ปรบมือให้
ผมเดินทางจากกรุงเทพฯมาขอนแก่นด้วยสายการบินการบินไทย เย็นวันที่๕ สิงหาคม ๒๕๕๓ ก่อนออกเดินทาง มีฝนตกลงมาหนักมาก
ผมนึกในใจสงสัยเลยเวลาออกอีกแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อนเครื่องเสีย แก้ตั้งนานไม่สำเร็จ เลยต้องเปลี่ยนเครื่อง กว่าจะได้เดินทางก็ช้าไป กว่า๒ ชั่วโมง....ผมก็คิดในแง่ดีว่า..เออ...ยังดีกว่าเครื่องขึ้นไปแล้ว กัปตันค่อยมาประกาศทีหลัง ว่า... “เครื่องขัดข้อง...”อย่างหลังเนี่ยคงไม่มีใครอยากได้ยินเป็นแน่....
ก็เลยเตรียมใจไว้....คราวนี้ เอาอีกแล้ว....โชคดีพอใกล้ถึงเวลา ฝนก็เบา และเครื่องก็ออกเดินทางได้ แม้จะช้ากว่ากำหนดนิดหน่อยก็พอรับได้....เพราะเป็นอย่างนี้บ่อยอยู่แล้ว
อยู่บนเครื่องก็สบายๆ มาตื่นเต้นก็ไอ้ตอนเครื่องลงนี่แหละ ลงแรงมาก ล้อกระแทกรันเวย์อย่างแรงจนเครื่องกระดอนขึ้นและเซนิดหน่อย
ตอนเครื่องเด้งขึ้น ใจผมมันเด้งลง นะ
เพียงเสี้ยววินาทีที่ผ่านไป เครื่องก็ทรงตัวดีขึ้น วิ่งไป เบรกไป ผมก็เหยียบเบรกลุ้นไปด้วย แล้วก็....ผ่านช่วงหวาดเสียวไปได้...สาธุ
ฝรั่งที่นั่งเยื้องกับผมหันมาสบตากัน แล้วเราก็ยิ้มเจื่อนๆให้กัน..คล้ายกับว่า “เออ...เกือบไป โว้ย”
ผม..บ่นในใจเลย “ลงได้ห่วยจริงๆ...ครับ..ท่าน” ผมคิดว่าผู้โดยสารทั้งลำคงคิดแบบเดียวกับผม
บรรยากาศตอนนั้น มันเงียบเชียบเครียดๆยังไงไม่รู้
สักพักเดียวก็ได้ยินเสียงนักบินประกาศมาทางลำโพงบอก “ท่านผู้โดยสารครับ ขณะนี้สภาพอากาศภายนอกค่อนข้างดี แต่ผมนำเครื่องลงจอดไม่ค่อยดีนัก ต้องขออภัยในความบกพร่องของผมในครั้งนี้ด้วยครับ” แถมยังพูดภาษาอังกฤษ(ตามธรรมเนียมการประกาศในเครื่องบิน)ว่า “Ladies and gentlemen, The weather outside is very good but my landing was very bad…..ประมาณว่า “อากาศภายนอกน่ะดีมากๆแต่ผมนำเครื่องลงจอดได้ ห่วยแตกจริงๆ...ครับ ท่าน” ภาษาไทยท่อนหลังเนี่ย ผมแปลเอง (ฮา)
ถึงตรงนี้ ผู้โดยสารจำนวนมาก หัวเราะตรึมเลย....บรรยากาศเครียดๆเมื่อสักครู่ผ่อนคลายทันที..
นักบินแกพูดต่ออีก...Please accept my apology, thank you.
สิ้นสุดคำพูดของแกเท่านั้นแหละ...เสียงปรบมือของผู้โดยสารดังสนั่นขึ้นพร้อมกันทั้งลำ โดยมิได้นัดหมาย...ยังกับเพิ่งฟังนักร้องดังร้องเพลงจบยังงั้นแหละ
ความรู้สึกของผมเมื่อสอง-สามนาทีที่แล้ว กับเมื่อวินาทีที่เพิ่งผ่านไปต่างกันลิบลับ
ประสบการณ์ตรง...กับการนั่งเครื่องบินที่นักบินลงจอดได้แย่ที่สุดครั้งหนึ่งเท่าที่เคยประสบมา ขณะที่ความรู้สึกกลับดีที่สุดครั้งหนึ่งกับการโดยสารเครื่องบิน “การบินไทย” เช่นกัน
เสียดายอยู่อย่างเดียว คือจำชื่อนักบินไม่ได้...แต่อยากบอกว่า ชื่นชม นะครับ
ความเห็น (3)
เหตุการณ์ต้องปรบมือให้กัปตัน...ครูนกเคยเจอเมื่อห้าปีก่อน......แต่ไม่อยากต้องปรบมือบ่อยๆค่ะ หวาดเสียว
ผมก็ว่างั้นแหละ...นี่ยังดีนะครับ ยังได้มีโอกาส ปรบมือ..ฮ่าๆ
..มันน่ากลัวมากตอนทยานขึ้นฟ้า..และน่ากลัวอย่างป็นที่สุดตอนกำลังลง..