราไม่รู้ ปัญหามีมากค่ะ แต่ปัญหาที่นี่มันสนุก และท้าทาย กล้วมากกับการเข้ามารับหน้าที่ที่รู้สึกว่าใหญ่มากกับนิสิต 500 กว่าคน แต่ดิฉันก็บอกตัวเองว่ายังไหว เป้าหมายของเราชาวงานบริการหอพักคือ อยากจะพัฒนาเด็กเหล่านั้นให้เค้าเป็นคนเก่ง คนดี มีคุณธรรม และที่สำคัญเมื่อจบไปแล้วสามารถทำงานเป็น โดยเราใช้กิจกรรมนิสิตเป็นเครื่องมือในการสรางกระบวนการให้เด็กได้เรียนรู้ จากการลงมือปฏิบัติแบบมีส่วนร่วมค่ะ แต่มันก็อย่างว่าค่ะ อะไรที่ทำแล้วไม่มีปัญหาไม่มีเลยนั้นไม่มี ทุกงานมีปัญหา แต่ใช้ว่าปัญหามันจะทำให้เราชาวหอพัก ไม่ได้เปิดโอกาสให้ความสุขเเวะเวียนผ่านเข้ามาในหัวใจของเราเลย
ทุกวันที่มาทำงาน มันก้มีความท้าทายทุกวัน แต่แนก้ทำตามหน้าที่และก็บอกตัวเองว่าทำให้ดีที่สุด ไม่มีใครจะไปทำให้ทุกคนเป็นคนดีได้ แต่หากเราทำและมอบสิ่งที่เราทำออกมาจากใจ เชื่อเถอะว่า เราคงจะได้ใจ เดิหอในบ้างหล่ะน่า....ฮ่าๆๆๆให้กำลังใจตัวเองค่ะ
ทุกวันที่มาทำงานต้องบอกว่ารู้สึกว่าตัวเองได้เข้าไปสัมผัสช่วงเวลาของการเป็นนิสิตอีกครั้ง และก้เข้าใจความรู้สึกของน้องๆหลายคนที่กำลังเดินทางเพื่อสรางชีวิต อนาคตที่สดใสให้กับตัวเองแกเช่นเดียวกันกับทางที่ฉันเคยเดิน ทุกวันที่ทำฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทำอะไร หรือพูดอะไรไปบ้าง และพูดกับใครบ้างเพราะมันเยอะมากเลยนิสิตในหอพัก แต่วันนี้ฉันก็ได้รู้แล้วว่า การกระทำหากเราทำมันด้วยความรู้สึกที่ออกมาจากใจ และมอบให้ใครสักคน แน่นอนเค้าที่เป็นผู้รับจสามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น ทุกวันนี้ก็มีความสุขกับการทำงาน และก็ยังหวังในใจเล็กๆว่าสักวันเด็กหอในคงจะรับรู้ได้ถึงความหวังดี ความห่วงใยในสิ่งที่เราจะมอบให้ ซึ่งแน่นอนวิการ กระบวนการ มันย่อมมีความแตกต่าง แต่นั้นเขาเหล่านั้นก็ต้องเป็นคนที่ต้องผ่านกระบวนการเหล่านั้นเพราะเส้นทางมันก็มีบททดสอบของมัน
ทุกวันนี้ ฉันมีน้องสาวแล้วนะค่ะ หลังจากที่มีน้องชายมานาน เค้าเป็นเด็กหอในค่ะเป็นเด็กในหอที่ฉันทำงาน ไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรไว้ เขาถึงประทับใจและก็ช่วยเหลือเราทุกอย่าง หรือนี้จะคือผลจากการกระทำ...ที่มันสื่อถึงความรู้สึก ที่เรียกว่าความผูกพันธ์นะน้องคนนี้จะค่อยช่วยงาน ค่อยช่วยเหลือ คอยถามอยู่ตลอด ส่วนหนึ่งต้องบอกว่าเราเป็นน้องเพราะเรามาทีหลังเข้ามาอยู่หอพักก่อนเราอีก และแน่นอนเค้าเข้าใจว่าปัญหามันเยอะ และเข้าเห็นเราทำงานแต่ละวันน่าตาเหมือนจะกินนิสิต ฮ่าๆๆๆ พูดแล้วตลกค่ะ น้องในหอเห็นน่าฉันทีไหร บอกว่าอะไร ...รุ้ไหมค่ะ น้องเขาบอกว่าเห็นหน้าพี่แล้ว หนูหล่ะเหนื่อยแทน...ขนาดนั้นนะค่ะ แล้วคิดดูนะค่ะว่าหน้าฉันจะเป็นยังไง ...พูดวันนี้ก็คงไม่หมดค่ะ แต่นี่คงจะเป็นเรื่องราวชีวิต การทำงาน และอะไรบางอย่างที่ฉันได้รับจากพวกเขาเด็กหอใน รู้สึกดีทุกครั้งที่นึกถึง ต้องขอบใจทุกครั้งที่คอยช่วยเหลือ ของคุณทุกครั้งที่เวลาเหนื่อยยังมีคนมาคอยจุ่นเจื้อ เอื้อเฟื้อความรู้สึกที่ล้นเหลือแบ่งเบาในบางเวลา
ไม่ว่าทีไหน ของชีวิตการทำงานเลย ที่จะทำให้ความฝันของเราไม่ผลิบาน เมื่อเรายังมีกำลังใจบางๆที่อยู่ข้างๆให้เราเดินทางต่อเวลาที่เราท้อและเหนื่อยใจ ต่างฝ่ายต่างเติมเต็มสิ่งส่วนที่ขาด ผ่านการกระทำที่ออกมาจากใจ ไม่ใช่เพราะหน้าท่หรือบทบาทของใครและมันทำเพราะใจเราสั่งให้ทำ
สื่อของอะไรบางอย่าง ที่ทำให้ใครหลายๆคนเข้าใจว่า ...การที่ใครสักคนทำอะไรสักอย่างให้กัน โดยมันเป็นการกระทำที่ออกมาจากใจ...สิ่งนั้นมันอาจจะเรียกว่า...ความรัก ความผูกพันธ์ ความหวังดี มิตรภาพดีดี ที่ต่างฝ่ายมอบให้กัน และนั้นมันคงจะเป็นภาพแห่งความทรงจำ ภาพแห่งความประทับใจ ที่จะทำให้ใครหลายๆคนไม่มีวันลืม
ขอบคุณเด็กหอในทุกคนที่มอบความรู้สึกดีๆให้กันเสมอมา ขอบคุณ....
ใน เรื่องของความรู้สึก...ที่สัมผัสได้ผ่านการกระทำ...เพราะมันทำให้เรารู้สึกว่า...ยังมีคนที่ห่วงใย
ความเห็น (5)
ขอบคุณค่ะ สำหรับภาพความทรงจำ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน
ขอบคุณจริงๆ....
บ้านสานฝัน
ถือว่าคุณโชคดีมากเลยค่ะที่ได้กลับมาทำงานที่สถานศึกษาเดิม และก็โชคดีที่มีคนคอยช่วยเหลือคุณตลอด นี่เป็นมิตรแท้จริงๆค่ะ
ประสบการณ์ทุกเหตุการณ์มันสามารถเป็นเรื่องเล่าที่ดี เราจะสื่อเรื่องราวออกมาได้ดีก็ต่อเมื่อเราเป็นผู้ประสบ พบเองกับตัวเรา ทุกคนมีความทรงจำดีๆค่ะ แต่ผู้ที่เล่าให้คนอื่นฟังได้ ถือว่าเป็นคนที่กล้าคิด กล้าทำ มีความคิดสร้างสรรค์ แต่ผู้ที่เก็บไว้ไม่ใช่ว่าไม่มีความคิดสร้างสรรค์แต่อาจจะเป็นเพราะไม่มีโอกาสเหมือนอย่างเราๆ จงก้าวต่อไปสำหรับการเขียนเพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์แบบนี้ เราคิดว่างานเขียนยังมีผู้คนคอยติดตามเสมอ
บทกลอนที่ว่า "ต้องขอบใจทุกครั้งที่คอยช่วยเหลือ ของคุณทุกครั้งที่เวลาเหนื่อยยังมีคนมาคอยจุ่นเจื้อ เอื้อเฟื้อความรู้สึกที่ล้นเหลือแบ่งเบาในบางเวลา" เราเข้าใจว่าอาจจะเป็นผลจากการกระทำของคุณเองที่เราทำด้วยใจอย่างที่คุณได้เขียนไว้
แสงสว่างจะสว่างไสว
ส่องนำทางให้ก้าวเดิน
ไปสู่ประกายแห่ง "ความหวัง"
ขอให้มุ่งมั่นและสู้ต่อไปนะ
ขอบคุณคุณ Who คุณบ้านสานฝัน คุณ Forrainnที่แวะเข้ามาแลกเปลี่ยนถ้าเป็นไปได้เราคงจะได้รู้จักกันและได้แลกเปลี่ยนมุม
มอง ความคิด ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นดีใจจริงๆคะ
ถึงแม้ว่าสิ่งที่สำคัญ กำลังใจที่มากด้วยคุณค่า คือการสร้างคุณค่าจากใจเราเอง
แต่บางครั้งการได้รับกำลังใจ การสะท้อน มุมมอง ความคิดของผู้คนที่แวะเวียนเข้ามาทักทาย
มันก้ทำให้ใจของคนที่เล่าเรื่องราว ผ่านการเขียนมีกำลังใจ เพื่อสร้างจินตนาการ ส่งผ่านเรื่องราวความรู้สึกดีๆได้มากเลยทีเดียวนะ
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาเยี่ยมชมบันทึกเรื่องราว