วิญญาณหลอน-1

วิญญาณหลอน-1

โสภณ  เปียสนิท

.........................................

                ผมจำได้ว่าวันที่ 13 ตุลาคม 2500 วันนั้นเป็นวันเลี้ยงส่งและรับผู้บริหารโรงเรียนของเรา ผู้บริหารคนเก่าย้ายไปปฏิบัติหน้าที่ที่อื่น ผู้บริหารคนใหม่ย้ายมาทำหน้าที่แทน ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องปกติที่เคยเกิดขึ้นหลายครั้งในช่วงแห่งชีวิตการทำงานเป็นครูเล็ก ๆ ในโรงเรียนแห่งนี้ตลอดระยะเวลาแห่งการทำงาน 35 ปี

 

                วันนั้นเป็นวันศุกร์ อยู่ในช่วงเวลาหลังการสอบของนักเรียน ครูส่วนมากกำลังตรวจข้อสอบให้ทันเวลาส่งผลการเรียนให้แก่แผนกทะเบียนเพื่อดำเนินการต่อไป นักการจับกลุ่มพูดคุยกันที่นั่นที่นี่ ทั้งที่มีหญ้าขึ้นรกมากมายให้ตัด มีการปรับแต่งพื้นที่ที่ต้องทำอีกมาก อาจเป็นเพราะพวกเขารู้ว่าช่วงนี้ เป็นช่วงการเปลี่ยนแปลงผู้บริหาร เป็นช่วงรอยต่อแห่งการปกครอง จึงสามารถใช้เวลาให้สิ้นเปลืองไปกับการพูดคุยและแอบหลับนอนได้ในเวลาอันควร

 

                บนอาคารอำนวยการชั้นสองอันเก่าแก่ ปกติมักมีการเปิดไฟสว่างไสว แต่วันนี้สังเกตเห็นความเงียบแฝงเร้นอยู่ทั่วไป ผมมองห้องเจ้าหน้าที่ เห็นแต่ห้องปิดไฟมืดตื้อ ไร้เงาเจ้าหน้าที่ ห้องงานวิชาการมีแสงไฟนีออนสลัว แต่เงียบกริบไร้สำเนียงสิ่งมีชีวิตใด ๆ ห้องฝ่ายบริการ มองลอดบานเกร็ดและมูลี่มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งนั่งนิ่งเงียบเหมือนตุ๊กตาอยู่หน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่กระพริบอยู่อย่างต่อเนื่อง ห้องการเงินและบัญชีมีเพียงแสงไฟเพดานนีออนเพียงหลอดเดียวเปิดสว่างไล่ความมืดลดความวังเวงได้บ้าง เอ...วันนี้ไปไหนกันหมด ผมรู้สึกว่าอาคารอำนวยการวันนี้มันเงียบ มืด วังเวงผิดปกติ แล้วผมจะต้องนั่งตรวจข้อสอบคนเดียวไปอีกนานเท่าใด ลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่านจนผมรู้สึกได้ แต่ว่าลมเย็นที่ว่านี้พัดเข้ามาโดยช่องทางใด เพราะบานหน้าต่างทุกบานปิดสนิท บรรยากาศรอบตัวทำให้แวบหนึ่งของความคิด เผลอนึกถึงเรื่องของ.... แค่นั้นเองผมหนาวเยือกในความรู้สึกขึ้นมาดื้อ ๆ ทั้งที่เป็นกลางวันแสก ๆ “บ้าน่า” เสียงใจเตือนใจให้คิดดุตัวเองไปอย่างนั้น

 

                เมื่อเดินลงจากชั้นที่สองลงมาหน้าตึก พบว่า ที่อาคารโรงอาหารมีการติดตั้งเครื่องเสียง ผู้คนพลุกพล่านขวักไขว่ เรียกความทรงจำกลับคืนมาว่า วันนี้มีงานเลี้ยงรับ และส่งผู้บริหารของหน่วยงาน แบบเก่าไปใหม่มา ผมในฐานะมีส่วนร่วมกับหน่วยงานต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงกึ่งพิธีการครั้งนี้ด้วย แต่ผมรู้สึกแปลกๆ ว่าน่าจะมีเหตุผิดปกติเกิดขึ้นในงานเลี้ยงนี้แน่

 

                วันวานมีพนักงานทำความสะอาดของบริษัท หน้าตาตื่นมาทางหน้าห้อง “ทำอะไรมาหน้าตาตื่น” ผมถามขณะที่กำลังจะเดินผ่านไป เธอหยุดกึกหันกลับมาตอบ หน้าตาซีดเซียว “ผีหลอก ผีแน่ๆ” ผมงงกึ่งขำ “ผีอะไรกันตอนบ่ายสี่โมงกว่าอย่างนี้” เธอทำหน้าจริงจัง “จริงๆ หนูเช็ดกระจกในห้องน้ำ มีคนมายืนมองอยู่ด้านนอก” “ผู้หญิงหรือชาย” “ผู้หญิงผมยาวใส่ผ้าสไบเฉียง” เธอเล่าเหมือนเห็นภาพชัดเจน “เดินอ้อมไปดูข้างนอกแล้วหรือยัง” “ไปดูมาแล้ว ตรงนั้นมันไม่มีระเบียง” เออ จริงตามที่เธอว่า ด้านนอกของห้องน้ำชั้นสองไม่มีระเบียง  “ทีแรกนึกว่าเป็นคนแต่งตัวไปแสดงในงานอะไรสักอย่าง” ผมชักสนใจ “แล้วไง” “กำลังเช็ดเพลินๆ เงยหน้าขึ้นมาเห็นมองตากันอยู่พัก แล้วเดินหลบไปทางโรงอาหารโน่น” “แล้วเธอไม่ได้คุยกับเขาหรือ” “กำลังจะถามอยู่เหมือนกัน แต่เดินหนีไปก่อน” “เธอทำอย่างไรต่อ” “หนูก็ออกจากห้องน้ำเดินไปดักหน้า แต่ไม่เห็นใคร ไปดูข้างนอกจึงเห็นว่าไม่มีระเบียง แค่นั้นแหละ หนูเดินหน้าตั้งมานี่เลย” ผมเห็นท่าไม่ดี กลัวว่าจะทำให้เธอกลัวเกินเหตุ จึงแกล้งทำหน้าขรึมๆ บอกว่า “ผีไม่มีหรอกไม่ต้องกลัว” ว่าแล้วแอบลูกขนบนแขนที่ตั้งขึ้นเองโดยอัตโนมัติ

 

[โสภณ เปียสนิท]

ผีจริงหรือปลอมหว่า

[♥อุ้มบุญ♥]

• สุขสันต์วันครูค่ะ
• นำเมี่ยงไก่ใบคะน้าและแกงเลียงจากสวน ✿อุ้มบุญ✿ มาฝากค่ะ

[โสภณ เปียสนิท]

เรียนคุณอุ้มบุญครับ

วันนี้วันครูผมต้องเป็นครูทั้งวันเลย ห้ามเป็นอย่างอื่น มีอะไรนะ แกงเลียง กับเมี่ยงคำ หรือเมี่ยงหลายคำ อิิอิ ไว้ทานทั้งวันเลย